Een hectische week!
Zondag 21 maart 2015. Buiten is het prachtig blauw en schijnt er een felle lentezon. Echter een een blik, de eerste dit jaar, op sat24.com leert dat het mooie weer niet heel lang zal duren. Uit het Noorden trek een flinke hoeveelheid bewolking onze kant op. Volgens de radar beelden althans. De mannen die in mijn regio de duiven willen lappen moeten dus opschieten als ze van het gaatje in de bewolking gebruik willen maken.
Persoonlijk ben ik nog lang niet zover. De duivinnen vlogen hier slechts één keer uit en dat mocht ook echt nog geen naam hebben. Debet hieraan was een aantal slecht binnenlopende jaarlingen waarover onder het kopje “op eigen hok” later meer informatie volgt.
Een belangrijkere oorzaak voor het minder frequent vliegen / trainen (to put it mildly) was het volle schema van deze week. Of beter gezegd het feit dat ik op maandagmorgen richting Portugal vertrok om pas op donderdagavond kort voor middernacht terug te keren. Een 3,5 dag durende conferentie voor mijn werk in Lissabon was zoals altijd weer leerzaam en leuk maar verstoorde wel een beetje de opbouw naar het seizoen. De zaken gaan echter voor het meisje en zeker voor de hobby.
Lissabon is overigens een prachtig. Het is zo’n typisch Zuid-Europese, enigszins doorleefde en zelfs wel een beetje vuile stad. Met indrukwekkende gebouwen en ruim opgezette pleinen. In de oude stad daarentegen tref je ook veel kleine steegachtige straatjes waar de klassieke trams doorheen kronkelen. Gelukkig was er tussen de werkdagen (van 9:00 tot 18:00 in een vergaderruimte spreken over vaktechnische zaken) ook een leuk sociaal programma ingericht waardoor er naast ruimte voor werk ook ruimte was om de stad te verkennen.
Als duivenmelker kijk je dan altijd of je ergens duiven ziet vliegen. Dit viel in de grote stad niet mee. Er zullen in de (oude) binnenstad van Lissabon vast wel duivenmelkers wonen maar een hok of iets dergelijks kon ik niet ontdekken. Zelfs niet vanaf het beroemde uitkijkpunt vanaf de even beroemde stadslift. Hier heb je een prachtige overzicht op de oude stad en vooral de daken ervan maar een hok(je) viel niet te bespeuren.
Hokken spotte ik ook niet op de laatste dag toen we een bezoek aan de drukkerij bracht die wat meer in de provincie ligt. Tijdens de busrit zag ik echter wel boven de dorpjes die we passeerden enorme koppels duiven vliegen. Qua vliegstijl waren het geen kerkduiven hetgeen betekende dat het postduiven moeten zijn geweest die hun dagelijkse trainingsrondjes maakten. Gezien de grootte van de koppels waren ze van hele grote liefhebbers, of wellicht waarschijnlijker van een groepje liefhebbers.
Van een in Nederland woonachtige Portugese liefhebber begreep ik dat er best veel liefhebbers in de regio Lissabon zitten. Ook meldde hij dat er in Portugal al vanaf februari met de duiven gevlogen wordt voor de punten (!) Gezien het mooie weer niet vreemd eigenlijk want tijdens mijn bezoek was het er 19 tot 20 graden Celsius.
Heel wat anders dan de temperatuur in ons, deze maand, toch wel een beetje koude kikkerlandje. Bij thuiskomst was het 5 graden en de laatste dagen was het met 8 graden overdag niet veel warmer. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat hiervan niet veel gemerkt werd door de drukke beslommeringen op vrijdag (check van de gezondheid van de duiven en dat betekent zo ongeveer een dagje rijden) en op zaterdag (huldiging WHZB).
De huldiging van WHZB (tot voor kort nog aangevuld met de naam van die andere competitie TBOTB) vormde voor mij persoonlijk, en vermoedelijk ook voor de meeste andere liefhebbers in de zaal, een absoluut hoogtepunt. Qua opzet, voorzieningen, stijl en kwaliteit was het veruit de beste huldiging die ik de laatste jaren in Nederland mocht meemaken.
Alle winnaars kregen ruim de aandacht van de spreekstalmeesters Boenders, Geerdink, Hutten en van de Wiel, mooi ondersteund door lichtbeelden van de winnaar per categorie. Er was bovendien ook veel aandacht besteedt aan de voorbereiding want voor vrijwel iedere winnaar hadden de mannen die huldigden een persoonlijk woord of anekdote. Het was zonder zelf gehuldigd te worden bij tijd en wijlen zelfs bijzonder boeiend. Het was soms zo boeiend dat je in de goedgevulde zaal af en toe een speld kon horen vallen. Opvallend.
Voor schrijver dezes was het de eerste maal dat ik bij een huldiging van WHZB aanwezig mocht zijn. Er worden namelijk alleen winnaars (met een introducee, in mijn geval was dit senior) uitgenodigd. Zoals genoegzaam bekend mocht ik door de prestaties van Gini meerdere malen het podium betreden en zelfs eenmaal op de hoogste trede van het podium plaatsnemen.
Een bijzondere ervaring. Evenals de vele felicitaties van de absolute kampioenen in onze sport. Gedurende de dag kreeg ik van menig topper felicitaties. Het respect voor elkaars prestaties is bij deze mannen bijzonder groot, waarschijnlijk omdat ze weten hoe moeilijk het is en hoeveel je er voor moet doen (en laten).
Het moment van de dag was het moment dat ik samen met de andere categorie winnaars op het podium geroepen werd om na het ontvangen van de rood wit blauwe sjerp naar het Wilhelmus te mogen luisteren. Iets dat ik nog niet eerder in mijn duivenloopbaan mocht meemaken. Gehurkt naar het volkslied luisteren is overigens op zich al een bijzondere ervaring ….
Hierna werden alle categorie winnaars op de rand van het podium neergezet en kregen ik en alle andere winnaars van (vrijwel) alle aanwezigen de felicitaties. Een ongekende sensatie die smaakt naar meer ….
OP EIGEN HOK
Hadden de vaste vervangers een drukke week met het verzorgen van mijn duiven. Alle hokken zijn namelijk bezet en in alle hok (behalve in de die van de vliegers) liggen jongen in de schalen. Gelukkig is ook dit duo inmiddels helemaal op elkaar ingespeeld en trof ik de duiven op vrijdagmorgen weer in prima staat aan. Wel diende ik nog even snel een aantal jongen in de schalen te ringen. Deze waren soms al aardig groot maar dan doet een beetje groene zeep wonderen.
Loslaten was er echter voor mijn vervangers niet bij, simpelweg omdat ik niet durfde om de duivinnen in mijn afwezigheid in vrijheid te laten stellen. Dit stond niet in de denkbeeldige jaarplanning want eigenlijk moesten ze wel los! Echter vorig weekeinde verliep het binnenlopen van de jaarlingen dusdanig dramatisch dat ik besloot ze de rest van de week binnen te laten. Na het loslaten op zaterdagmiddag zaten er namelijk op maandagmorgen, kort voor mijn vertrek, nog 5 buiten! Ze konden de ingang van hun nieuwe hok moeilijk vinden en als ze die al vonden draalden ze voor de valgaten.
Bij thuiskomst stond de spoetnik zelfs nog open. Enigszins verbaast hierover vroeg ik waarom, waarop mijn vriendinnetje antwoordde dat de morgen er voor (op donderdag dus) er nog 2 duiven op de schoorsteen zaten die niet naar binnen wilden. 6 dagen buiten zonder water en voer is bepaald niet bevorderlijk voor de conditie.
Gelukkig hebben de nieuwe volières voor jonge duiven hok hetzelfde type spoetnik als op het oude duivenhok dus zal dit probleem met ingang van komend najaar (hopelijk) tot het verleden behoren. De jongen van dit jaar duiken namelijk al prima door de gaten van de spoetnik. Jong geleerd is oud gedaan.
Omdat het seizoen nu toch echt wel dicht bij komt en ik mijn achterstand niet verder wil laten oplopen worden zo direct de duivinnen wederom in vrijheid gesteld. Hopelijk zit vanavond wel alles binnen en komt er een einde aan een bijzondere maar hectische week …..
Afwachten maar weer. Tot volgende week!
Michel Beekman