Geprikkelde stemming
Zondag 11 September 2016. Wat later dan de laatste weken ben ik achter de laptop gekropen. Vandaag was ik iets later uit bed dan gebruikelijk omdat ook bij mij het seizoen een beetje begint te wegen. Hierdoor draaide ik de volgorde van de laatste zondagen eens om. Eerst de duiven verzorgen en dan het weekstuk schrijven.
Ik was daarnaast ook wel nieuwsgierig of er zich nog achterblijvers gemeld hadden van de wedvlucht vanuit Quievrain. Gisterenavond waren volgens de teller nog zo’n achttal duiven niet op het appel. Van de 149 en dat is met een (zwakke) Zuidenwind op de staart helaas niet ongebruikelijk. Rond 8:45 uur, toen het hok werd betreden, zat er een jaarling doffer in de volière en een kwartiertje later arriveerde er nog een jonge duif. Nog zes te gaan al kunnen er dit ook wel een paar minder zijn. Mijn constateersysteem mist namelijk nog wel eens een duifje vooral als er een groepje tegelijk arriveert. Vorige week was dit ook het geval en bleek er uiteindelijk slechts een enkele duif verspeeld, na de thuiskomst van drie duiven op maandag en het re-patrouilleren van een duif uit het Hoge Noorden. Hopelijk draait het hier deze week ook op uit.
Vooraf had ik er een hard hoofd in overigens. Quievrain met een wind uit Zuidzuidoost (bij de start) is de laatste seizoenen een gevaarlijke cocktail gebleken. Vooral voor onervaren duiven. Gelukkig dus deze week niet of nauwelijks, maar toch was en is mijn stemming geprikkeld. Waarom namelijk risico’s nemen die op voorhand uitgesloten konden en kunnen worden. Gewoon wat Oostelijker lossen en het mogelijk probleem is al minder groot. Op het programma stond bovendien al Mons als alternatief (al vraag ik mij af of we daar nog mogen lossen).
Mijn geprikkelde stemming werd echter vooral gevoed door het weinig consistente beleid. De ene week zijn we uiterst voorzichtig en wordt Duffel ingekort naar Minderhout, twee weken later zijn de beslissers vervolgens onzichtbaar en wordt er niets veranderd. Gezien de windverwachting keek ik de hele week op de site van de afdeling maar daar veranderde pas iets aan de tekst op zaterdagmorgen 7:55 uur of nog iets later. Niet echt van deze tijd en bovendien ook weer weinig consequent. De ene week wordt er op dinsdag al iets gemeld en de andere week hult men zich in stilzwijgen. Mijns inziens niet te volgen maar het zal wel aan mij liggen.
Niet te volgen was ook de berichtgeving op zaterdagmorgen. Niet letterlijk, want de bereikbaarheidsproblemen van de site lijken verleden tijd, maar figuurlijk. Wat er in de berichten werd geschreven klopte namelijk inhoudelijk voor geen kant. Rond half negen was het nergens in België 16 ℃. Ook werd er geschreven dat de inversie op zou lossen bij 19 ℃., om dit vervolgens te negeren want op het uiteindelijke lostijdstip (9:30 uur) was het wederom nergens in België 19 ℃. Schrijf dan niets op! Houdt het algemeen bijvoorbeeld door te schrijven dat “we wachten op het oplossen van de inversie” of houd je gewoon aan hetgeen je opschrijft.
Overigens besef ik terdege dat we te doen hebben met “liefde werk oud papier” maar dit neemt niet weg dat als je informatie geeft deze moet kloppen. Zeker anno 2016, een tijd waarin de behoefte aan informatie nu eenmaal veel groter is en alles wat er geschreven wordt te controleren valt.
Uiteindelijk verliep de vlucht voor de ervaren duiven prima. Het afkomen van de onervaren duiven was echter een “ander paar mouwen”. Deze hadden zoals gebruikelijk weer de hele dag werk, al lijkt het er dit keer niet op dat ze boven zee terecht zijn gekomen. Hiervoor was de wind in de kritische zone vermoedelijk te zwak.
De snelste duiven vielen wederom centraal in de afdeling. Waar voor de vlucht werd gedacht aan hoge snelheden aan de kust bleken na het optrekken van de kruitdampen de vroegste duiven te vallen in Bovenkerk bij Cees van Lammeren (rayon F) en in Landsmeer bij “winnaar” Jaap Wormsbecher (rayon E).
De verschillen in snelheden tussen de verschillende rayons waren deze week niet eens zo groot maar de concoursduur verschilde wel aanzienlijk. In rayon F bedroeg deze 10 minuten, in Rayon B 14 minuten, in rayon C 14 minuten, in Rayon E 14 minuten, in rayon A ruim 15 minuten en in rayon D 19 minuten.
De winnaars per rayon:
Rayon A: N. Vrasdonk, Bergen – 1737 mpm
Rayon B: Henk Widurski, Beverwijk – 1738 mpm
Rayon C: Jan & Joke Kaman, Wormerveer – 1739 mpm
Rayon D: Jelger Klinkenberg, Schermerhorn – 1728 mpm
Rayon E: Jaap Wormsbecher, Landsmeer – 1742 mpm
Rayon F: Cees van Lammeren, Bovenkerk – 1740 mpm
GOUDEN RINGENRACE
In de avonduren ruim na het uitslaan van Quievrain vond de huldiging van de zogenaamde Gouden Ringen race plaats. Voor de laatste keer was de locatie op fietsafstand, bij de PV Bovenkerk in het gelijknamige dorp, want volgend jaar zal de organisatie worden overgenomen door een aantal leden van PV Zaanstreek Noord. Een goede zaak als je het mij vraagt want de Gouden Ringen race blijft een leuk spelletje. Bij ons worden er op drie vluchten geldprijzen vervlogen en de gehele opbrengst wordt daadwerkelijk vervlogen. Voor mij persoonlijk is het niet erg winstgevend (om het mild te verwoorden) maar voor andere melkers vormen de Gouden ringen een mooie kans om een deel van het seizoen mee te financieren.
De stemming bij de huldiging is altijd opperbest en gisteren was dit niet anders, mede door het mooie Weer, het lekkere eten en de gratis verloting!
Onderhuids echter was er bij een aantal bezoekers toch wel sprake van een geprikkelde stemming. Niet over de ringenrace natuurlijk maar over de recente gebeurtenissen in Duivenland.
“Talk of the town” was het nieuwe nationale vliegprogramma. Hierover vielen niet veel positieve geluiden te ontwaren. Ook over de nieuwe vlieglijnen werd door een enkeling met zorg gesproken. Gek genoeg hield dit de gemoederen minder bezig terwijl naar mijn mening de gekozen lijnen toch echt grote problemen kunnen gaan opleveren. Tenslotte werd er regelmatig gesproken en soms al gediscussieerd over de op handen zijnde wijziging van de rayons in de afdeling Noord Holland. Duidelijk was wel dat dit voorstel nog niet overal in de afdeling helemaal bekend was, hetgeen overigens niet lang meer zal duren.
Omwille van de lengte van dit weekstuk zal ik op bovengenoemde zaken in volgende weekstukken verder ingaan.
OP EIGEN HOK
Beginnen duiven en baas nu echt op hun laatste benen te lopen. Bij de baas heeft de duiven moeheid een beetje toegeslagen terwijl bij de duiven nu echt de veren gestaag beginnen te vallen. Kortom het zal nog een weekje “krabben en bijten” worden om volgende zaterdag voor de laatste maal dit seizoen met een ploeg duiven aan de start te staan.
Deze week lukte dit nog wel, want er konden nog 149 duiven de baan op tegen 154 de week ervoor. Van deze ploeg tellen er op rayon en afdelingsniveau 35 voor de punten dus het was niet zo vreemd dat een “verkeerde” duif als eerste op een constateerplankje landde. Gelukkig liet een “puntenduif” niet lang op zich wachten al vereerde deze duivin wel even de grote schoorsteen op de schuur met een bezoekje. Iets dat ze nooit doen. Langer dan een seconde of dertig duurde dit niet. Mijn vroegste duiven waren voor mooi gewoon een beetje te laat.
Een en ander nam niet weg dat we deze week getuige waren van een adembenemend schouwspel, namelijk het vallen van de duiven van zeer grote hoogte. De duiven zaten werkelijk “torenhoog”. Eigenlijk nog veel hoger, als stipjes aan een blauwe hemel doken ze naar beneden. Voor mooi duurt dit te lang maar het blijft meer dan prachtig om naar te kijken. Vooral als je je hierbij realiseert dat boven deze stipjes nog de koppels doortrekkende duiven zaten.
Met het opdrogen van de aankomsten zo’n kwartier na de eerste duiven nam echter ook de zorg toe over de achterblijvers. Deze waren zonder twijfel met deze “hoge koppels” meegevlogen richting het Noorden en dan weet je nooit waar ze stoppen. Afgelopen week bijvoorbeeld haalde ik er nog eentje op uit Appelscha.
Uiteindelijk duurde het de hele zaterdag voordat er 141 op het appel waren. Dit aantal is inmiddels opgelopen tot 144. Nog 5 te gaan dus of de teller moet ook deze week verrassen.
Qua resultaat bleek al snel dat het minder was dan de laatste weken. “Voor mooi net te laat” om het zo te zeggen. 2e in de club achter sportvriend Cor en zijn vader maar in het rayon F krijg ik een “paar tikjes”, vooral van de mannen uit Amsterdam West. 47e en de punten duif als 52e tegen 2.263 duiven. “U zult er mee moeten doen”, zei de vorige rijdende rechter en dit geldt ook voor bovenstaand resultaat. Vermeldenswaard is nog wel de prestaties van mijn Lambrechtsduiven. Ik speelde er drie en alle drie klasseerden ze zich ruim in de prijzen. Ik blijf het opmerkelijk vinden.
Op naar de laatste week, hopelijk lukt het nog een (punten) duif in de kop van de uitslag te draaien. Moeilijk zal het wel worden maar ik zal samen met een beetje ondersteuning nog een keertje alles uit de kast halen om het seizoen goed te besluiten. Zoals bijna iedere week afwachten maar weer.
Tot volgende week,
Michel Beekman