Supporteren
Zondag 31 juli 2016. Duivensport is een sport van uitersten. Vele duivenmelkers weten dit en ook ik werd hiermee deze week weer eens geconfronteerd. Na de hoogtepunten van vorig weekeinde was het dit weekeinde weer even terug naar af doordat bij de jonge duiven een kleine coli aanval toesloeg. Het beperkte zich tot steeds slechtere mest maar het resultaat hiervan was wel dat de jaargang 2016 deze week aan de kant bleef.
Niets veel aan de hand want qua punten was het tot op heden zeker geen hosanna echter het was wel een vreemde gewaarwording. De finale beslissing om de duiven niet in te korven viel namelijk pas vrijdagavond kort voor het gebruikelijke inkorftijdstip. Het aantal plekjes met vieze mest in de volière was gewoon te groot. Gezien de voorspelling zou het donker Weer worden en duiven die niet 100% in orde zijn blijven dan zeker weg. De beslissing om niet mee te doen was dan ook zo gemaakt. Het toekomstige seizoen 2017 is een stuk belangrijker dan een paar lullige puntjes.
Het betekende wel een vroegtijdig einde van het jonge duivenseizoen want het terug inpassen in het vliegprogramma is er volgende week niet bij gezien de sprong in afstand. Dit weekeinde stond er namelijk een vlucht vanuit Asse Zellik geprogrammeerd terwijl er volgende week gelost zal worden in Peronné. Van 159 km naar 290 km is al een grote sprong echter voor duiven die deze week thuis bleven is de sprong niet te doen. Van 95 km naar 290 km is in mijn ogen namelijk een beetje gekkenwerk. Als de duiven voldoende herstellen zal ik proberen ze ergens in te korven alwaar een oefenvlucht voor de navlucht op het programma staat.
Al met al betekende dit dus een weekeinde zonder wedvluchten. Als echte duivengek laat ik een weekeinde in het hoog seizoen niet lopen. Supporteren bij anderen is minder leuk dan een vlucht op het eigen hok maar blijft toch een prima alternatief om de vrije vrijdagavond en de vrije zaterdagmorgen door te brengen. Vooral als de dames een dagje shoppen zijn staat niets het kijken bij anderen in de weg.
Het supporteren begon feitelijk al op vrijdagavond. Ik vind het altijd een leuk tijdverdrijf om de aankomsten van de ZLU vluchten via de diverse sites te volgen. Dit lukt namelijk prima. Via PIPA zie je dan de eerste duiven vallen op de korte afstanden in Frankrijk en Duitsland. Vervolgens kun je rustig gaan eten of de duiven gaan verzorgen om dan te zien waar de vroegste duiven in België zitten. Vrij spoedig na de eerste duiven in de bakermat van onze sport kan vervolgens de meldingssite van de ZLU opgezocht worden want de eerste Nederlandse meldingen laten in de regel dan niet lang meer op zich wachten. Vervolgens kan een uurtje later in de regel de meldingssite van de Fondclub Noord Holland bijgeschakeld worden.
Afgelopen vrijdagmiddag en -avond verliep het hierboven geschreven proces vrijwel identiek. De eerste duiven melden zich al voor 18:00 uur in Frankrijk. Even voor achten vielen er een duif in België in de buurt van Oudenaarde en iets later in de omgeving van Hasselt. Als niet-fondspeler dacht ik dat de Noord-Hollandse duiven tussen 21:45 en 22:30 uur zouden kunnen vallen. De vroege duif aan de Westkant van Vlaanderen vloog namelijk bijna 72 kilometer per uur op een afstand van 937 kilometer. Tijdens het inmanden van de duiven in ons clubje keek ik dan ook regelmatig nieuwsgierig op mijn smartphone.
De eerste duif in Limburg viel tegen half negen en daarna druppelden ze wat door in dezelfde regio. In Zeeland vielen ze ook, maar niet dik. Toen ik tegen kwart voor tien weer een blik op de site van de ZLU wierp in de verwachting een Noord Hollandse melding aan te treffen schrok ik. Sportvriend Henri uit Den Bosch had gedraaid en had de tweede melding. Een prachtige prestatie voor een debutant op de ZLU. Op afstand supporterde ik mee. Bij thuiskomst uit de club bleef ik de aankomsten volgen maar er kwamen geen vroegere meldingen en Henri bleef op plaats twee. Wel verbaasde ik mij over de taaiheid van sommige duiven. Ruim na het invallen van de duisternis vielen er nog een paar duiven. Echte dappere krijgers als je het mij vraagt. Tegen elf uur werd vielen de aankomsten stil.
De andere morgen omstreeks kwart over zeven keek ik weer op de diverse sites. Wat had de neutralisatietijd gebracht? Waren er nachtvliegers met nachtelijke aankomsten of niet? Mijn nieuwsgierigheid werd snel bevredigd. Het fenomeen uit Nijverdal had gedraaid om 03:39 uur, ongekend en dat op een afstand van 1.114 kilometer! Voor de zege was het echter niet genoeg want die ging wederom naar Noord Holland.
De zege werd enigszins verrassend binnen gehaald door Mevlüt Tekin uit Medemblik, woonachtig op een afstand van bijna 1.140 kilometer van de losplaats! Hij klokte niet alleen de eerste maar ook de tweede internationaal. Noord Holland kwam überhaupt weer uitstekend voor de dag want Nico Volkens uit Bergen bezette plaats vier, het duo de Groot & Leijen uit Egmond aan de Hoef klasseerde een duif op plaats zeven en Dirk en Elitsa Veldhuis stonden ook nog in de top tien met plaats acht. Dit laatste gaf ongewild nog een persoonlijk tintje omdat Dirk en zijn dochter al jaren vliegen op mijn voormalige duivenlandje. Sportvriend Henri bleef overigens keurig in de top van het klassement met een zesde plaats.
Zonder dat ik zelf deel had genomen had ik bijzonder leuke sport beleefd. Wellicht de toekomst voor vele duivenmelkers die niet meer in staat zijn door werk, gezin of leeftijd duiven te houden. Supporteren op afstand blijkt best een spannend alternatief vooral als er bekenden om de winst strijden.
Eveneens in het vroege ochtendgloren arriveerden de duiven van de middaglossing vanuit Tarbes en Cahors. De eerste duiven hadden overduidelijk een stuk van de nacht meegepakt gezien de aankomsten voor 6 uur ’s morgens in sector 2. Hier was het minder spannend omdat de vroege duiven al gevallen waren voordat ik keek maar ook hier speelde Noord Holland weer een geducht woordje mee. In dit geval in de persoon van de gebroeders Jacobs uit Nes aan de Amstel. Toon en Piet zijn jaarlijks goed voor een aantal vroege duiven en dit al vele jaren lang. Ditmaal betekende de aankomst om 06:17 uur een derde plaats in de sector. De duiven van middaglossing hadden het beduidend moeilijker dan degenen die in Perpignan gelost waren. Pas na 11:00 uur volgden de aankomsten elkaar vlot op (in Noord Holland welteverstaan).
Er was zaterdagmorgen alle tijd om deze aankomsten te volgen want de jonge duiven die hun zesde vlucht afwerkten vanuit Asse Zellik waren nog altijd niet in vrijheid gesteld. Dit was gezien het weerbeeld meer dan logisch en het was zelfs nog een beetje verrassend te noemen dat de junioren uiteindelijk om 14:20 uur nog gelost werden. De avond ervoor was er al afgesproken dat ik duiven zou letten bij vriend Cor Buis en zijn vader. De mannen draaien ook met de jongen prima dus het kon nog een leuke namiddag worden. Vroege duiven zien vallen is namelijk altijd leuk al gaat er niets boven het zien komen van een vroege duif op eigen hok.
Die vroege duif zag ik vallen, het was de tweede in het rayon en de afdeling. Op het moment dat de duif viel leek het nog niet echt een vroege omdat de snelheid wat tegenviel. Toen de tweede duif op zich liet wachten werd het duidelijk dat het of een vroege duif was of een rare vlucht. Uiteindelijk bleek het beiden waar. Het was een knalvroege duif die gek genoeg met een boog kwam terug gevlogen maar het bleek ook een allesbehalve vlot verlopende vlucht.
Bij ons in het rayon stond het concours bijna 35 minuten open. De concourstijd liep in sommige andere rayons op tot 45 minuten of meer. Erg lang voor een vlucht van 155 tot 230 kilometer met een Westzuidwesten wind schuin op de staart. Debet hieraan was een frontje bij de Nederlands Belgische grens dat niet op tijd wegtrok. Bij het vallen van de avond ontbraken er her en der nog wel een aantal jongen. Op zondag waren er gelukkig nog wat nakomers.
De vroegste duif bleek uiteindelijk dus ook in ons rayon te vallen. Bij Gerard en Lies van den Bergen uit het nabije Kudelstaart. Dit fanatieke duivenechtpaar heeft de duiven dit jaar prima in orde en boekten al hun tweede rayonoverwinning en als ik het wel heb ook de tweede afdelingsoverwinning (of in ieder geval de snelste van de lossing)!
De winnaars per rayon:
Rayon A: Jan Kuypers, Alkmaar – 1308 mpm
Rayon B: Remco Martens, IJmuiden – 1305 mpm
Rayon C: Bert Braspenning, Wijdewormer – 1325 mpm
Rayon D: Gerard Veken Junior, Hoorn – 1284 mpm
Rayon E: Combinatie Kelder & Nauta, Landsmeer – 1348 mpm
Rayon F: Gerard en Lies van den Bergen, Kudelstaart – 1352 mpm
OP EIGEN HOK
Werden de jonge duiven dus overvallen door een coli aanval. Ik zag het al in de loop van de week maar het trok helaas niet op tijd, en zonder medisch ingrijpen, weg. Niet spelen van de duiven was onvermijdelijk. Ook de oude weduwduivinnen liet ik thuis omdat de weersvoorspelling op vrijdag weinig goeds voorspelde. Toch werd het door het “supporteren” op zaterdag en een dito zondag door een perfect hokbezoek nog een prima duivenweekeinde.
Op zondag toog ik namelijk samen met Cor Junior en Cor Senior naar ’s Hertogenbosch. Bestemming was de Da Costastraat, residentie van Kees de L’Or en zijn gezin. Kees, samen met zijn vader Wim vliegend onder de naam Mevrouw Snellen, heeft achter zijn huis een kapitaal kweekhok. Uit dit fantastische kweekhok mocht ik een paar jongen komen uitzoeken.
Evenals afgelopen winter werd het een bezoek om niet snel te vergeten. Kees heeft het hart op zijn tong en maakt van zijn hart ook geen moordkuil. Daarnaast weet hij goed waar Abraham de duivenmosterd haalt dus werd het een geanimeerd gesprek waarbij de tijd zoals gebruikelijk vloog.
Eenmaal in het kweekhok aangeland was het moeilijk kiezen. De kwaliteit van oud en jong was meer dan prima hetgeen gezien de recente uitslagen op de NPO vluchten geen verrassing mag zijn. Aan het eind van de rit zaten er vijf jonge duiven van verschillende leeftijden in het mandje dat richting Aalsmeer ging. Hopelijk geeft dit een impuls richting bloedverversing op de “daagse fond” zoals de Brabanders de eendaagse fond noemen. De tijd zal het leren! Afwachten maar weer ….
Tot volgende week!
Michel Beekman