A way of life
Zondag 18 januari 2015. Dit is alweer het derde weekstuk van het nieuwe jaar. De tijd vliegt. De trein die Duivensport heet dendert maar door. Niet alleen op eigen hok, want duurt het nog maar 10 weken voordat het vliegseizoen begint, maar ook daarbuiten. Er is zoveel te doen in onze sport.
Op het moment dat ik dit schrijf wordt er een zeer populaire beurs gehouden in het Engelse Blackpool en vindt tegelijker tijd het belangrijkste internationale Duivensport evenement plaats dat eens in de twee jaar wordt gehouden. De Olympiade, ditmaal in het ogenschijnlijk zeer sfeervolle Boedapest (Hongarije). Vooral dit laatste evenement had ik willen bijwonen. Duidelijk een gevalletje van ‘niet op tijd bij stil gestaan’ en ook een beetje van ‘geen budget’. Een volgende keer misschien. Over 2 jaar wordt de Olympiade gehouden in België, de bakermat van onze sport. Minder exotisch maar daarom misschien niet minder leuk. Wellicht zal volgend jaar ook eens naar Blackpool worden afgereisd. Misschien is er een aantal sportvrienden geïnteresseerd om mij te vergezellen … We zullen wel zien ….
Echter ook dit weekeinde hoefde iedereen die zich niet aan een buitenlands avontuur waagde zich niet te vervelen. Er was nog meer dan genoeg te doen in ‘Duivenland’. Als ik alle acties in de lokalen zou benoemen werd dit weekstuk vele kantjes lang. Daarom beperkt ik me tot een aantal zaken die bij mij in het oog sprongen. Namelijk de verkoop van de (voormalige) grootheid Jan de Ruiter uit Teuge in Duivensport centrum Apeldoorn (het eerste deel) en de huldiging van de SNZH. Aan beide activiteiten bracht ik uiteindelijk geen bezoek. Jammer want beiden bijeenkomsten leken mij zeer interessant.
Echter ook ik kan mij niet in tweeën splitsen, er stonden namelijk een drietal andere duivenactiviteiten op het programma waar wel acte de presence werd gegeven. Een weekeinde geen duivensport buiten het eigen erf is in deze tijd van het jaar ‘een weekeinde niet geleefd’, althans zo lijkt het wel een beetje.
Het duivenweekeinde begon voor mij op vrijdagavond. In onze afdeling Noord Holland werd vergaderd, vergaderd met een ‘do or die’ karakter. Er moest namelijk een nieuw bestuur gekozen worden. Of beter gezegd het bestuur moest op peil gebracht worden om te kunnen besturen om de voorbereiding op het komende seizoen niet in gevaar te brengen. Het zittende bestuur van drie leden was immers niet handelingsbevoegd.
De weg naar een handelingsbevoegd bestuur was/werd een weg van vallen en opstaan om het een beetje eufemistisch te verwoorden. Weglopende en ruziënde bestuurdersleden, een commissie van wijze heren die een soort eigen leven ging leiden, een compromis over aantredende en toetredende bestuurders en nog veel meer zaken.
Alles kwam langs via extra vergaderingen en door middel van diverse mails. De schoonheidsprijs verdiende het allemaal niet en dit gold ook voor de vergadering van vrijdagavond. Ondanks de aanwezigheid van een ‘neutrale’ voorzitter van buiten de sport lag het venijn nog dicht onder de oppervlakte. Vooral toen de waarnemend voorzitter aangaf ‘onder voorwaarden’ in maart op te stappen werd het nog even spannend. Na enig aandringen vanuit de zaal en door een kandidaat bestuurder verdween de kou uit lucht toen de waarnemend voorzitter onomwonden bevestigde in maart van het toneel te verdwijnen. De stemming over de 3 nieuwe kandidaten was dan ook een formaliteit. Met 40 van de 48 verenigingen ‘voor’ konden de kandidaten direct achter de tafel plaatsnemen.
Hierna volgde de feitelijke vergadering. In een razend tempo en met de nodige onzorgvuldigheid werden de voorstellen behandeld. Alle voorstellen werden afgewezen op twee na. Toevalligerwijs kwamen beide voorstellen uit Aalsmeer. Onze zustervereniging zag haar vliegprogramma worden aangenomen. Een uitstekend programma overigens met eindelijk eens 2 Midfondvluchten voor de start van de Dagfond! Mijn eigen vereniging zag het voorstel om bij het terugrijden de oude minimum afstanden weer te laten gelden worden aangenomen.
Al met al was het een eindeloos lange vergadering die kort voor twaalf uur kon worden gesloten. Op naar het vliegseizoen 2015. Er wacht het nieuwe bestuur nog een hoop werk in een korte tijd.
Op zaterdagmorgen was het weer vroeg reveille. Het wekelijkse groot onderhoud lag letterlijk op mij te wachten. Veel stront onder de roosters diende te worden verwijderd. Vorige week was dit er niet van gekomen dus was het ditmaal ‘dubbel werk’. Met enige tijdsdruk bovendien want ’s middags wachtte de volgende duivenactiviteit, het schrijven van een reportage. Of beter gezegd het bezoek aan een echt tophok ter voorbereiding van een reportage in Het Spoor.
Dit tophok stond in Wormer of formeel Wormer en Engewormer. Een voormalige zelfstandige gemeente in de Zaanstreek, in de provincie Noord-Holland. Het dorp ligt aan de oostzijde van de rivier de Zaan, tegenover Wormerveer, en vormt sinds 1991 samen met Jisp, Neck, Oostknollendam, Spijkerboor en Wijdewormer de gemeente Wormerland. In deze gemeente woont Fred Kramer en achter zijn huis staan de hokken waarop hij en zijn compagnon Cees Ouwehand al jaren vliegen. Vliegend onder de naam F. Kramer en Zoon zijn ze sinds jaar en dag een te kloppen duo. Voorheen op de dagfond, sinds 2008 op de overnachtfond. Vooral in 2013 stond er geen maat op de prestaties. Echter ook in 2014 waren deze dusdanig goed dat het de hoogste tijd was eens een bezoek te brengen aan beide heren.
Het werd een bijzonder leuke en interessante middag. Beide heren zaten echt op hun praatstoel en het gesprek verstomde dan ook geen moment. Tijdens de spraakwaterval trachtte ik onophoudelijk aantekeningen te maken die uiteindelijk tot het daadwerkelijke stuk moeten leiden. Een drietal pijlers onder het succes zijn duidelijk zichtbaar. De kwaliteit van de duiven, een zeer intensieve verzorging en bijzonder veel aandacht voor de motivatie van de duif. De heren bereiden hun cracks voor de overnacht op een wijze voor waaraan menig Vitesse liefhebber nog een puntje kan zuigen. Meer hierover binnenkort in Het Spoor.
De laatste duivenactiviteit buitenhuis stond vrijwel aansluitend aan het bezoek aan Fred en Cees op het programma. Onze kleine vereniging huldigde de kampioenen. Plaats van handeling was zoals altijd de bedrijfskantine in de inmiddels al niet meer zo nieuwe kwekerij van de zoon van onze voorzitter. Om 19:00 uur werd gestart met koffie en appeltaart waarna de plaatselijke Chinees voor een buffet zorgde. Na deze copieuze maaltijd huldigde onze secretaris op de hem zo kenmerkende wijze de kampioenen van ons kleine cluppie.
Kampioenen die elkaar tot grote hoogte opjagen want ook in ons sterke rayon wordt uitstekend gepresteerd. Vooral met de oude duiven blijkt dat een klein groepje melkers de grotere verenigingen ‘de stuipen op het lijf kan jagen’. Ter illustratie onze Vitesse kampioen was 2e in de eindstand in rayon F, onze Midfond kampioen zelfs 1e (en de runner-up was 3e), onze Dagfond kampioen bezette de 2e plaats en onze Vitesse II kampioen bezette wederom de 1e plaats. Kortom in onze club wordt in de regel op een prima niveau gespeeld.
Tijdens de avond kletsen de mannen over de duiven en de vrouwen over het leven daarbuiten. Al met al vloog de tijd en om 23:00 uur kon deze bijzonder geslaagde avond afgesloten worden!
3 Duivenactiviteiten binnen 24 uur. Zoals als ‘mijn vriendinnetje’ het al eens verwoordde Duivensport is een ‘way of life’. Volgende week staan er namelijk weer huldigingen en andere leuke zaken op het programma! Het winterseizoen is inmiddels verre van saai!
OP EIGEN HOK
Hebben de najaarsjongen deze week slechts beperkt kunnen vliegen. De stormachtige week hield ze binnen. Op de dagen dat ze wel naar buiten konden vlogen ze dat het een lieve lust was. Opmerkelijk want ze komen nu netto 2 weken buiten! Ook vertonen sommigen al de neiging om aan te lopen. Net zo opmerkelijk als je het mij vraagt want de meesten werden medio oktober geboren en zijn dus slechts een krappe 4 maanden oud.
Hopelijk werken de weergoden komende week wat beter mee en kunnen ze wat meer van hun vrijheid genieten. Afwachten maar weer.
Tot volgende week!
Michel Beekman