Business as usual: druk, druk, druk!
Zondag 15 december 2013. Over tien dagen is het kerstmis. Sterker nog dat zit de eerste Kerstdag er al weer bijna op. Gek, ik heb helemaal nog niet het gevoel dat het bijna Kerst is. Hoe het komt geen idee. Misschien komt het door mijn drukke werk, misschien komt het door het zachte weer, misschien komt het doordat je bijna geen Kerstkaarten meer krijgt. Echter over tien dagen zitten we met zijn allen weer aan de rijkgevulde dis. Bij mij thuis heeft de boom inmiddels zijn entree gemaakt en ook de tuin is voorzien van enige verlichting dus wellicht dat ik mij de komende week wat meer in Kerstsferen ga wanen.
Tot die tijd is het echter business als usual. Druk, druk, druk. Ik schrijf het bijna wekelijks maar het lijkt ook niet te veranderen. Ter illustratie mijn laatste werkdag van afgelopen week. Vrijdag vloog ik voor het werk heen en weer naar het mooie Wenen. ’s Morgens om 04:00 uur uit de veren. Snel door het hok gekropen en de voerbakken gevuld met voer voor de hele dag en de ergste stront verwijderd. De waterbakken had ik de avond ervoor al ververst. Om 05:00 uur op het werk, om 05:30 uur op Schiphol en om 7:30 uur in de lucht (met een halfuurtje vertraging). Om 9:30 uur geland op Wenen. Om 10:15 uur begonnen met vergaderen en om 14:45 uur weer terug naar het vliegveld. Van de mooie binnenstad zag ik niets. Na een drankje op het vliegveld, hoppa weer het vliegtuig in. Opstijgen om 17:00 uur, landen om 19:00 uur. Uiteindelijk om 20:30 uur thuis. Een beetje ‘verreist’ (om een Germanisme te gebruiken) voelde ik mij wel. Het kaarsje ging dan ook spoedig uit. Het einde van VI haalde ik niet …. Gelukkig was het geen vliegseizoen want ik zou niet weten hoe ik op een dag als deze mijn duiven zou hebben moeten inkorven ….
Zaterdagmorgen direct aan de slag. De hokken die vrijdag door de mist ‘lekker’ vochtig waren geworden schoonmaken. Het filmpje krapte ik makkelijk van de vloer. Hierdoor worden vloeren altijd weer lekker blank. Een prettig gezicht. Ook gelijk nog maar even de zitplaatsen in de grote volière mee genomen. Knapte lekker op! Wel veel werk dus moest ik mij toch nog weer een beetje haasten om naar mijn sportvriend in het Groene Hart te rijden. Wederom even bijkletsen en naar de aangepaste verluchting kijken. Toen ik de afspraak maakte wist ik nog niet van mijn trip van de dag ervoor.
’s Middags direct doorgereden naar de tentoonstelling van onze zustervereniging P.V. De Telegraaf Aalsmeer. Even bijpraten met de mannen met wie ik in het seizoen vele uren doorbreng. Wekelijks, één of twee keer en soms nog wel vaker spreek je elkaar. Lief en leed (vooral op duivenvlak) wordt met elkaar gedeeld. Dit alles valt na de laatste vlucht helemaal weg. De eerste week voelt het altijd een beetje vreemd maar daarna went het snel. Gek eigenlijk dat dit ’s winters niet gemist wordt.
Goed, op de tentoonstelling waarop ik letterlijk geen duif bekeken heb werd voor zover mogelijk even bijgepraat. Het ging vooral over de investeringen en over de ontwikkelingen in duivenland. Er is op alle niveaus in onze sport veel te doen over het vliegprogramma. Landelijk krijgt de NPO nogal wat kritiek op het naar mijn smaak best goede programma. Merkwaardig want er wordt eindelijk eens iets vernieuwd. Althans een poging hiertoe gedaan, echter het lijkt erop dat de oude hap ook nu weer de noodzakelijke vernieuwing tegenhoudt.
Iets dan hopelijk niet gaat gebeuren in onze provincie. Hier heeft het bestuur (de oude hap om het iets minder vriendelijk te verwoorden) het wel aangedurfd om een vernieuwend vliegprogramma op te stellen. Een loffelijk streven maar het regent naar verluid al amendementen. Hopelijk springen de verenigingen eens over hun eigen schaduw (belang) en volgt de vergadering begin januari het bestuur. Het nieuwe programma biedt namelijk veel spelmogelijkheden. Tenminste als het bestuur aan iedere categorie ook uitslagen / kampioenschappen hangt.
Overigens kreeg ik vanmiddag nog een aantal oude vliegprogramma’s onder ogen (uit 1966, 1967 en 1971). Hierin viel mij op dat er voor de jonge duiven veel spelmogelijkheden waren. Men had toen maar liefst twee en in 1971 zelfs maar liefst drie nationale vluchten. In het totaal hadden de jonge duiven in 1971 negen vluchten waarvan de langste drie nationaal waren (Orleans, Chateauroux en Bourges). Hierbij viel op dat Orleans en Chateauroux een week na elkaar vervlogen werden. En dat in een tijd zonder moderne begeleiding en met kale duiven.
In 2013 hebben we in het nieuwe programma acht reguliere vluchten en één nationale vlucht. Wat opvalt is de dat de afstanden veel korter zijn dan vroeger …. Ook de stappen binnen het programma zijn veel kleiner. Nu springen we met relatief kleine stappen (25 kilometer op één grote stap na) toen spring men met 60 – 100 kilometer per week … Opmerkelijk.
Een ander thema tijdens de tentoonstelling was het gedoe ik Zuid Holland. Daar zijn de twee afdelingen het nog steeds niet eens hoe samen te gaan. Als ik het goed begrepen heb tenminste. Merkwaardig want zo moeilijk kan het toch niet zijn. Op de Vitesse lossen in drie groepen (Oost, Midden en West) en voor het overige alles tegelijk los. De mens wikt immers maar het is vooral de wind die beschikt. Ik ben wel benieuwd of men er uit komt ….
Uiteindelijk was ik omstreeks 18:00 uur thuis en kon de dagelijkse verzorging opgepakt worden. ’s Avonds kocht ik op internet nog even snel een bonnetje van een sterk bijhuis van de bekende grootmeester uit Baarle Nassau.
Op zondag (vandaag) had ik voor een keertje maar eens geen afspraken gemaakt. Een beetje zelfbescherming. Toch nog even snel na de zondagmorgenverzorging (onder de roosters schoonmaken) naar het judo-examen van dochterlief. Altijd leuk om te zien. Hierna direct naar huis om een reportage te schrijven over de combinatie Verweij – de Haan (later deze maand te lezen in Het Spoor). Al met al toch wel weer een gevulde dag ……
OP EIGEN HOK
Hierover valt eigenlijk niet veel te melden. De vliegers zitten op rust. De kwekers die bijna klaar zijn voor hun toekomstig werk kregen een bad. De zomerjongen konden na een paar dagen noodgedwongen rust (vanwege mist) weer op de vleugels. Ze hadden ‘er zin an’. Gisteren en vandaag vlogen ze bijna twee uur! Nog nooit in mijn carrière had ik zo laat in het jaar duiven los en het verbaast mij hoe goed de duiven vliegen ondanks het toch vaak matige weer. De komende dagen zal ik ze wat meer binnen gaan houden want het vuurwerk is in aantocht. Na de jaarwisseling zien we dan wel weer verder. Afwachten maar weer …. tot volgende week.
Michel Beekman