De kroniek van het aangekondigde verlies
Zaterdag 7 mei 2016. Een weekstuk met veel chagrijn. Op het moment dat ik deze letters aan het papier toe vertrouw mis ik namelijk nog 14 van mijn 52 voor de vlucht van Quievrain gezette duivinnen. Ja u leest het goed! De klok wijst bijna 17:00 uur en er is nog iets meer dan een kwart van de duiven achter. Het is echter nog erger want van de 38 die er wel hun hok wisten te bereiken klasseerden er zich 35 in de prijzen. Mijn laatste prijsduif klasseerde zich ruim voor het concourseinde om 11:19 uur. In de achterliggende uren (ruim 4,5 uur) kwamen er nog slechts 3!!!!!
Het chagrijn, mijn woede, betreft voor een deel mijzelf en voor een groot deel de verantwoordelijken binnen onze afdeling. Er is namelijk sprake van de kroniek van het aangekondigde verlies! Het slechte verloop en de verliezen hadden namelijk gemakkelijk voorkomen kunnen worden omdat de geschiedenis leert dat het bij omstandigheden als deze week bijna altijd misgaat.
Ik zal, nobel, als eerste naar mijzelf kijken. Gisteren voor het inkorven was ik namelijk al behoorlijk uit mijn hum. De aanpassing van de losplaats had geheel tegen mijn verwachting in niet plaatsgevonden (waarover zo direct meer) en ik had dan ook helemaal geen zin om in te korven. Debet hieraan was een losplaats die behoorlijk Westelijk lag en een voorspelde wind uit het Zuidoosten met een kracht 3 (bron, de meteogrammen op Vliegweer voor duiven) met een relatief grote massale lossing (> 14.000 duiven, inclusief invliegduiven). Allen ingrediënten voor een superslecht verlopende vlucht met kansen op aanzienlijke verliezen.
Vanwege deze gevaarlijke cocktail van omstandigheden besloot in mijn jaarlingen (op 2 na) thuis te houden. Bij het inmanden bekroop mij bij een aantal duiven van 2014 veel twijfel. Zouden deze duiven, met veel drive, wel op tijd huiswaarts keren. Het stond voor mij namelijk op voorhand al vast dat de duiven al vlot na de lossing in de directe nabijheid van de zee zouden raken. Ze vliegen dan met wind op de staart zo de zee op en dan is het maar de vraag wanneer ze weer aan land geraken. Ik hoopte, tegen beter weten in, dat alle meerjarige duiven wel in staat zouden zijn om op tijd de koers te wijzigen. Daarom pakte ik uiteindelijk 52 duivinnen
Mijn persoonlijk chagrijn / verwijt is dat ik mij toch heb laten verleiden om voor een paar puntjes mijn duiven over te geven aan de grillen van de verantwoordelijken voor wat betreft de losplaats keuze. Had ik maar gehoor geven aan mijn eigen twijfel ….
Het grootste chagrijn heb ik echter door het gedrag van de lossingsverantwoordelijken en vooral diegenen die verantwoordelijk zijn voor de keuze van de losplaats. Uit betrouwbare bron weet ik dat er lang getwijfeld is over de losplaats. De vaste lezers van mijn schrijfsels kennen mijn gedachten en mening hierover. Als kind leerde ik al dat je “bij twijfel niet moet oversteken” . Dit geldt ook, maar dan op een iets andere manier, voor het kiezen van een Westelijke losplaats en het lossen van duiven met een wind uit richtingen tussen Oost en Zuid.
Dit loopt altijd slecht af. Zoals de vaste volgens van mijn weekstukken ook weten. Het chagrijn betreft echter ook en voor het feit dat iedereen weet wat de oplossing is, namelijk een veel, maar dan ook veel Oostelijkere losplaats. Iedereen weet en toch maken de verantwoordelijken jaar in jaar uit de verkeerde keuzes. Op gek van te worden!
Ter rechtvaardiging wordt er ergens een weerbericht vandaan getoverd dat de keuze afdekt. Een weerbericht dat het achter de vergadertafel getroffen compromis rechtvaardigt (de windkracht moet groter zijn dan windkracht 3 voordat er uitgeweken “mag” worden). In dit onderhavige geval was het een bericht van Meteoconsult dat voorspelde dat de windkracht slechts 2 beaufort zou zijn op het beoogde lostijdstip. Op geen enkele publiekelijk toegankelijke weersite was deze windkracht overigens te vinden. Deze sites spraken allen van een zwakke tot matige wind, kracht 3!
Het lijkt er bijna op dat beslissers een reden hebben gezocht om niet te hoeven verkassen. Men vreest namelijk vrijwel altijd de ongefundeerde torn van de gemiddelde duivenmelker, die niet beseft welk onheil zijn duiven zal treffen. Op vrijdagavond bij het inkorven was ik zo ongeveer de enige die zich hierover hardop druk maakte! Zowel in eigen club als bij de vereniging waar we onze manden moeten aanbrengen.
Hoe anders was het echter vanmiddag. Als geslagen honden werden de klokken uitgeslagen. Bij vrijwel iedereen in onze club was meer dan helft van de duiven op dat moment nog niet thuis ….. Helaas was het in andere clubs in Noord Holland niet veel beter. Zoals gezegd de kroniek van het aangekondigde verlies ….
Bovenstaande is natuurlijk niet de bedoeling van een sport die probeert het dierenwelzijn te combineren met een wedstrijdelement. Duivenmelkers houden in de regel van hun dieren en haten verliezen. Dit verliezen van waardevolle duiven had in mijn ogen met een beetje verstand ook vermeden kunnen worden.
Helaas verwarren veel bestuurders hard werken met kennis hebben van de materie want anders zouden ze gisteren wel het enig juiste besluit hebben genomen, namelijk uitwijken naar Chimay (heel logisch met een Zuidoosten wind op de staart, iets verder en veel Oostelijker) of uitwijken naar Isnes (iets korter en wederom veel Oostelijker).
Een voorbeeld dat dit wel succesvol kan was de laatste navlucht vanuit Isnes in 2015. Toen werd tegen alle gewoontes in, en na grote klappen op de jonge duivenvluchten, wel uitgeweken naar het Oosten. Uiteindelijk resulteerde dit in een merkwaardig verlopende vlucht maar wel een vlucht wel zonder noemenswaardige verliezen!!!
Het kan dus wel en naar mijn mening is het de taak van de verantwoordelijken binnen onze sport om de duiven te behoeden voor verliezen en de liefhebbers en te beschermen tegen zichzelf. Deze week hebben veel van de verantwoordelijken weer eens aangetoond dat ze voor deze taak wat mij betreft niet berekend / gekwalificeerd zijn.
Wie nu denkt “die Beekman durft veel te schrijven”, het volgende. Donderdagavond, dus voor de vlucht, sprak ik uitgebreid met één van de lossers. De details zal ik u besparen maar over één zaak waren we het roerend eens. Er moest Oostelijker gelost worden. Ik vraag mij dan ook oprecht af welke processen er op vrijdagmorgen hebben plaatsgevonden. Welke processen er toe hebben geleid dat er niet verkast werd ….. Processen met alle desastreuze gevolgen van dien!
Ik ben dat ook wel nieuwsgierig (om het mild te verwoorden) naar de verklaring van het bestuur!
Uitslagen:
Gezien het bedroevende verloop van deze anti-vlucht vermeld ik deze week geen rayonwinnaars. Op vluchten als deze is het resultaat wat mij betreft van ondergeschikt belang.
OP EIGEN HOK
Zijn er dus tot op heden aanzienlijke gaten geslagen in het bestand. Aanvankelijk had ik niet te klagen want de eerste duiven volgden elkaar vlot op. Na 35 stuk op 11:19 uur viel het echter stil en tot op heden is het nooit meer echt op gang gekomen.
Van de 14 duiven die nog ontbreken won er eentje vorig jaar een eerste in het rayon en vloog een ander 5 uit 5 op de Dagfond. Daarnaast ontbreekt nog een resem aan talentvolle tweejarigen die allen al hadden aangetoond uit het goede hout gesneden te zijn …. Duivensport vereist een huid als een olifant en een incasseringsvermogen van tien zwaargewicht boksers ……
Dus daarom maar ook even geen of weinig woorden voor het leuke Heremans duifje dat ik kreeg van Piet Rol en het bezoekje dat ik morgen ga brengen aan de combinatie Atema. Ik ben er gewoon niet voor in de stemming!
Tot volgende week, hopelijk zijn er dan nog een paar duiven extra terug gekeerd!
Michel Beekman!