De winterperiode nadert het einde
Buiten is het zonnig maar koud. Op de hokken lopen nog 14 jaarling duivinnen die een nachtje buiten hebben doorgebracht. Helaas want het heeft niet mijn voorkeur dat duiven in deze tijd van het jaar de nacht op in plaats van in het hok doorbrengen. Los van de koude is er namelijk het immer loerende gevaar van de roofvogel.
De duivinnen waren gisteren voor de eerste keer los. Iets later dan gepland. De drukke werkzaamheden in onze achtertuin stonden niet toe dat de dames loskwamen. Afgelopen week legde duivenvriend / hovenier Ron namelijk samen met een aantal collegae de achtertuin opnieuw aan waardoor loslaten geen optie was.
Het aanleggen van de tuin vormde het einde van een lang project dat afgelopen najaar min of meer bij toeval ontstond doordat er problemen waren met de riolering. Na twee dagen graven lag begin oktober het hele parkeergedeelte letterlijk vol klei en zand. Na de reconstructie van de riolering en hemelwater was dit het startsein om dit gedeelte opnieuw in te richten. De grond moest echter eerst nog inklinken dus zou het feitelijk herstel van het parkeergedeelte pas in maart plaatsvinden.
Ook de plaatsing van de nieuwe Habru volière voor het jonge duivenhok in december zorgde voor enkele noodzakelijke aanpassingen. Voor plaatsing en na plaatsing. Na de plaatsing leidde het tot het opschalen van het reeds geplande herinrichtingsproject. Ook de achtertuin werd bij de nieuwe plannen betrokken. Het parkeergedeelte voor de schuur werd in deze nieuwe plannen kleiner en deels tot terras omgevormd zodat het zitgedeelte voor de hokken aanzienlijk groter zou worden.
Zo gezegd zo gedaan. Echter het laatste besluit leidde tot meer voorbereidende werkzaamheden waarin mijn vriendinnetje, zoals altijd, het leeuwendeel van de werkzaamheden voor haar rekening nam. Qua klussen hebben wij namelijk een beetje een omgedraaid rollenpatroon. Het denkwerk komt meestal van mijn kant en de uitvoering verricht het kleine doordouwertje. Met daar waar nodig wat ondersteuning mijnerzijds. Zo werd voor het eerst sinds jaren weer de kwast gehanteerd om (een deel van) het hek te voorzien van een nieuwe laagje verf. Mijn vrije dagen (!) vielen samen met mooi weer en dan moet zo’n kans natuurlijk benut worden.
Afgelopen week was het klapstuk van het project. Met groot materieel en veel inzet werd de tuin omgebouwd tot een waar eldorado. Na een maandag met soms letterlijk puinruimen (en door het zand ploeteren tijdens de verzorging van de duiven) volgde vanaf dinsdag de opbouw. Die avond was één hok al bereikbaar via de nieuwe bestrating. De dag erna was nog slechts één ingang niet via verharde ondergrond te bereiken ,hetgeen weer een dag later wel het geval was.
Het was soms letterlijk puzzelen met stenen en hoekjes voor de hovenier en zijn mannen maar ze hebben prachtig werk geleverd. Met de moderne middelen en hun vakmanschap betegelen ze een achtertuin als ware het een badkamertje! Voor het kleinste hoekje wordt een stukje steen op maat gemaakt. Met een geweldig eindresultaat! Nu dit zichtbaar is vraag ik mij dan ook oprecht af waarom we dit niet eerder gedaan hebben, wat een verschil!
Op zaterdag betekende dit echter dat mijn dametje en ik weer verder aan de slag konden. De nieuwe hekdelen en paaltjes moesten nog voorzien worden van een kleurtje (nog niet helemaal af), terwijl ook onder de volière nieuwe rekjes van nertsengaas geplaatst dienden te worden.
Ook dit laatste is bepaald geen fijn klusje maar het eindresultaat bevalt wel goed. Vroeger kropen mijn duiven uit angst voor de roofvogel direct onder de hokken zodra ze in de gaten hadden dat het daar veilig was. Duiven zijn slimme wezens nietwaar. Sommigen, vooral jonge duiven, wilden zelfs helemaal niet meer trainen en vlogen vanuit het hok direct naar de veilige omgeving. Dit zorgde wel voor lastige taferelen want duiven onder een hok vandaan krijgen is niet eenvoudig …. Daarom dienden de rekjes ditmaal geknipt te worden voordat de duivinnen voor de eerste maal het luchtruim kozen ….
Het einde van het tuinproject (op een paar schilderklusjes na) markeert voor mij het einde van de winter. Een niet zo strenge winter maar wel erg natte winter en dat is als duivenmelker misschien wel erger. Een seizoen waaraan ik niet alleen qua duivenverzorging een steeds grotere hekel begin te krijgen.
Ook in Duivenland ligt de winter nu wel zo’n beetje letterlijk achter ons. Niet alleen op sportief vlak, want bij de meeste melkers trainen de duiven alweer behoorlijk, maar ook op bestuurlijk vlak. Gisteren is namelijk tijdens de NPO vergadering een nieuwe groep bestuurders aangetreden en hiermee is het ook een beetje lente in ons bestuurlijke wereldje.
Het zijn mannen die de schouders er onder willen zetten. Relatief jong en fris van geest, met goede ideeën bovendien. Het doel van deze mannen, waarvan ik er enkelen sprak tijdens de Gouden Duif viering, zal zijn om “meer te luisteren naar de gewone melker en deze meer te betrekken bij de NPO”. Ik ben benieuwd want na een periode met veel bestuurlijke problemen en issues, die toch wel een beetje als de winter van onze duivensport kan worden aangemerkt, is het nu wel hoogtijd voor een beetje zon in onze sport.
Binnenkort zal ik in dit kader, en voor een stuk in Het Spoor, contact zoeken met de komende en gaande voorzitter. De nalatenschap versus de toekomst zullen we maar zeggen.
OP EIGEN HOK
14 duivinnen bevinden zich op dit moment nog buiten, 3 hebben inmiddels alsnog de ingang gevonden. Gisteren bij het vallen van de avond waren het er nog 17.
De dames werden gisteren voor het eerst sinds half september losgelaten. Het vliegen mocht geen naam hebben. Het hoofddoel was om ze over te wennen naar hun nieuwe hok. Dit ging dus niet van harte want een best wel grote groep wist de ingang van hun nieuwe verblijf nog niet te vinden. Althans ze durfden niet door de gaten te van mijn Habru spoetnik (Model Verkerk) te springen. Ze dralen wat op de plank maar de sprong door het gat wordt door velen niet gewaagd. Hopelijk zorgt de toenemende honger ervoor dat ze in de loop van de dag alsnog de sprong durven wagen. 2 nachtjes buiten met deze nacht temperaturen is namelijk alles behalve bevorderlijk voor de conditie. Gelukkig zit op de nieuwe volières voor het jonge duivenhok nu hetzelfde type spoetnik als voor de rennen van de oude duiven. Komende jaren zal dit het overwennen een stuk makkelijker maken!
Ook belemmeren de buitenzitters het loslaten van de andere duiven, vooral de jongen. Deze zaten afgelopen zondag buiten maar sindsdien niet meer omdat de drukke werkzaamheden voor de hokken loslaten de afgelopen week verhinderden. Aangezien dit ook komende week geen eenvoudige zaak zal zijn, door wat ik voor het gemak maar even verplichtingen elders zal noemen, moeten ze eigenlijk vanmiddag nog een uurtje los.
Verder verloopt de voorbereiding op het wedvluchtseizoen volgens plan. Afgelopen zondag zaten de weduwen voor het eerst bij de doffers om ze goed gekoppeld te houden. Bij het scheiden van de duiven heb ik gelijk de gelegenheid te baat genomen om ze een druppeltje in de nek te geven om de luizen te bestrijden. Komend weekeinde zullen ze gevaccineerd worden tegen de Paramyxo. Ook zal de jaarlijkse gezondheidscheck plaatsvinden.
Het spel komt dus (eindelijk en iets te laat) op de wagen. Hopelijk leidt het tot zoveel moois al afgelopen jaar, maar helemaal reëel is deze verwachting niet. Dus daarom geniet ik nog maar even van hetgeen Gini afgelopen jaar bewerkstelligde. Deze week was er namelijk weer een hoogtepuntje naar aanleiding van haar prestaties, namelijk een prachtige reportage geschreven door Jack van Eck op PIPA (http://www.pipa.be/nl/newsandarticles/reports/comb-beekman-tilmans-aalsmeer-nl-zijn-met-hun-gini-de-glorieuze-winnaars-van). Een mijlpaal en best wel een eer om op een dergelijk prestigieus en veelbekeken platvorm als niet-commerciële duivenmelker in het zonnetje gezet te worden.
Volgende week zaterdag volgt het laatste hoogtepunt naar aanleiding van het seizoen 2015. De huldiging van de competitie WT. Afwachten maar weer wat dit zal brengen. Volgend weekstuk meer hierover!
Tot volgende week!
Michel Beekman