Doorbijten
Zondag 2 maart. Het is al weer maart en de dagen zijn aan het lengen. Bij mooi weer hoor je ’s avonds de vogels tegen schemer alweer zingen. Het meteorologische voorjaar is dan ook gisteren begonnen. Ook in de door mij zo geliefde wielersport is het voorjaar weer begonnen. Gisteren ging het West-Europese wielerseizoen van start met de zogenaamde Omloop Het Nieuwsblad. Deze enigszins vreemd allitererende naam is sinds ongeveer een tiental jaren de naam van de eerste echte koers die het voorjaar kent.
Voorheen hete deze koers ‘Het Volk’ naar de gelijknamige krant die de wedstrijd ook op de kalender plaatste. De verandering van naam heeft het karakter van de wedstrijd niet veranderd. Het blijft een koers voor Vlaamse en Nederlandse kasseienvreters. Doorbijters die over de Vlaamse bergjes en het klassieke Vlaamse wegdek dokkeren. Mannen van graniet die weten wat er van hun gevraagd wordt. Namelijk zo hard mogelijk fietsen. In weer en wind.
Gisteren was het niet anders. Bij mij thuis scheen de zon maar in de omgeving van Gent goot het. Hierdoor was het er erg fris. Het scheidde de mannen van de jongens. Duidelijk werd ook dat degenen die in de winter de meeste arbeid hadden verricht en er ondanks het vroege tijdstip al de nodige voorbereidingskoersjes, in zonnigere delen van de wereld, op hadden zitten het beste voor de dag kwamen. De beste man van de dag, een Belg met een kop als een kassei, won overigens niet. Hoe herkenbaar. Hoeveel winnaars in onze sport missen de overwinning doordat de duiven niet willen vallen of door andere tegenslag ….
Doorbijten is het ook voor degenen die op de eerste vluchten van het seizoen willen vlammen. De duiven dienen hiervoor nu al de nodige trainingskilometers te maken. In mijn jaren in Diemen was er een plaatsgenoot die ondanks de ongunstige ligging de concurrentie in de voormalige afdeling Amsterdam aan het begin van het seizoen wel aan kon. Zijn geheim, zijn duiven vlogen de hele winter al als gekken rond het hok!
Wie dus niet al te ver achterop wil raken moet nu beginnen, doorbijten, en ondanks de korte dagen en het roofvogel gevaar zijn duiven dagelijks het luchtruim laten kiezen. Zelfs al beginnen met lappen. Ver hoeft dit niet te zijn. Sportvriend Cor brengt zijn duiven niet veel verder weg dan Alphen aan de Rijn, hetgeen ongeveer 16 tot 17 kilometer is. Een keer of vier vijf maximaal. En er zijn er weinigen die de eerste vlucht zo goed pakken als Buis door de jaren heen doet.
Doorbijten is het ook voor mij persoonlijk. Een griepvirusje probeert al enkele weken greep op mij te krijgen. Afgelopen week was het bijna geluk. Hoesten en proesten, keel ontsteking en een loopneus. Als ik een duif was geweest had het er niet best voor mij uitgezien. Het beursbezoek van hedenmiddag was dan ook een soort ‘moetje’. Ik had diverse afspraken gemaakt met de veearts, de volièrebouwer en enkele sportvrienden dus er was geen ontkomen aan. Gelukkig liep mijn vorm een beetje op tijdens het beursbezoek.
Het viel mij op dat het behoorlijk druk was voor de zondag. Kennelijk is niet iedereen gecharmeerd van de superdrukke zaterdag. Als je echt duiven wilt kopen op de voorjaarsbeurs moet je er natuurlijk vroeg op zaterdag bij zijn. Als je komt voor de contacten en de aankoop van diverse artikelen volstaat de zondag prima. Wel loopt de beurs al vlot af. Vanaf 13:00 uur begint een aantal standhouders al een beetje met opruimen. Vanaf 14:00 uur wordt er echt gang in gezet en toen ik om 15:15 uur de hallen verliet waren de meeste stands al leeg. Niet zo gek want de meeste standhouders moesten ook doorbijten. Zaterdag en zondag vroeg uit de veren en de hele dag in de benen.
Na thuiskomst van de beurs heb ik zelf ook nog maar een keertje doorgebeten. Sportvriend Richard, fondgrootheid uit De Kwakel, had de twee volières van de firma Habru voor mij naar Aalsmeer gebracht. Super natuurlijk en daarom ging ik gelijk maar aan de slag. Binnen een mum van tijd zaten de volières in elkaar. Komend weekend zal ik ze op hun definitieve plaats zetten (als de pootjes met de goede lengte binnen zijn) maar op dit moment kunnen de andere duiven er alvast even aan wennen.
OP EIGEN HOK
Zit het qua gezondheid van de duiven nog niet echt mee. Uit het mestonderzoek is gebleken dat er toch Paratyfus onder mijn duiven zit. Ik was er al bang voor maar nu is het bevestigd. Vandaag op de beurs heb ik daarom uitgebreid met mijn dierenarts gesproken hoe ze verder te behandelen.
In het najaar kuurde en entte ik ze met dode entstof. Alweer twee weken geleden kuurde ik ze om de ergste symptomen te onder drukken. Ditmaal slechts een week. Niet voldoende om de meest vervelende onder de duivenziektes structureel het hoofd te bieden (voor zover dat überhaupt al kan). Na ampel beraad hebben we daarom vanmiddag besloten ze te gaan enten met levende entstof. De impact hiervan kan groot zijn maar het geeft een langdurige(re) bescherming. Natuurlijk zullen ook alle hokken weer ontsmet moeten worden. Van een Belgische sportvriend krijg ik hiervoor een middel dat ook in slachthuizen gebruikt wordt. Moet goed zijn dus.
Al met al is het echter wel weer doorbijten. Zo kort voor het seizoen weer alles op zijn kop zetten om de duiven weer op punt te krijgen is bepaald niet ideaal. Ik had het graag anders gezien. Ik ga mezelf beraden hoe dit in de naaste toekomst te doen. Waarschijnlijk ga ik het systeem van de halfjaarlijkse entingen volgen. In dit gedoe heb ik namelijk weinig zin. Voorlopig is het eerst maar weer afwachten hoe het met deze besmetting af gaat lopen …..
Tot volgende week!
Michel Beekman