Een bezoek aan de Combinatie van Wanrooij uit Geffen
Een kijkje in de keuken van het meest spraakmakende hok van de afdeling Oost-Brabant
Deel 3: Het Spel met de jonge duiven en andere zaken!
In deel 1 ging de aandacht uit naar De Duiven, De Selectie en De Kweek. Deel 2 verhaalde over Het Spel , d.w.z. met De Oude Duiven en de Hokken waarop deze huizen. Het derde en laatste deel van deze serie zal u meenemen naar het spel met De Jonge Duiven en allerlei andere zaken.
Spel Jonge Duiven. De tweede pijler waarop het seizoen van de combinatie van Wanrooij gestoeld is, is het spel met Jonge Duiven. Men richt zich hierbij vooral op de laatste vijf vluchten van het seizoen. Vluchten met twee nachten mand met een afstand variërend van 320 tot 495 kilometer.
Om op deze vluchten goed aan de start te komen worden zo’n 300 jongen gekweekt voor eigen gebruik. Een flinke ploeg en het is ook geen geringe opgave deze te kweken wanneer er pas rond 15 december gekoppeld wordt. Met iedere ronde wordt een hok gevuld net zolang tot het gewenste aantal bereikt is. Hierdoor komen lang niet alle junioren goed uit de verf. De voorbereidingstijd op het wedvlucht seizoen is simpelweg te kort. Zoals eerder gememoreerd wil men voor het seizoen 2014 de periode waarin de jonge duiven gekweekt worden korter maken door voedsterkoppels in te zetten. Ook zal de kweek iets eerder opgestart worden.
De hokken worden stuk voor stuk losgelaten tot alles goed vliegt. Als dit het geval is trainen ze eenmaal daags. Meer training is wel gewenst maar past niet in het dagschema. Zodra de duiven goed trainen begint men met opleren. Er wordt altijd in groepen van ongeveer 80 jonge duiven opgeleerd. De gedachte hierachter is om het risico te spreiden. Gek genoeg blijven er van dit opleren weinig jongen weg ondanks dat de junioren veelvuldig weggebracht worden.
Qua voersysteem volgen de youngsters vanaf een week of 6 voor de wedvluchten hetzelfde regime als de oude duiven. Ook de begeleiding op medisch / ondersteunend vlak is identiek.
Natuurlijk worden ook deze jongen verduisterd en belicht volgens de algemeen geldende methode.
Qua motivatie worden de jonge heren en jonge dames aanvankelijk rustig gehouden. Pas zodra de Midfondvluchten in zicht komen wordt er geprobeerd de drift aan te wakkeren. In 2012 gebeurde dit door middel van nestjes. De ruime hokken en dito zitplaatsen bieden hiervoor voldoende ruimte. In 2013 werden de jonge duiven niet op nest gebracht.
Afgelopen seizoen wilde het namelijk aanvankelijk niet erg vlotten met de jonge garde. De training ging niet van harte en ook heerste het ‘colispook’ als nooit tevoren. De eerste vluchten kwamen de duiven dan ook ronduit slecht. Op een zeer slechte vlucht vanuit Chimay werden zelfs meer dan 100 jongen verspeeld. John is er van overtuigt dat dit lang niet allemaal slechte duiven waren.
Pas toen de vluchten met twee nachten mand naderden klaarden de duiven op. Om de motivatie toch een beetje te verbeteren werd besloten op de schuifdeur te spelen. Ook werden de duiven samen met die van verzorger Henri nog een aantal keer doordeweeks gelapt van een grotere afstand. Dit pakte goed uit en het spel was op de wagen.
Ook nog veel pech. Het klinkt een beetje tegenstrijdig maar John en zijn mannen hadden op de twee klassiekers vanuit Orleans ondanks de uitstekende uitslagen (zie hieronder) nog de nodige problemen om de duiven geconstateerd te krijgen. Op de eerste Orleans liepen problemen met het doorkloksysteem nog met een sisser af maar de stress werd wel tot maximale hoogte opgedreven doordat de duiven van de navlucht in de uren voor Orleans niet geklokt werden. Het doorkloksysteem blokkeerde het één en ander. Het duurde even voordat dit probleem gedetecteerd was. Kort voor de aankomst van de junioren kon men opgelucht adem halen …
Ook op de 2e Orleans verliep het constateren van de aankomende duiven alles behalve vlekkeloos. In eerste instantie zorgde een zweefvliegtuigje voor de nodige angsten bij de eerst aankomende duiven, ze bleven vliegen. Na zo’n 1.5 minuut durfden ze te landen maar ook toen werkte de klok niet bepaald vlekkeloos. Van de eerste 25 duiven werd ongeveer de helft niet geconstateerd … gelukkig voor de concurrentie maar frustrerend voor de eigenaar …
Alle uitslagen op afdelingsniveau:
Epernay 4/8, 320.956 km: 7325 duiven, 438 deelnemers: 143 mee, 106 prijzen: 2, 3, 55, 60, etc
Sezanne 10/8, 358.990 km: 5201 duiven, 353 deelnemers: 139 mee, 49 prijzen: 12, 24, 34, 46, etc
Pithiviers 17/8 459.931 km: 3372 duiven, 261 deelnemers: 106 mee, 65 prijzen:2, 3, 4, 5, 6, 7, etc
Orleans 1/9 495.284 km: 3052 duiven, 252 deelnemers: 108 mee, 68 prijzen: 1, 2, 5, 6, 8, 18, 20, etc
Orleans 15/9 495.284 km: 2842 duiven, 204 deelnemers: 133 mee, 89 prijzen: 1, 2, 5, 6, 7, 17, 28, etc
Dit resulteerde in de volgende kampioenschappen:
De eerste 4 kampioensduiven op de Midfond, de 3e plaats in het hokkampioenschap (net achter verzorger Henri van Doorn en Corné en Bas Jansen uit Helvoirt) en de 3e plaats in het aangewezen kampioenschap (achter clubgenoot Cor Hanegraaf en wederom Henri van Doorn).
Andere zaken. Duivensport is voor John van Wanrooij meer dan alleen hart vliegen. Het gaat hem ook om de gezelligheid en de onderlinge kameraadschap. Hij besteed dat ook veel tijd aan het verenigingsleven. Ondanks zijn drukke bestaan is hij voorzitter van PV Maasdonk, een bloeiende fusie vereniging die zo’n kleine 10 jaar geleden ontstond door het samengaan van verenigingen uit Nuland en Geffen. In het voorjaar van 2007 betrok de fusieclub een fantastisch clubgebouw dat onder leiding van John en enkele andere ondernemende leden uit de grond gestampt werd. Dit clubgebouw, De Spoetnik, genaamd is vaak het toneel voor grote duivenactiviteiten. Memorabel en bijna legendarisch is het feest in het tweede weekend van december. Op beide dagen maar vooral op zondagmiddag gaat het dak er bijna af.
Naast het feesten strijden de mannen die lid zijn bij PV Maasdonk ook op het scherpst van de snede om de punten in het vliegseizoen. Men stuwt elkaar op naar betere prestaties. Met als doel te winnen maar wel met de onderliggende gedachten elkaar iets te gunnen en met veel onderling respect. Zo brengen een aantal clubleden de jonge duiven gezamenlijk weg. Ook wisselt men duiven uit. Zo gaf John in zijn succesjaar de eieren van zijn Guus aan een clubgenoot ….. De onderlinge strijd leidt in de afdeling Oost-Brabant tot een bijna ongekende overmacht van de regio Geffen. Ik las enige tijd een uitspraak van een andere topspeler uit deze afdeling die het kort maar krachtig samenvatte: “er valt niet tegen te spelen”.
Behalve in de club is John ook begaan met de sport in het algemeen en hij doet dit omdat hij de sport iets wil teruggeven voor de mooie momenten die hij eraan beleeft. Zo schenkt de combinatie een aanzienlijk aantal bonnen en is zijn bedrijf ook nog eens sponsor van diverse duiven-gerelateerde activiteiten. Recent droeg hij bij aan de totstandkoming van de prachtige duivenfim ‘Houdoe luchtreiziger’.
Het was een waar genoegen om eens uitgebreid te spreken en een blik achter de schermen te werpen.
Aalsmeer, Michel Beekman