Een ontspannende dag na een te drukke week
Zondag 20 september 2014. Vandaag had ik de wekker niet gezet. Niet dat het veel uitmaakt want op vrije dagen ben ik altijd voor de wekker wakker. Het is meer een beetje psychisch, doordeweeks gaat de wekker en dan begint het “moet-ritme”. Op vrije dagen zonder verplichtingen probeer ik dan een beetje onder het ritme van de dagelijkse dwang die werkweek genoemd wordt uit te komen. Wellicht herkenbaar voor de groep werkenden onder de lezers.
Vooral deze week was het een beetje te druk op het werk, op vrijdagavond culmineerde dit in een thuiskomst om 22:45 uur. De teller van mijn werkweek stond toen op meer dan 50 uur (zonder woon / werk verkeer). Voor sommigen misschien heel gewoon maar voor mij een beetje te veel van het goede.
Hoogste tijd dus voor enige ontspanning. Gelukkig biedt de prachtige hobby die Duivensport heet hiertoe vele mogelijkheden. De belangrijkste hiervan is mijns inziens de verzorging van onze gevederde vrienden. Een meer dan goede tweede is het zien thuiskomen van de duiven. Vooral als de zon schijnt en de wind kalm op de kop staat. Het mooiste blijft om dit op eigen hok te ervaren maar ook van het aankomen van duiven op de hokken van sportvrienden kan ik bijzonder genieten.
Zodra ik even de kans heb en andere verplichtingen het toe laten wordt er dan ook een bezoek gebracht aan een, bijna altijd, sterk vliegende sportvriend. Zo ook afgelopen zaterdag. Bij ons in de afdeling en in de directe omgeving werd vorig weekeinde voor het laatst gevlogen maar gelukkig hadden mijn vrienden uit Oost-Brabant nog wel een leuke “kijkvlucht” op het programma staan, namelijk de jonge (en oude) duiven Midfondvlucht vanuit Sens.
Enigszins verrast door het vroege lossingstijdstip (8:30 uur onder een zwaarbewolkte hemel) toog ik even naar 11:15 uur richting Den Dungen. De kenners onder de lezers weten dan direct bij wie de duiven gelet werden. Inderdaad, bestemming was de prachtige woonlocatie van de altijd superpositieve en zeer gastvrije Henri van Doorn (en zijn gezin). In de ruime en prachtig ingerichte tuin staan een aantal hokken waarop door Henri de laatste jaren alleen nog met de jongen duiven gespeeld wordt. Of beter gezegd waarop hij de junioren meestal als een raket naar huis doet komen. Henri van Doorn is misschien wel de beste jonge duivenspeler van Nederland want niet alleen op eigen erf, maar ook bij zijn “werkgever” John van Wanrooij laat hij de duiven (samen met collega Rien) in hun geboortejaar al vlammen.
“Letten” in Den Dungen is dus bijna een garantie voor het zien van vroege duiven. Bovendien is de ontvangst er altijd top. De Brabantse gastvrijheid staat echt hoog in het vaandel. Niet alleen voor letters uit den verre maar ook voor de grote groep (sport)vrienden en familie uit de directe omgeving. Henri en zijn gezin zijn echte “mensen-mensen” en een bezoeker meer of minder maakt niets uit. De duiven vanuit Sens (414 km tot Den Dungen) werden dan ook door een volle tribune opgewacht. Ik heb niet geteld maar een stuk of 15 geïnteresseerden waren nieuwsgierig hoe de duiven het er vanaf zouden brengen.
Al met al kon ik mij geen betere plek wensen om een ontspannen duivendag door te brengen want naast met de gastheer was het ook met een aantal aanwezige topliefhebbers goed “babbelen”.
De eerste duif vloog uiteindelijk slechts 1094 meter per minuut, veel te traag gezien de windrichting. Na iets meer dan een uur waren 10 duiven van de 44 thuis! Dit was gezien de prestaties van de concurrentie op zich goed te noemen maar gaf wel aan dat er onderweg iets goed mis was gegaan. Vooral omdat alle duiven “van de goede kant” kwamen. De sfeer en het humeur van de gastheer leden echter niet onder de tergend langzame aankomsten van de duiven. Met een kwinkslag werd de zoveelste slechte lossing van de afdeling Oost-Brabant afgedaan (de lossing was veel te vroeg en onder een geheel gesloten hemel). Ook werd er relativerend gesproken over echte problemen in het leven (“Je zult maar vluchteling zijn”).
Bij mijn vertrek rond 17:00 uur wierp ik nog even snel een blik in het jonge duivenhok. Hiervan was door de verliezen van de afgelopen weken slechts de helft in gebruik. Het moet immers een beetje gezellig blijven in de hokken, met in ieder geval voldoende leven in iedere afdeling. Opvallend waren twee zaken. Het verse stro op de vloer en de tafel met waterbakken erop en de voerbak er onder. Ook sprong in het oog hoe goed de thuiskomende duiven er uitzagen ondanks hun moeizame tocht naar huis. Van de 35 die er op dat moment thuiswaren zag er slechts een enkeling verfomfaaid uit. De duiven waren duidelijk in een uitstekende conditie ingemand.
Al met al, evenals vorig jaar, een topdag. Een dag die ik goed kon gebruiken. Even de zinnen verzetten en dat is toch de essentie van een hobby!
Het lijkt er overigens op dat dit door veel bestuurders wel eens vergeten wordt. Het is immers nog steeds goed mis in Duivenland Nederland en een aantal zaken raken ook gewoon de hobby beleving van de gewone melker. Veel schrijven doe ik er niet meer over want het is gewoon “te saaie kost”. Echter uit het verslag van de buitengewone algemene vergadering van de NPO in Het Spoor moet helaas de conclusie getrokken worden dat de sfeer van onderling wantrouwen nog altijd daar is en dat op de twee hoofdthema’s (afdeling 5 en 12) weinig tot geen voortgang is …..
Ook teleurstellend is het opstappen van de loscommissie in afdeling 5. De brief met argumenten voor deze beslissing staat op www.duivensport.nl. Of iedereen het met deze argumenten eens is valt te betwijfelen maar jammer blijft het wel, want de lossingen in afdeling 5 verliepen in de regel prima. Los van de polemiek die er wel eens door ontstond.
Kortom van ontspanning binnen de bestuurlijke wereld is nog weinig sprake.
OP EIGEN HOK
Is het er helaas niet van gekomen om in te korven voor de taartvlucht in Soest. Debet hieraan was Het superslechte Weer afgelopen week. Het Weer zorgde er niet alleen voor dat ik mijn 23 late jongen niet kon lappen, het bezorgde de jongste loten in mijn duivenstam ook een aantal vuile neusjes. Duiven met een vuile neus korf ik uit principe nooit in al hebben ze er in de regel niet veel last van. Dit alles deed mij vrijdagmorgen besluiten mijn deelname af te zeggen. Tot mijn spijt want de weersvoorspelling was redelijk.
Uiteindelijk was er van inkorven toch niets gekomen omdat ik onverwacht op vrijdagavond moest werken. Na een hele week waarin de duiven verzorging ’s avonds al onder druk stond kregen de duiven op vrijdagavond geen voer en schoon water. Niet erg, het is misschien zelfs wel goed voor de rui, maar toch houd ik er niet van om de verzorging ongepland een keertje over te slaan. De dag er na hebben de duiven dan veel honger maar vooral de slechte, groene, mest die een avondje geen voer oplevert is niet mijn “cup of tea”. Vandaar dat ik normaal gesproken braaf mijn duiven tweemaal daags schrap en voer.
Tot volgende week!
Michel Beekman