Een slechte week
Zaterdag 5 oktober 2013. De afgelopen week zal niet de geschiedenis in gaan als een van de meest gelukkige weken in mijn duivencarrière. Debet hieraan was eigenlijk mijn voorzichtigheid met mijn late jongen. Deze echte late jongen kweekte ik toen de verliezen op de jonge duivenvluchten echt rampzalig dreigden te worden en de continuïteit/aanvulling voor het seizoen 2014 serieus in gevaar leek te komen. Er werd een ronde groot gebracht op een tijdstip dat de vermenigvuldigers normaliter al gescheiden zitten. Een kleine 40% verhuisde naar een clubgenoot, de rest hield ik zelf.
Ze wonen inmiddels al een tijdje in de volière voor het kweekhok. Ze komen regelmatig los en vliegen ondertussen best aardig. Echter het loslaten is een beetje lastig. In het weekeinde gaat het makkelijk maar doordeweeks niet omdat ik ’s avonds te laat thuis ben. Daarom vliegen ze doordeweeks wat weinig. De reden hiervoor is dat ik bang ben om ze echt de hele dag los te laten. Ondanks dat ik toch wel duiven genoeg heb blijf ik het vervelend vinden dat de klamper er regelmatig eentje tussenuit pikt. Hetgeen namelijk regelmatig gebeurd. Daarom vroeg ik afgelopen maandag aan mijn vriendinnetje of ze de jonge duiven om een uur of elf los wilde laten. “Ze zitten aan de linkerkant, de voliere bij de buurvrouw. Met de oude ingang/uitgang”, riep ik haar toe toen ik haastje-repje naar het werk vertrok.
Niets aan de hand zou je zeggen …. Hoe anders werd het in de praktijk. Tussen 17:00 en 17:45 uur rinkelde mijn telefoon onophoudelijk. Echter opnemen ging niet maar ik zag aan de naam in de display dat het mijn sportvriend uit Den Bosch was. Nu belt hij wel vaker maar nooit zo vaak achter elkaar. Onrust maakte zich van mij meester. Er zou toch niets iets fout gegaan zijn bij het loslaten van de duiven…. Van deze sportvriend leende ik dit jaar veel duiven en een bang vermoeden bekroop me. De verkeerde duiven zouden toch niet in vrijheid gesteld zijn…. Op de terugweg richting huis belde ik, handsfree, terug om te informeren wat er aan de hand was ….. Mijn angstige vermoedens bleken juist. Er waren 2 jonge duiven terug gekeerd en hij vroeg hoe ze ontsnapt waren. De enige conclusie was dat het verkeerde hok geopend moest zijn. De geleende duiven van 2013 zaten sinds twee weken in het vasthoudershok waar ook mijn oude kweekduivinnen huisden. Er zaten er een stuk of veertig en op tien na waren het allen vasthouders. Nooit uitgewend omdat ik ze niet kwijtwilde of omdat ze al bij anderen gevlogen hadden …. Mijn bloed liep bijna letterlijk weg …. en het gaspedaal werd wat dieper ingedrukt …. Hopelijk waren de meeste binnen blijven zitten ….
Een kleine twintig minuten later zag ik met mijn ogen waarvoor ik al vreesde. Het verkeerde klepje stond inderdaad open. Onbegrijpelijk want het was nog gezekerd met een extra kettinkje. In de opening zat de moeder van Femi mijn beste duif van het afgelopen seizoen (o.a. 1e kampioensduif Midfond afdeling Noord Holland). Binnen enkele seconden wist ik het klepje te sluiten want ook deze duif vloog niet uit. Pff … Hoeveel zouden er nog in het hok zitten? Mijn hoop werd direct de grond in geboord. In het hok zaten nog negentien duiven en op het hok liepen er nog twee. Een snelle blik in het hok leerde mij dat ik er nog al wat miste. De moeder van Delicia en Fabienne, een kind van ‘de 20’ van Cor Buis. De moeder van Falisha een leenduivin, de moeder van Eddy een halve Heremans Ceusters via FranK Ferwerda (die gek genoeg wel bij mij vloog), de moeder van Fietje (mijn 2e Teletekstduif van Bourges) een Schaerlaeckens duivin via de combinatie van Heteren uit Doetinchem. Ook zag ik mijn nieuwe aanwinst van de Gebroeders Fanger niet meer, alsmede een nieuw duivinnetje van de combinatie van Heteren. Daarnaast miste ik vooral veel van de geleende duiven. Vrijwel allemaal duiven van zeer goede komaf die ik komend jaar zou kruisen op mijn Schaerlaeckens doffers …. Zucht. Eenmaal binnen met ingehouden woede maar eigenlijk vooral wanhoop mijn vriendinnetje op de hoogte gebracht van hetgeen ze per ongeluk teweeg had gebracht …. Iedereen zal begrijpen dat we weleens een gezelligere avond samen hebben doorgebracht …..
Om eventuele rondzwervende duiven te redden bracht ik mijn duivenvrienden in de directe omgeving op de hoogte. Van mijn grootste concurrent en vriend kreeg ik direct de toezegging toen ik hem vroeg niet te scherp in zijn duivinnen te selecteren.
Ook plaatste ik een bericht op Facebook … je weet immers maar nooit waar een duif op de dool landt. De reacties waren talrijk en bijzonder hartverwarmend. Van een topmelker uit Brabant kreeg ik al direct het aanbod om enkele duivinnen te komen halen mochten de mijne niet terugkeren. Van een melker uit het hoge Noorden kreeg ik een aanbod om eieren uit zijn topduiven op de overnacht te komen halen ….. Kortom heel bijzonder om mee te maken hoe de sportvrienden meeleven in moeilijk duiventijden.
Uiteindelijk zijn er nu negenentwintig duivinnen boven water. Vier vlogen terug naar hun vorige eigenaar, eentje werd opgegeven door de hoofdstedelijke vogelopvang en drie keerden op eigen kracht terug. Opmerkelijk genoeg vlogen er twee hiervan niet bij mij ….. Er ontbreken er nog ten minste twaalf. Nog steeds een hart gelag omdat een aantal hiervan moeder was van mijn beste of betere duiven ….
De moraal van het verhaal ‘leg goed uit welk hok er geopend moet worden’. Om misverstanden / fouten te vermijden zullen de hokken zo snel mogelijk van een nummer voorzien worden zodat er slecht een staccato commando gegeven kan worden, zoals: “hok 2 moet open vandaag of wil je de duiven uit hok 7 vanmiddag loslaten”. Als het kalf verdronken is dempt men de put ……
Voor het overige weinig nieuws deze week. Op naar volgende week. Ik ben drie nachtjes van huis voor het werk dus dit betekent dat mijn vriendin de duiven uit hok 1, 2, 3, 4, 5, 6 en 7 moet voorzien van gemedicineerd water en voer. Afwachten hoe dit afloopt … ha, ha.
Tot volgende week.
Michel Beekman