Een top weekeinde!
Dinsdag 15 december 2015. Voor de vaste lezers van deze wekelijkse duivenperiodiek was het misschien even afzien omdat het leesvoer niet op het gebruikelijke tijdstip beschikbaar was. Nog maar één of twee keer eerder zag mijn schrijfsel pas op dinsdagavond het digitale daglicht. Gezien het feit dat reeds zes jaar wekelijks een stuk aan mijn brein ontspruit best een redelijke prestatie (al zeg ik het zelf). Debet aan dit late verschijnen was een zeer druk duivenweekeinde. Een top weekeinde, een hoogtepunt in het stille seizoen.
Een nieuwe volière voor mijn jonge duiven hok. Het begon op vrijdag bij het krieken van de dag. Ondanks een vrije dag werden de duiven op het reguliere tijdstip verzorgd (tussen 7:00 en 8:15 uur) want er stond een bezoek gepland aan de firma Habru. De nieuwe volière ten behoeve van het jonge duivenspel diende te worden opgehaald. Samen met sportvriend Henk die altijd voor mij klaar staat bij dergelijke exercities werd met de bus van mijn andere clubgenoten Gerard en Martin afgereisd naar Doetinchem.
Bij aankomst aan de Transportweg stond de volière al te blinken. De volière of beter gezegd serre was exact zo gebouwd als ooit in september op de bouwtekening was aangegeven. Hans en Jack hadden weer prachtig werk afgeleverd. Na het nemen van de gebruikelijke foto’s en een bak koffie werd het bouwwerk snel afgebroken en ingeladen. Na een bezoek aan de houtgroothandel voor de vloerplaten wilden we namelijk het onderkomen, waarin de junioren overdag zullen gaan huizen. nog snel opbouwen. Zo gezegd zo gedaan. Om 17:30 uur konden we met een trots gevoel zeggen “hij staat”!
Topuitslag WT competitie Asduivin 3500-10. “Moe maar voldaan” na de verrichte arbeid kon vrijdagavond worden genoten van hetgeen er in Het Spoor der Kampioenen stond. Hierin stond namelijk de definitieve uitslag van de competitie WT in de categorie Asduivinnen 3500-10. In gewoon Nederlands, de uitslag van de duivinnen met de vroegste 10 prijzen (lees meeste punten) waarvoor minimaal 3500 kilometer gevlogen dienden te worden. In deze categorie prijkte mijn duivin Gini dan uiteindelijk toch bovenaan! De vaste volgers van dit feuilleton hebben tussen de regels door wel kunnen lezen hoeveel moeite dit gekost heeft. Echter het is en blijft een absoluut hoogtepunt in mijn toch best wel lange duivensportcarrière. Een bekroning van vele jaren hard werken en waarschijnlijk een “once in a life time- moment”.
Afwerking volière. De volière stond weliswaar vrijdagavond maar de details dienden nog te worden afgewerkt. Het honderd procent passend maken van een nieuw bouwwerk aan een bestaand is namelijk alles behalve eenvoudig. Bij het opmeten had ik toch enkele foutjes gemaakt. Zo zat de dorpel van de deur toch wat lager dan ik ooit had vastgesteld. Ook stak het ding net te ver uit om de nieuwe volière mooi aan te laten sluiten op het bestaande hok. Daarom was er zaterdagmorgen weer een vroeg geplande reveille.
Snel de duiven doen want om 9:00 uur was sportvriend Henk alweer op het appel. Op deze wijze konden we nog samen het bouwwerk waterpas zetten (althans dat dachten we) want om 11:00 uur diende door schrijver dezes te worden afgereisd naar Wijchen alwaar de Nationale kampioenen gehuldigd werden. Aanvang 12:30 uur.
Huldiging Nationale Kampioenen. Natuurlijk viel het klusje om de aanbouw recht te zetten wat tegen. Het lukte dan ook net aan om op tijd in Wijchen te arriveren. Slechts enkele minuten voor 12:30 uur werd mijn Dinky Toy geparkeerd op de ruime parkeerplaats van Zalencentrum Verploegen.
Bij binnenkomst zat de zaal al bijna vol en stond ceremoniemeester Theo Hutten bijkans te trappelen om te beginnen met de huldiging van de 160 verschillende kampioenen. Na een kort openingswoord door NPO-voorzitter Dirk Buwalda kon Hutten “los”. Hij presenteerde een huldigingsschema van maar liefst 6,5 uur! Hieraan werd toegevoegd dat het de bedoeling was een uur op dit schema in te lopen.
Alsof de duivel hem op de hielen zat ging de ceremoniemeester door de kampioenen. Razendsnel kregen de vluchtwinnaars en kampioenen de prijzen en de bijbehorende bloemen in handen gedrukt.
Mooie prijzen overigens al vind ik het wel jammer dat de traditionele kunstwerkjes in brons vervangen waren door meer gestandaardiseerde sportprijzen. Ik weet eigenlijk niet wanneer dit veranderd is maar ik kan mij de prijzen die vroeger werden uitgereikt nog goed voor de geest halen door het unieke karakter ervan. Een mens kan niet alles hebben en voor mij persoonlijk was het al een hoogtepunt om gehuldigd te worden bij de Nationale Kampioenen. Voor de eerste keer in dertig jaar ….
Door een, wellicht iets te, strakke regie bleek al spoedig dat de huldiging veel eerder dan gepland zou kunnen worden afgerond. Uiteindelijk was het even na 16:00 uur toen het Wilhelmus voor de tweede keer gezongen werd voor de nationale kampioenen Hierna stroomde de zaal snel leeg. Zelf bleef ik nog even napraten met een aantal bekenden voordat omstreeks 16:30 uur de terugreis aanvaard werd.
In de auto dacht ik nog even na over hetgeen zich die middag had afgespeeld. Wat mij bij bleef was een huldiging die keurig verzorgd was maar toch nog wel enige ruimte voor verbetering bood. Een gegeven paard mag je niet in de bek kijken maar toch kunnen een aantal zaken wel iets jeuiger. Zo was de catering meer dan prima maar was de timing van de broodjes een beetje ongelukkig doordat ze pas in het tweede deel van de middag werden geserveerd. Dit terwijl de meeste mensen bij binnenkomst “trek hadden” doordat ze al vroeg van huis gingen.
Ook de huldiging an sich was wellicht iets te strak. Het valt mij zwaar te melden want het betreft werk op vrijwillige basis, maar de zakelijke wijze van huldigen liet weinig ruimte voor persoonlijke aandacht voor de echt grote kampioenen. Iets dat bij de jeugd dan wel weer prima ging. Al met al overheerste echter een goed gevoel! Ik had niet ongezellig gezeten maar bovenal was het een mijlpaal in mijn duivenloopbaan.
Klasse. Bij thuiskomst bleek sportvriend Henk uitstekend werk te hebben geleverd. De nieuwe volière stond waterpas en verankert aan het oude hok na een lange dag in bij tijden slecht weer. De vloeren zaten er ook in! Klasse.
Op zondagmorgen hing ik zelf nog even snel de spoetniks (model Verkerk) op. Ik twijfelde lang of ik voor een “van Zon” ingang zou kiezen (verlaagd plat tussen twee afdelingen), maar koos er uiteindelijk toch voor om de duiven hun hele leven door hetzelfde type ingang binnen te laten komen. “Jong geleerd is oud gedaan”.
Na wat laatste opruimwerkzaamheden konden de duiven er in. Wederom een mijlpaal! Vanaf het seizoen 2016 zal ik mijn jongen weer kunnen spelen zoals tot en met seizoen 2012 het geval was. Namelijk overdag in de volière / serre en ’s nachts in het nachthok. Juist ja, identiek aan de wijze waarop de laatste drie seizoenen met de weduwduivinnen wordt gespeeld. Wederom “Jong geleerd is oud gedaan”.
Het wonder van Geffen blijft zich herhalen. Na de laatste handelingen aan mijn “nieuwe trots” werd wederom de Dinky Toy gestart. Bestemming was het prachtige clubgebouw van PV Maasdonk in Geffen alwaar de traditionele feestmiddag weer op het programma stond. Na een pitstop in Den Bosch waar een herstartende sportvriend werd verblijd met een aantal duiven en mijn kameraad Henri werd opgepikt, arriveerden we even na 13:30 uur bij het nog altijd prachtige clublokaal van deze toonaangevende vereniging.
De parkeerplaats stond al sjokvol. Iets wat ook in de toch ruime zaal het geval was. Fons van Schijndel was juist bezig de eerste tranche van de bonnen te verkopen op de voor hem zo kenmerkende wijze. Waar bij andere verenigingen moet worden geleurd met een bon lijkt het bij dit samenzijn bijna een voorrecht om een bon te mogen kopen. Er wordt gretig tegen elkaar opgeboden hetgeen uiteindelijk resulteert in vaak duizelingwekkende bedragen voor een mogelijke toekomstige kampioen of kweekduif. Het zijn overigens niet alleen de welvarende clubleden die de bonnen kopen. Ook de andere clubleden en de buitenstaanders laten zich niet onbetuigd. Hetgeen ook niet zo vreemd is wanneer de kwaliteit van de geschonken bonnen in ogenschouw wordt genomen. Bij welke zaalverkoop vind je immers bonnen van kopstukken als Rik Hermans, Gerard Koopman, Jan Hooymans, Combinatie van Wanrooij, Fernand Marien en nog vele anderen.
Ook de verlotingen zijn een verhaal apart. Waar bij verlotingen van andere clubs als het ware de “Action” wordt geplunderd worden hier prijzen verloot in de vorm van koelkasten, magnetrons, breedbeeld televisies en meer van dit soort zaken. Ook de lokale middenstand sponsort de verloting nog gretig. Iets dat mij doet herinneren aan vervlogen tijden in Diemen waar toen ik nog een klein jongetje was de lokale middenstand de plaatselijke duivenclub ook nog steunde … Het is dan ook geen verrassing dat de lootjes gretig aftrek vinden.
Ook wordt de interne mens meer dan uitstekend verzorgd. Er wordt door de dames en heren in de bediening keihard gewerkt om iedereen van een natje en een droogje te voorzien. Men loopt zich de benen uit het lijf met bladen vol bier maar ook met gratis soep, snacks, hapjes en broodjes.
Daarnaast wordt er ook nog gezorgd voor het nodige entertainment. Van mijn eerste bezoek, inmiddels al weer vier seizoenen geleden, kan ik mij de tonpraatster nog als de dag van gisteren herinneren, echter ook de act van dit jaar zal ik niet snel vergeten. Hoogtepunt van de dag was namelijk de slotact van de zingende duivenmelkers van P.V. Maasdonk. Alsof ze nooit anders gedaan hadden zongen ze zonder gêne en zonder valse noot de sterren van de hemel. Eén van de zangers/duivenmelkers zong zelfs, zittend op het biljart, solo de klassieker van André Hazes, “een beetje verliefd”. Een allesbehalve geringe opgave. De zaal ging dan ook volledig uit zijn dak!
Al met al is het dan ook geen toeval dat de liefhebbers vanuit heel Brabant op de tweede zondag in december afreizen naar Geffen. Iedereen met enige naam en faam in de sport is aanwezig al dan niet in aanwezigheid van de vrouw des huizes. Men is enthousiast en spreekt vol waardering over elkaars prestaties en hetgeen er in Geffen gerealiseerd wordt! Ondertussen gaat het gerstenat van hand tot hand en viert de gezelligheid hoogtij!
Op de terugweg (ruim na 18:00 uur) overdacht ik wederom hetgeen ik die middag had beleefd. Het ooit door mij benoemde “wonder van Geffen” blijft zich herhalen. Uniek in de duivensport. Niets geen terugloop, nee zelfs bezoek van niet-duivenmelkers die met een “buurman met duiven” meekomen om van dit spektakel getuige te zijn! Brabantse gezelligheid optima forma. Hoe groot was het contrast met de dag ervoor ….. IJs en weder dienende ben ik volgend jaar weer van de partij!
OP EIGEN HOK
Hierover is tussen de regels door al genoeg geschreven. Kortom op naar volgende week. Naar weer een duivenactiviteit maar eerst moet ik nog even bijkomen van het afgelopen top weekeinde!
Tot volgende week,
Michel Beekman