Geen idee
Zondag 1 maart. 39 dagen. Het begin van de meteorologische lente. Voor mij persoonlijk altijd de laatste wake-up call voor het komende vliegseizoen. Vanaf nu moet het namelijk echt gaan gebeuren. De duiven, in mijn geval de duivinnen, moeten op weduwschap (deed ik al afgelopen week) want de dagelijkse training dient te worden opgestart. Hiervoor is het de hoogste tijd. Het is om precies te zijn nog 39 trainingsdagen tot de inkorving voor de eerste wedvlucht. Bij ons in Noord Holland dan wel te verstaan. Wellicht wordt er elders in het land nog vroeger gestart. Geen idee eigenlijk of dit nog zo is want ik weet niet welke afdeling inmiddels de kaders van het NPO-programma (of wat daar voor doorgaat) volgt en welke niet.
Witte jas. Naast de training moeten de duiven tussen nu en 2 weken toch echt wel geënt zijn tegen de Paramixo en wellicht tegen de Paratyfus. In dit kader breng ik komende week een bezoek aan mijn witte jas want naast de (half)jaarlijkse entingen moeten de duiven ook gecheckt worden qua gezondheid. Persoonlijk doe ik dit altijd een week of wat voor het seizoen zodat er nog ingegrepen kan worden. Ik heb werkelijk geen idee hoe ze ervoor staan. Afgelopen winter hebben ze alleen na het grootbrengen van de najaarsjongen een geelkuurtje gekregen. Dit in tegenstelling tot vorig winter toen de antibiotica als gevolg van het P-probleem vrijwel continu in het bloed zat. Ze kregen toen maar liefst 4 kuren (van 3 verschillende dierenartsen) en dit jaar kregen ze er geen één. Slechts een enting begin december. Hoogste tijd voor een check-up.
Dagelijks ritme. Naast de training en de opstart van de medische begeleiding is ook het dagelijks ritme van belang. Geprobeerd wordt om de duiven te leren hoe het in het seizoen werkt. In mijn geval betekent dit de duivinnen ’s morgens voeren in de volière en ’s nacht in het nachthok. Het is de bedoeling dat ze ’s morgens bij het openen van de ramen direct de volière in stormen omdat ze weten dat daar het voer ligt te wachten. ’s Avonds is het de omgedraaide wereld. Als de ramen zich openen ligt het voer in het nachthok. Conditioneren heet dit en uit eerdere jaren weet ik hoe snel ze het door hebben.
Administratie. Een ander klusje in maart is altijd het bijwerken van de duivenadministratie. De meest onzinnige administratieve handeling is het invullen van de hoklijst. Het moet echter dus nu is dit het moment. Voor velen betekent dit niet meer het hanteren van de pen maar het bijwerken van het duivenbestand in het stamboomprogramma. Vroeger, in mijn jongere jaren, werd van iedere duif die geringd werd de stamboom aangemaakt. Tegenwoordig wordt dit beperkt tot degenen die de vluchten en de selectie overleefden.
Altijd een tijdrovend klusje omdat de jongen en hun ouders ten tijden van de kweek altijd in spijkerschrift genoteerd worden in een opschrijfboek(je). Het is dan vaak puzzelen. Wie komt uit wie. Ook worden de eieren nog wel eens verlegd, terwijl zelfs de levende jongen nog wel eens verschoven worden.
Regen. Dit jaar was het echter een eitje. Ik had namelijk geen idee over de afstammingen. Velen van u denken wellicht dat mijn motivatie door het gedoe tijdens de kweek ervoor gezorgd had dat er niets in het opschrijfboek terecht kwam. Niets is echter minder waar. Van een leverancier kreeg ik een prachtig boek met ruitjes papier (altijd handig bij het noteren van cijfertjes) en driftig werden de ringnummers genoteerd.
Waarom dan toch geen afstammingen? Debet hieraan was de regen. In het naseizoen bij het opschrijven van de weduwnaars ging het mis. Mijn dochter assisteerde. Ik riep het nummer en zij, die buiten het hok bleef, noteerde. Niets aan de hand. Echter na de laatste duif liet ze het boek netjes liggen op het vat dat voor mijn hok staat. Snel naar binnen, de TV lonkte, niets wetende van de voorspelde regen.
Foutje. Een kleine onachtzaamheid mijnerzijds want het was een kleine moeite geweest te vragen waar het opschrijfboek was gebleven. Terwijl werd doorgegaan met de duivenwerkzaamheden lag het boek buiten en daar bleef het liggen. Ook toen het de nacht daarop ging plenzen. Tot overmaat van ramp lag het boek ook nog geopend ….. Van hetgeen werd opgeschreven was niet veel meer te lezen. Vooral de afstammingen, die met een fineliner genoteerd waren, bleken geheel doorgelopen. Onleesbaar. Foutje.
Geen ramp. Een onherstelbaar foutje want de tijd dat mijn jongen van een koppelnummer werden voorzien middels een knijpringetje lag al lang achter me. Dit had de boel nog kunnen redden want op het moment van het ongelukje droegen de junioren nog geen chipring. Ze werden namelijk nog niet gespeeld en zouden ook uiteindelijk nooit geklokt worden. Ze vlogen slechts 3 vluchten met de container. Dit zorgt er voor dat ik dan ook werkelijk geen idee heb welke een goede is / kan worden en welke een slechte is / zal blijken. Het ontbreken van de afstamming is dan ook geen ramp. De meeste duiven zullen uiteindelijk slecht blijken. De enkeling die zich ontpopt tot een topper zal zonder afstamming door het leven moeten. Het gaat mij om de vliegprestaties en verkopen doe ik toch nooit …..
OP EIGEN HOK
Leerzaam. Hierover is al genoeg geschreven in bovenstaand deel. Daarom op deze plek toch nog maar even een duivenbelevenis. Gisteren hadden we een redacteurenbijeenkomst van Het Spoor. In Amersfoort kwamen vrijwel alle schrijvers die wekelijks Het Spoor vullen bij elkaar.
Het werd een leuke en leerzame middag. Allereerst spraken we onderling over de mogelijke verbeterpunten van het blad hetgeen een alleraardigste discussie tot gevolg had. Bovendien leidde het toch tot wat creatieve ideetjes die de lezer waarschijnlijk in de loop van het jaar wel zal opmerken.
Hierna kregen we een soort gastles van Rob van Vuure, een echte tijdschriftenman wel bekend onder zijn bijnaam de ‘bladendokter’. Daarbij is Rob ook een fanatiek duivenmelker en dat bleek een mooie combinatie. In een kleine driekwartier lepelde hij een trits aan weetjes over bladen en verbeterpunten / leuke ideetjes op. Ook het maken van een tijdschrift is echt een vak!
Daarnaast bleek Rob ook nog een begenadigd schrijver want zijn boekje met columns over duiven las ik gisterenavond in één ruk uit. Wellicht zou Gerrit Knol Rob van Vuure eens moeten benaderen om deze leuke pen weer op te pakken …… Geen idee of Rob dit wil. Afwachten dus maar weer …
Tot volgende week.
Michel Beekman, Aalsmeer