Het seizoen nadert met rasse schreden.
Zondag 22 maart 2015. Koud. Op de achtergrond rijden de renners de Primavera, de klassieker van de lente. In Noord Italië is het echter allesbehalve lente. Het is er regenachtig en de lucht is licht grijs. Met slechts 11 tot 12 graden is het door de regen koud bovendien. Geen pretje om onder deze omstandigheden 300 kilometer op de (race)fiets te rijden. Als ik naar buiten kijkt schijnt hier gelukkig de zon. Wel zo prettig voor de duiven. Het is hierdoor minder koud dan de afgelopen dagen. Vooral in de volière (eigenlijk een serre met een open voorfront) is het met dit weer aangenaam vertoeven.
Geen auto. Het is echter bedrieglijk weer. Het lijkt veel mooier dan het is. Het kwik wijst namelijk amper 7 graden Celsius aan. Naar mijn mening te koud om duiven te lappen. Toch kriebelt het want het seizoen nadert met rasse schreden. Vroeger hanteerde ik de norm van 10 graden maar tegenwoordig wordt er minder nauw gekeken. Als de zon uitbundig schijnt is het moeilijk om de lokroep te weerstaan om de duiven een trainingsvluchtje te geven. Deze zondag was het gemakkelijk om de verleiding te weerstaan omdat ik geen auto tot mijn beschikking had. De dames gingen op verjaardagbezoek in Delft.
Niet eenvoudig. Als werkende ben ik op de weekeinde aangewezen om de duiven even weg te brengen Sinds ik bij mijn huidige werkgever de kost verdien moet ik meer puzzelen om de duiven aan de start te brengen. Vrij nemen om de duiven te lappen vereist meer afstamming. Ook de verantwoordelijkheden als vader nopen mij dit jaar voor het eerst zo ongeveer iedere vrije dag te spenderen aan de schoolvakanties van mijn dochter. Kortom lappen is niet eenvoudig.
Motivatie. Waar ik op Facebook als weken beelden zie van lappende sportvrienden hebben mijn cracks de thuisbasis nog niet verlaten. In de mand althans. Hopelijk werkt het weer het komende weekend een beetje mee. Ik twijfel nog of ik de week er op mee doe met de oefenvlucht van de afdeling. De laatste jaren liet ik deze mogelijkheid altijd links liggen. De jaarlingen vlogen in hun geboortejaar echter maar 3 vluchtjes dus dan telt ieder extra vluchtje om ervaring op te doen. Veel zal wederom afhangen van hetgeen de weergoden ons voorschotelen. Vanmiddag liet ik ze wel voor het eerst dit jaar bij de doffers. Even een nachtje motivatie tanken. Ze zitten al drie weken alleen dus wordt het hoog tijd dat de partners elkaar weer even zien. Goed voor de motivatie. Indien het lukt probeer ik ze morgen middag nog even weg te brengen en op de doffer thuis te laten komen.
Schade. Eén en ander kost wel een dagelijkse training. Minder erg want inmiddels traint het gros van de dames een uur. Vaak wel iets langer maar dat is niet vrijwillig. Vrijwel alle dagen komen ze in stukken in brokken thuis. Eerst een paar en dan enkele minuten later een grote koppel. Vervolgens een kwartiertje later een restant koppel en de overige duivinnen komen één voor één naar huis. Wat er gebeurt weet ik niet. De idee is dat er een slechtvalk of een andere roofvogel door de koppel trekt (zoals ik vorige week ook al schreef). Er ontbreken al enkele duiven en bij een andere is de staart deels verdwenen. Ook zag ik in de lucht een beschadigde vleugel. Schade is er dus in ieder geval, ook omdat er reeds een tweetal duivinnen met de vleugel trekken. Ze kunnen nog wel vliegen maar ze zullen hoogstens een rol als lokker kunnen vertolken.
Lokker. Dit is een niet onbelangrijke rol overigens. Het afgelopen jaar gebruikte ik voor het eerst in mijn carrière een lokker en spijt heb ik er niet van gehad. Ook dit was een duivin met een vleugelprobleem. Ze kon net het hok halen als ik haar vanuit mijn wachtpositie losliet. Alle keren viel mijn eerstaankomende duif vrijwel direct naast haar op de klep. Het tastbarre resultaat was door het uitvallen van mijn klok voor de grote massa niet zichtbaar maar het scheelde veel tijd. Andere jaren werd er iedere Vitesse vlucht veel tijd verspeeld. Bij elkaar minuten, dus ‘kostbare’ punten die in 2014 wel behaald werden .
Trainen. Hopelijk zorgen de lokkers dit jaar voor hetzelfde resultaat. Hebberig als alle melkers wil ik namelijk dit jaar 3 lokkers in de strijd werpen. Het afgelopen jaar was op het juiste tijdstip ‘werpen’ van de lokker wel erg kritiek. Dit luistert erg namelijk nauw. Te vroeg is niet goed want dan zit de lokduif al binnen voordat de wedvluchtduif haar gezien heeft. Te laat is ook niet goed want dat scheelt tijd. Ook bleek dat het soms wel handig was om bij de 2e duif een lokker voorhanden te hebben. Kortom de uitgevallen duivinnen zullen nog goed van pas komen. De noodzaak van een goed werkend team lokkers is gelukkig nog drie weken weg. Tijd voldoende om de dames voor deze belangrijke taak te conditioneren. De komende dagen zal ik ze iedere dag even ‘werpen’ met een geopende spoetnik van het dofferhok. Gewoon het ritueel trainen dat ze de komende periode op zaterdagen moeten uitvoeren.
Zomertijd. Nog een weekje dan begint op mijn hok het echte seizoensritme. Tot aan de zomertijd is het altijd behelpen. De weduwen vliegen nu nooit gedwongen in de ochtenduren. Om 7:45 vliegen ze uit, de vlag gaat in de standaard en voordat ik naar het werk afreis verwijder ik de vlag en zet het hok open ….. en dan moeten ze maar zien ….
Bovenstaande is niet ideaal dus verlang ik altijd een beetje naar de zomertijd. De training verschuift dan direct van de ochtenduren naar de avond. Prettiger en noodzakelijk bovendien omdat het te laat licht wordt. Door het trainen in de avonduren komen ze ook echt onder appel. Trainen, landen en direct naar binnen is dan het motto. Zodra ze dit door hebben krijgen ze zelfs een beetje voer voor de training waardoor ze net iets beter trainen dan op een lege maag. Hierover wellicht een komende keer meer. Nu ga ik snel de duiven verzorgen want zoals gezegd, het seizoen nadert met rasse schreden.
Tot volgende week!
Michel Beekman