Hokbezoek en koppelen
Zondag 31 januari 2016. Zojuist heeft Wout van Aert de wereldtitel cyclocross gewonnen, niet helemaal onverwacht maar gezien de laatste weken had niemand gedacht dat Matthieu van der Poel kon verliezen. Echter sport is nooit helemaal voorspelbaar en dat bleek ook vandaag.
Ook in onze sport is niets alles voorspelbaar maar is het niet helemaal toevallig dat dezelfde hokken vaak jaren aan een stuk de toon aangeven. Dit komt door de liefhebbers in kwestie, het hok waarin de duiven wonen maar vooral door de kwaliteit van de duiven. Dit laatste werd mij gisteren weer eens te meer duidelijk. Op hokbezoek bij twee tophokken uit ’s Hertogenbosch bleek nogmaals dat kwaliteit en topprestaties niet los van elkaar te zien zijn. Bezocht werden de hokken van de Combinatie de Groot en Mevrouw Snellen en ondanks het regenachtige weer werd het een bijzonder prettige dag. Een dag gedomineerd door goede duiven!
Als eerste bezocht ik samen met Sportvriend Henri Antoin de Groot (vliegend onder de naam Combinatie de Groot). De ontvangst was allerhartelijkst. De koffie (in mijn geval thee) stond al klaar en de worstenbroodjes werden al opgewarmd in de oven. Broer Raymond, die samen met zijn vader Tonnie op de overnacht speelt, kwam ook nog even buurten en zoals wel vaker als een groepje duivenmelkers bij elkaar komt was er gelijk een klik.
Wellicht komt het door het gemeenschappelijke spel. Antoin speelt samen met zijn vrouw Mariska de programmavluchten, met voorkeur voor de dagfond. Het oogmerk hierbij is echter dat het plezier en het verenigingsleven op de eerste en tweede plaats komen en dat pas op plaats drie de resultaten volgen.
Een en ander neemt niet weg dat in het seizoen toch het uiterste wordt gedaan om de duiven zo snel mogelijk naar huis te laten komen. Dit lukt vooral op de “daagse fond” en met de junioren meer dan prima. In een apart stukje zal ik de sportbeleving van Antoin en zijn vrouw later nog eens verder toelichten. Hier wil ik mij beperken tot een korte loftrompet op de kwaliteit van de duiven die getoond werden. Antoin bracht zijn “52” naar de duivenkamer, van waaruit je ene prachtig overzicht hebt op de ruime hokken. Deze driejarige blauw bandwitpen doffer behaalde dit jaar 2 maal teletekst met een 4e op Mont Lucon tegen 5.343 duiven en een 5e op Chateauroux tegen 3.115 duiven. De krachtpatser verkeerde in blakende conditie en blonk je tegemoet. Ditzelfde gold voor de jaarling duivin, de “30”. Deze bijzonder rijk gespierde jonge duivin presteerde meer dan uitstekend op de drie NPO vluchten met een 43e op Sezanne tegen 4.058 duiven, een 14e op Gien tegen 2.637 duiven en als klapstuk een 3e op Sens tegen 3.400 duiven.
Na het bezoek aan de familie de Groot werd koers gezet naar het hoofddoel van deze trip, het bezoek aan het (kweek)hok van Mevrouw Snellen en zoon. Deze naam staat voor een driemanschap bestaande uit Netty Snellen, haar man Wim de L’Or en hun zoon Kees de L’Or en deze laatste twee namen zeggen de gemiddelde duivenmelker bijzonder veel. We hebben het hier namelijk over de sterkste liefhebber(s) van Den Bosch en directe omstreken die vrijwel wekelijks knaluitslagen op de tabellen brengen.
De afspraak voor het bezoek was al zeker 2 zo niet 3 jaar geleden gemaakt maar door diverse omstandigheden nooit geeffectueerd. Achteraf misschien maar goed want de kolonie van het hok Snellen staat nu weer op het zelfde hoge peil als voor de verkoop eind 2013. Door omstandigheden werden in dat jaar alle topduiven van de hand gedaan. Omdat Kees en Wim echter beseften dat je niet zomaar aan de topkwaliteit komt behielden ze hun basis, te weten de drie stamkoppels die nu nog steeds de basis vormen van wat inmiddels wel het soort Snellen mag worden genoemd. Voor de volledigheid even de samenstelling van deze koppels.
Koppel 1, het zogenaamde Dreampair bestaande uit een Zoon van Kleine Figo van Berry van den Brand keer een duivin van het fameuze hok van Gerard Koopman uit Ermerveen.
Koppel 2, het zogenaamde Bestpair bestaande uit een zoon van het Dreampair maal een rechtstreekse Berry van den Brand duivin (uit Zoon Kannibaal van Kees Bosua keer Leytens duivin)
Koppel 3, het zogenaamde Strongpair bestaande uit de Zoon “76” (de 76 vloog 3 eersten in Oost Brabant) de duivin van dit koppel is een dochter van het dreampair.
Voordat de duiven echter aan een grondige inspectie onderworpen werden stond er bijna als vanzelfsprekend een gezellige en lekkere lunch op het programma. Brabantse gastvrijheid! Tussen het eten door werd er vrijwel aan een stuk “gemolken”. Kees heeft het hart op de tong en maakt er ook geen moordkuil van dus gesprekstof voldoende. Zo spraken we lang over zijn nieuwe aanwinsten van Jan Hooymans (uit het beste van het beste) en over het spelen van de jonge duiven op de natoer. Kees is hier een groot voorstander van. Het voorkomt dat de jonge duiven in hun geboortejaar al te diep gaan, aldus de fanatieke kampioen. Hierdoor lijken ze ook langer mee te gaan. Duiven blijven dan ook lang op het vlieghok “bij Snellen”. Duiven die na vijf jaar pas naar het kweekhok gaan zijn geen uitzondering.
Eenmaal in dit kweekhok aangekomen deed de kwaliteit van de duiven mij bijna duizelen. De ene duif was nog beter gebouwd, en vooral gespierd, dan de andere. Bovendien hadden vrijwel alle duiven een zogenaamde “Geerinckx-vleugel” of een variant hierop. D.w.z. de laatste 4 slagpennen zijn bijna even lang en hierdoor lijkt de vleugel langer. Veel topliefhebbers kijken tegenwoordig naar dit vleugeltype omdat dit om de “daagse fond” een voordeel zou bieden.
Alle duiven in het kweekhok bleken min of meer familie van elkaar. Stilstand is echter achteruitgang dus zoekt Kees ook naar nieuw bloed. Zo worden er momenteel duiven van Diks en Dehoogh, alsmede Hooymans ingekruist. Meer hierover in de de komende tijd te verschijnen reportage.
De tijd vloog en na het leeuwendeel van de kwekers in handen te hebben gehad werd nog even snel een bezoek gebracht aan de vlieghokken. Hier viel weer eens op wat voor topmelker De L’Or senior is. De duiven straalden je tegemoet. De meesten zaten nog “los” op de hokken. Gekoppeld wordt er een dezer weken. De duiven broeden slechts een dag of 10 en dan zit het spel op de wagen. Waar ken ik dit van ….
Na een snel bakkie thee waardoor nog net de finish van het WK veldrijden voor Dames kon worden meegenomen werd de terugreis aangevangen. In de auto bedacht ik mij weer eens hoe mooi en kameraadschappelijk de duivensport toch kan zijn ……
OP EIGEN HOK
Eenmaal thuis riep de dagelijkse plicht. Hokken schrappen en nog snel enige voorbereidingen treffen voor de koppeling die de andere dag diende plaats te vinden.
Het betrof overigens nog niet de koppeling van de vliegploeg. Omdat ik de eieren van mijn beste duivinnen wil verleggen koppel ik de voedsterkoppels (de onbevlogen jongen van 2015) een dag of drie eerder. In het jonge duivenhok zitten wel voldoende nestelgelegenheden maar omdat de koppels nog gevormd dienen te worden krijgt de jonge garde wat langer de tijd, wat voorsprong als het ware. De oude duivinnen zoeken namelijk als vanzelf hun vaste partner van vorig jaar op (voor zover die er nog is) en de eieren liggen dan meestal snel in de schotel. In het verleden heb ik wel vaker meegemaakt dat de voedsters een stuk trager waren dus krijgen ze een paar dagen voorsprong.
De eieren zal ik niet direct onder de voedsters leggen, om het effect van knokpartijen te vermijden zullen de eieren direct in de broedmachine geplaatst worden. Dit doe ik eigenlijk ieder jaar met de eieren van de vliegers en dit gaat prima. Alle bezette eieren komen gewoon uit. De kunst is wel om ze op tijd terug te leggen.
Zover is het echter nog lang niet. De vliegers worden als het met de koppeling van de voedsters de komende dagen een beetje wil lukken woensdagavond gekoppeld. Dit gebeurt op dezelfde wijze als vorig jaar. Dit betekent de schuifdeur openzetten en kijken wat er gebeurt. In 2015 verliep de koppeling zeer soepel. De meeste duiven hadden na 3 dagen een partner gevonden! Hopelijk gaat het dit jaar net zo voorspoedig. Zoals altijd “afwachten maar weer. Tot volgende week!
Michel Beekman.