In het Heuvelland
Zondag 27 oktober 2013. Het zit er weer op. Niet iets dat duiven gerelateerd is, maar onze vakantie in het Zuid Limburgse bronsgroene eiken hout. We verbleven ook dit jaar weer in het prachtige appartement ‘De Paardenstal’ in de dito hoeve van Harry en Resie Van Wersch. Ook dit jaar genoten we van de geneugten die de provincie Limburg en dan in het bijzonder het ‘Heuvelland’ biedt/bood. Lekker eten, leuke uitstapjes, schitterende vergezichten en aangename contacten. De weergoden waren ons bovendien gunstig gezind. Voor het derde jaar op rij vrijwel de hele week (feitelijk tien dagen) temperaturen rond of op sommige dagen zelfs boven de twintig graden Celsius. Ongelooflijk eigenlijk voor de één na laatste week van oktober.
Prima omstandigheden om de accu weer op de laden na een vrijwel op alle vlakken zwaar jaar. ‘Vakantie is niet voor niets uitgevonden’, is één van mijn gevleugelde uitspraken en dat merk je eigenlijk pas als je zelf van huis bent. Even letterlijk weg van alle dagelijkse beslommeringen. Geen werk (al blijft het moeilijk om dit los te laten) en geen dagelijkse verzorging van de duiven. Dit laatste is normaal gesproken niet echt een last maar om een weekje (plus enkele dagen) even afstand te nemen is bij mij in ieder geval goed voor de motivatie. Vooral omdat er nooit zorgen zijn over de verzorging. Sportvriend Henk doet dit al sinds jaar en dag op een zeer vertrouwde en goede wijze.
Het bloed kruipt als duivenmelker echter waar het niet gaan kan dus houden duiven mij tijdens mijn vakantie natuurlijk wel bezig. Zeker wanneer je een appartement boekt bij een duivenmelker, en daar ook een prima internet verbinding hebt, zijn de duiven en de wereld hier omheen letterlijk dichtbij. Vooral via Facebook en het worldwide web blijft de aansluiting met hetgeen er in de duivenwereld speelt in stand. Zo was het gemakkelijk om de polemiek rond de nieuwe dopingrel in België te volgen.
Een rel die mij persoonlijk verbaasde. Niet de rel op zich maar de verbazing/verontwaardiging die de uitkomsten van een analyse in een nieuw laboratorium teweeg bracht. Eerder dit jaar werden door mij al twee artikelen over deze materie aan het digitale papier toevertrouwd. Hierin werd naast een uitleg over de producten/stoffen ook verhaald over de matige kwaliteit van ‘de lijst verboden stoffen’ (te oud en niet compleet) en de relatieve lage drempel om doping te verstrekken. De reacties die ik af gelopen week her en der las getuigen daarom naar mijn mening vooral van een grote naïviteit. Volgens mij wordt er gebruikt en zal er altijd gebruikt worden. Zaak is de valsspelers te vinden, niet alleen om deze bedriegers op te sporen, maar vooral om de melkers die wel goed spelen zonder gebruik van oneigenlijke stoffen te beschermen …..
Hokbezoek. Naast de gebruikelijk uitstapjes met de familie werd een tweetal hokken bezocht. Natuurlijk wierp ik regelmatig een blik op en in de hokken van mijn gastheer Harry van Wersch. Ook het bijna dagelijkse praatje ontbrak niet. Harry probeert zijn tijd zo efficiënt mogelijk te besteden en heeft zijn hokken daarom zeer slim ingericht. Alle vliegduiven duiven zitten in twee ruime hokken van 2,5 meter diep die geplaatst zijn onder de overkapping van de koeienstal. Ze worden aan elkaar verbonden door een centrale volière.
Door deze relatief diepe hokken was het mogelijk om een gang voor zowel de broedhokken als de jonge duivenvakken te creëren waardoor in ieder hok een multifunctionele ruimte ontstaan is. In de gang die wel wordt schoongehouden (in de rest van het hok liggen beukensnippers en hebben de zitplaatsen strontlaadjes) worden de duiven gevoerd. Ook dient de gang als verbinding naar de volière. Deze volière dient als badderruimte en sinds kort ook als centrale ingang. Ideaal omdat de duiven hierdoor hun hele leven lang dezelfde ingang gebruiken. Bijkomend voordeel is dat de hokken meer licht binnen krijgen doordat de klassieke (opgeklapte) valplanken zijn verwijderd. Tel hierbij ook het feit op dat de grote verbouwingswerkzaamheden op het erf zijn afgerond en de uitkomst zou voor Harry wel eens een heel goed vliegseizoen 2014 kunnen zijn.
Heel interessant was mijn tweede bezoek aan wellicht het sterkste dagfond hok van Limburg, het hok van Jo en Florian Hendriks uit Nijswijler.
Grote man op dit laatste hok is de 29-jarige Florian. Sinds 2002 verzorgt hij de duiven en sindsdien gaat het meer dan crescendo. Vooral op de Dagfond kunnen vader en zoon inmiddels wel als landelijke vedettes omschreven worden. Zo goed als jaarlijks wordt er een NPO vlucht gewonnen en worden diverse Teletekst klasseringen behaald.
Achter deze successen zit een op het eerste gezicht niet al te moeilijk systeem. Er wordt alleen gespeeld met klassieke weduwnaars en alle vluchten staan in het teken van de Dagfond en in iets mindere mate het spel met de jonge duiven.
De oude doffers worden ten tijden van het Dagfondseizoen één keer in de twee weken gespeeld. In de rustweek staat er als voer gerst op het menu. Vanaf zondag voor de inkorving voor de dagfondvlucht wordt de ’volle bak’ verstrekt. D.w.z. als de duiven één bus zouden opeten dan gooit Florian anderhalve bus in de voerbak. Het restant blijft dan gewoon de hele dag staan. Dit restant wordt bij de volgende vliegbeurt/maaltijd vervangen en gevoerd aan de kwekers. In het voer zitten pinda’s. Aan het einde van de week is dit percentage hoger dan op het moment dat voor het eerst sportmengeling wordt verstrekt. De week waarin ze thuis blijven worden de doffers, bij goed weer, weggebracht. In de regel is dit zo’n 20 km, bij uitzondering verder. Soms wel 100 km.
De doffers trainen één keer per dag, vanaf dinsdag voor de dagfond is dit twee keer per dag. Als de duiven ’s morgens echter goed vliegen (maar dan ook erg goed) worden ze ’s middags vastgehouden. Vliegen ze op beide tijdstippen matig dan worden ze een handje geholpen middels een bal of een vlag.
Het seizoen wordt pas laat opgang getrokken. Dit blijkt uit de late koppeling, pas ergens tussen Kerst en de tweede week januari. Florian en zijn vader hebben een duidelijke keuze gemaakt en hierop wordt alles afgestemd. Vitesse heeft geen prioriteit, Midfond ook niet. Alles draait om vijf of zes vluchten. Hierop moeten de 24 doffers top zijn en hiervoor wordt alles op zij gezet.
Voorwaarde hiervoor blijft natuurlijk de aanwezigheid van goede duiven. Dat de kwaliteit in Nijswijler meer dan prima is blijkt natuurlijk op de vluchten maar ook in de hand. Niet dat ik er veel verstand van heb, maar de duiven die Florian mij toonde tijdens het bezoek voelden of geweldig aan of hadden reeds (zeer) goede jongen gegeven. Erg zacht van pluim en bovendien vrijwel allen van meer dan uitstekende komaf. Hierbij werd en wordt bij de aanschaf niet op een kwartje gekeken. Ook wordt een goede kweker niet zomaar verkocht. Succes is hier een duidelijke keuze!
Tot zover mijn Limburgse avonturen. Vanaf woensdag begint het normale leven weer …
Tot volgende week!
Michel Beekman