Incasseren
Zondag 16 februari 2014. De bulderende wind is eindelijk gaan liggen. Sinds donderdag zaten mijn zomerjongen binnen. Ze zijn door hun winterse vliegavonturen wel het een en ander gewend maar windkracht 8 tot 9 is ook voor hen veel te veel. Zeker in combinatie met de rukwinden die gisteren onze provincie teisterden.
Ook in het hoofd van Koen Verweij stormt het zonder twijfel nog. Verliezen is nooit leuk maar als een verlies voortkomt uit een achterstand van 3 duizendste van een seconde is het wel erg zuur. In absolute zin komt dit neer op een achterstand van ongeveer 4 centimeter en dat op een afstand van 150.000 centimeter (1.500 meter). Incasseren heet zoiets.
Incasseren moet iedere sportman met enige regelmaat dus ook iedere duivensporter. In het seizoen schrijf ik regelmatig over het noodzakelijke incasseringsvermogen om het in onze sport vol te houden. Tegenslag zit bij onze sport in een klein hoekje. Ook verlies met ultra kleine verschillen. Na het verlies van Koen Verweij moest onmiddellijk denken aan een NPO vlucht met de jonge duiven van enkele seizoenen geleden. Mijn sportvriend Cor Buis (ook Aalsmeer) verloor toen de 1e NPO aan Lex Udo uit Heiloo door dat zijn duif pas na het 5e cijfer achter de komma (per minuut) langzamer was dan die van zijn concurrent.
Ik heb het vandaag nog even nagezocht. De duif van Buis was in 2006 (ja de tijd vliegt) 4 uur, 40 minuten en 8 seconden onderweg. Het 6e cijfer van de duif van Udo was hoger dat wil zeggen 0,000001 tot maximaal 0,000009 verschil. D.w.z. 280,133 in minuten (de vliegduur) keer het verschil. D.w.z een maximaal absoluut verschil van tussen de 0.000280 en 0.002521 meter op een afstand van 325.569 meter. Een vlucht verliezen op maximaal 2,5 millimeter is dus in de Duivensport mogelijk. Hierbij zijn de 4,2 centimeter van Verweij nog veel. Buis werd destijds ook nog als eerste op Teletekst geplaatst en pas bij de definitieve uitslag werd hij tweede. Over incasseren gesproken!
Incasseren in onze sport kent vele vormen. Duiven die niet vallen, duiven die niet geconstateerd worden, duiven waarvan de chipring stuk is of bij thuiskomst ontbreekt, duiven die verspeeld worden, bestanden die niet ingelezen worden, een vlucht die afgelast wordt, etc. Bedenk het en het probleem bestaat en de melker dient het er mee te doen. Je verlies nemen en doorgaan. Incasseren dus.
Incasseren vindt niet alleen plaats in het vliegseizoen. Het speelt het hele jaar door. Wat te denken van de rover die in deze tijd van het jaar weer uit zijn soort winterslaap komt. Of een kweker die ziek wordt of een duivin die niet meer legt net op het moment dat je haar aan je beste kweekdoffer hebt gekoppeld. Als melker moet je veel verteren en toch proberen een beetje plezier te houden in onze sport.
Het stelt echter niets voor bij het incasseren in het echte leven. Als je grootste zorgen slechts in het duivensport liggen gaat het je goed. Deze gevleugelde uitspraak (of woorden van gelijke strekking) heb ik al vaak gelezen in stukken van andere duivencolumnisten. En ze is meer dan waar. Zorgen over gezondheid van jezelf of van naasten, over het verlies van je baan of erger nog over het verlies van een dierbare zijn vele malen erger dan zorgen veroorzaakt door duiven.
Afgelopen vrijdag werd ik weer eens met de neus op de feiten gedrukt. Van mijn eerder genoemde sportvriend Cor kreeg ik ’s avonds een SMS-je. De tekst was kort en bondig en meldde dat een gemeenschappelijke vriend onverwachts was overleden. 68 jaar slechts. Zo maar een hartstilstand. Het leven is hard. Nooit meer samen lachen aan de bar, nooit meer filosoferen over een betere verzorging, nooit meer wederzijds respect voor de prestaties van onze duiven. Zijn vereniging verliest daarnaast een harde werker. Eentje van het soort dat altijd te weinig waardering krijgt. Mijn medeleven gaat uit naar zijn familie die zo cru afscheid moest nemen van hun man, (schoon)vader en opa.
OP EIGEN HOK
Moet ik de laatste dagen ook wel wat incasseren. De problemen van afgelopen najaar lijken terug. Een aantal duivinnen in het kweekhok en doffers in het vlieghok gedraagt zich niet naar wens. Niet vliegen, zeer slechte mest. Het zijn zomaar wat symptomen. Ondanks de zware kuur en de enting zijn deze symptomen weer gelijk aan die van het najaar …. Zojuist daarom maar per mail contact gezocht met de medische wetenschap. Wat te doen is de grote vraag? Hopelijk biedt mijn ‘witte jas’ uitkomst. Ik houd u op de hoogte ….
Tot volgende week!
Michel Beekman