Niet alles is wat het lijkt.
Zondag 10 april 2016. Na een zonovergoten dag ben ik bij het vallen van de avond toch nog maar even achter de PC gekropen. Een niet ingewijde zou kunnen denken een gevalletje van “geen motivatie na een slechte vlucht”. Niets alles is echter wat het lijkt en dit is ook dit keer het geval want vrijwel de gehele dag werd wederom besteed en aan mijn (tijdelijke) megakolonie. Doordat er in de middaguren naar de Koninginnen klassieker Parijs Roubaix werd gekeken was er simpelweg niet eerder tijd om de wekelijkse belevenissen op te schrijven. Overigens zal nu de seizoenstart daar was ook weer de nodige aandacht besteed worden aan de vluchten van het afgelopen weekeinde.
De duiven uit Noord Holland stonden voor hun eerste vlucht dit jaar niet in het traditionele Meer maar ietsje verder, in Sint Job in ’t Goor. Zo’n 20 kilometers meer op de teller en gezien de wind op de staart zal niemand hier moeite mee gehad hebben. Wie echter dacht dat het een eenvoudige klus was, kwam echter bedrogen uit. Niet is in dit geval ook wat het lijkt want de duiven en dan met name veel jaarlingen hadden het moeilijk met de matige Zuidzuidoosten wind. In Rayon F stond het concours bijvoorbeeld zestien minuten open. Duidelijk een gevalletje van “doorvliegen”…
In de meeste andere rayons bedroeg de concoursduur een minuut of veertien. Alleen in het Kustrayon B was het in negen minuten gepiept. Het verschil in concoursduur tussen Rayon A en Rayon B viel dan weer op en helemaal te verklaren valt dit niet.
De hoogste snelheid werd echter niet helemaal toevallig behaald door een jaarling uit Den Helder, eigendom van de bij mij niet bekende Hoffman uit Den Helder.
In de andere rayons werd de zegepalm gepakt door een combinatie van bekende en minder bekende liefhebbers. Hierbij springt de dubbele zege van Jan en Piet Schutte onmiddellijk in het oog. Ze begonnen gewoon waar ze vorig seizoen mee waren opgehouden, namelijk met winnen in Rayon E. Een dubbelslag op de eerste vlucht, de concurrentie in Noord Holland en de rest van Nederland is alvast maar gewaarschuwd.
Rayon A: J. Hoffman, Den Helder 1818 mpm
Rayon B: Kuilman-Zwanenburg, Velsen-Noord 1780 mpm
Rayon C: P. Jongsma, Wormerveer 1796 mpm
Rayon D: L.M. Ruyter, Slootdorp 1720 mpm
Rayon E: Jan en Piet Schutte, Amsterdam-Noord 1751 mpm
Rayon F: Willem Klaverstijn Jr, Amsterdam-West 1762 mpm
Overigens werden de duiven gelost om 11:13 uur. Een losschietende deur van de aangepaste wagen was hiervan de oorzaak. Jammer want ook hier lijkt niet alles wat het lijkt. Op het eerste gezicht zou je denken wat een slecht systeem dat automatisch lossen. En dan nog wel problemen met de aangepaste wagen waar juist zou moeten zijn voorkomen dat deuren te vroeg openschieten.
Vrijdagavond keek ik namelijk naar de aanpassing van het lossysteem op deze wagen die toevallig gebruikt wordt/werd voor Rayon F. Het was te donker op het systeem goed te fotograferen maar een ieder die het zag was er van overtuigd dat het goed was. Prachtig uitgevoerd in roestvrijstaal, met “lippen” voor iedere deur die met een simpele schuifbeweging naar beneden klappen waarna de deuren zich door de druk van de gasveer automatisch open drukken. Zelf het hoogteverschil tussen de het deel boven de trekker en de rest van de oplegger was prachtig ondervangen.
Ik, en met mij vele anderen, ben dus erg benieuwd hoe het mis kon gaan. Zat er een deur niet goed “achter de lip” of was er wat anders aan de hand? Hopelijk informeren bestuur en vervoerscommissie iedereen openlijk over hetgeen er mis is gegaan en werken ze tegelijkertijd aan het voorkomen hiervan.
OP EIGEN HOK
Werd het een zaterdagmorgen / zaterdagmiddag waarvoor ik op voorhand al een beetje bang was. Aan een jonge collega op het werk, die wel geïnteresseerd is in mijn duiven wel en wee, gaf ik in de lunchpauze al aan dat in de meer dan dertig jaar dat ik duiven heb ik slechts eenmaal de eerste vlucht wist te winnen ….
Meestal doordat ik niet helemaal klaar was voor het seizoen maar vaak ook door dat de pechduivel het altijd een beetje op mij voorzien heeft. Op de wat mij betreft één na moeilijkste vlucht van het jaar (alleen de eerste jonge duivenvlucht vind ik nog moeilijker). Op vrijdagavond na het inladen van de manden benadrukte ik dit ook aan een aantal sportvrienden tijdens een gezellige nazit. Ik gaf aan er niet zoveel vertrouwen in te hebben.
De korte voorbereiding in combinatie met de lage temperaturen deden mij twijfelen aan de conditie van de duiven. De hoofdreden voor mijn twijfel was echter vooral de voorspelde Zuidzuidoosten wind. Bij deze wind kunnen mij duiven mijn hok slecht bereiken. Evenals bij veel anderen staat mijn hok op het Zuidoosten en dit betekent dat ze naar het hok, lees de klep worden toe geblazen op het moment dat ze de landing inzetten. Afgelopen week was dit al een aantal keer het geval bij de dagelijkse training, hetgeen resulteerde in lange vliegtijden en veel ergernis bij de baas. Vooral de jaarlingen maakten het weer bont. Zij kregen het gewoon bijna niet voor elkaar het hok te bereiken.
De enige kans die ik op de kortste vlucht van het jaar voor mij zelf zag was dat ik een geroutineerde duif alleen voorop zou krijgen. Om die reden (en vanwege de matige wind op de staart in combinatie met een massale lossing) speelde ik mijn jaarlingen niet.
Uiteindelijk dus met een teleurstellend resultaat. Een 119e plaats in het rayon! Ook hier is niets wat het lijkt. De duiven kwamen namelijk alles behalve slecht. Sterker nog op “13 hoog” sloegen er drie duivinnen aan uit een vrij grote koppel (vijftig stuks). Ze zaten echter torenhoog! Tergend langzaam zakten ze, maar twee zaten voortdurend dicht bij elkaar en de derde draaide er voortdurend tegenin. Kortom de tijd tikte door … Na een kleine minuut meldden zich duivin vier en vijf. Een halve minuut later gevolgd door nummers zes, zeven en acht.
Toen ze wat lager zaten wierp ik de lokker maar ook dit bood geen soelaas. De duivinnen hadden keer op keer een te hoge snelheid om te landen, doordat de wind ze als het ware oppakte als ze mijn hok naderden. Inmiddels stond de achter mijn hok in de natuurtuin wonende buizerd ook hoog aan de hemel. Waardoor het inmiddels tot twaalf aangegroeide koppeltje omhoog ging in plaats van omlaag … Een vorm van moedeloosheid en onmacht maakte zich van mij meester. Tegen mij vader sprak ik op dat moment de woorden, “ik begrijp heel goed waarom sommige melkers zich alleen focussen op de Midfond en Dagfond ….”.
Uit eindelijk vielen de twaalf duivinnen om “18:27”, ruim viereneenhalve minuut nadat de eerste duivin aansloeg. Een dieptepunt in mijn duivenbestaan. Gezien de normale concoursduur op een eerste Vitessevlucht maakte de gedachte zich van mij meester dat ik wel eens “nat” zou kunnen zijn …. Echter ook in dit geval bleek niet alles was het lijkt. Wat bleek, er werden nog dertig van de tweeënvijftig duivinnen binnen de tijd gedraaid. De eerste duiven waren gewoonweg knalvroeg. Erg jammer, dat wel, maar in tegenstelling naar waar het in eerste instantie naar uitzag is het seizoen qua punten nog niet helemaal verloren. Het devies blijft dan ook “hard blijven werken” en de focus zal vooralsnog komen te liggen op dagsuccessen en achtervolgen.
In dat kader werden vandaag de jaarlingen gelapt vanuit Gouda. Inmanden voor Numansdorp in Noordwijk leek mij gezien de Zuidoosten wind in combinatie met de losplaats geen goed idee. Echter voor de tweede achtereenvolgende week bleek ook de afstand Gouda Aalsmeer (zo’n 28 kilometer) in combinatie met de matige Zuidoosten wind voor de onervaren jaarlingen een moeilijke opgave.
Vorige week konden drie van de negenentwintig jaarlingen het hok uiteindelijk niet vinden (en vier arriveerden op maandag). Deze week kwamen ze ook weer “in stukken in brokken” thuis. Eentje van de zesentwintig heeft tot op heden het hok niet bereikt. Wellicht morgen en anders is het niet anders. Ze moeten door de zure appel heen. Voordeel bij dit nadeel is wel dat vrijwel alle jaarlingen inmiddels wel een keertje in hun eentje het hok hebben weten terug te vinden.
Een en ander betekent dat als de voorspelde windrichting voor komende zaterdag uitkomt (Zuidwest kracht drie) ik toch overweeg de jaarliong-dames in te manden voor Asse Zellik. Gisteren zag ik namelijk dat de aansluiting van de eerste Vitesse II vlucht met de rest van het programma wel erg lastig is. Ook dan, op 28 mei, wordt er gevlogen vanuit Asse Zellik waarna de week erop Pont St. Maxence op het programma staat. In twee stappen naar 365 kilometer in twee weken tijd is wel een beetje te veel van het goede. Kortom tenzij ik nog een geniale ingeving krijg lijkt het toch het beste plan om de jaarlingen komende week op Asse Zellik in te korven …
Overigens was het deze week niet alleen maar hard werken en kommer en kwel op de vluchten. Er was ook nog genoeg leuk duivenvertier. Op woensdag haalde ik namelijk nog mijn tien rechtstreekse Cyriel en Carl Lambrechts duifjes op in Assendelft (bij sportvriend Ton Mengerink). Bij mij in de buurt wordt zeer sterk gespeeld met deze snelheidsduiveltjes uit Berlaar en ik wil natuurlijk niet achterblijven (deze week won Wim Klaverstijn in Rayon F de eerste prijs met een rechtstreekse Lambrechts).
Op zaterdag kwamen er nog twee zuivere Stefaan Lambrechts duifjes bij via vriend Willem. Los van de duiven was het ook gewoon nog even leuk om tussen de negatieve wedvlucht en de sociale afspraken in de avonduren even snel “te melken” met de grootmeester uit Reeuwijk! Hopelijk doet zich binnenkort nog een keer de mogelijkheid voor om duiven te letten op dit superhok! Afwachten maar weer ….
Tot volgende week!
Michel Beekman