Nooit Gedacht
Zondag 22 september. Buiten is het grijs. De fanatiekelingen die vandaag nog een vlucht afwerken treffen het niet. Het weer is toch wat minder dan voorspeld werd. In mijn hoofd zit echter een liedje. “Het leven is goed in m’n Brabantse land’ van de one day flies ‘Oh Sixteen’. Dit bandje uit Prinsenbeek scoorde een grote hit met bovengenoemde titel. Hierna werd er, in ieder geval boven de rivieren nooit meer iets van ze vernomen. Echter ik had nooit gedacht dat ik als Randstedeling nog eens men dit melodietje in mijn hoofd zou lopen … Hoe dit komt zal ik u uitleggen.
Gisteren bracht ik een bezoek aan Haarsteeg, een dorp gelegen in het uiterste Noorden van de provincie Noord Bravant, nabij de Maas. Haarsteeg maakt deel uit van de gemeente Heusden en ligt Noordwestelijk ten opzichte van ’s Hertogenbosch . Er wonen ongeveer 1800 inwoners. Er zit is ook een duivenvereniging gevestigd genaamd PV Nooit Gedacht. Het mag duidelijk zijn dat dit de reden was van mijn bezoek. Bij de kleine maar zeer gezellige vereniging is regelmatig wat te doen. Als bezoeker van aan duiven gerelateerde activiteiten ben ik dan ook graag van de partij. Afgelopen winter bezocht ik er samen met sportvriend Henri de Beute Keuring en nu was het doel van mijn (ons) bezoek de eindrace van de jaarlijkse eenhoksrace.
Het betreft misschien wel de kleinste en eenvoudigste eenhoksrace ter wereld want in het voorjaar werden door leden, vrienden en bekenden (slechts) 42 duiven bij elkaar gebracht. De jonge duiven worden vervolgens ondergebracht in een zeer eenvoudig onderkomen op het terrein achter de duivenclub. Een tot duivenhok of eigenlijk duivenkot (zoals ze het vaak in het Brabantse noemen) omgebouwd keetwagentje huisvest de deelnemers. De lokale dierenshop sponsort het voer en een bevriende dierenarts uit, het niet zo naburige, Beek levert de al dan niet noodzakelijke ondersteunende producten. De verzorging is in handen van ‘Harry’, de voormalige eigenaar van Partycentrum de Hut waarin PV Nooit Gedacht is gevestigd. Gespeend van enige luxe krijgt de jonge garde ruim de tijd om te acclimatiseren. De eerste vluchten dienen ze pas af te werken in augustus. Op de navluchten. Dat de jonge dan al voor een groot deel van hun veren ontdaan zijn mag de pret niet drukken. Verduisterd wordt er namelijk niet. Ze krijgen 6 voorbereidingsvluchtjes (mits de weersvoorspelling niet te slecht is) voordat de eigenlijke eenhoksrace wordt vervlogen.
Losplaats is Maastricht, nabij het MVV stadion. 18 duiven waren nog over om aan de eindrace deel te nemen. Het vervoer van een dergelijk aantal duiven is natuurlijk kinderspel. Een personenwagen volstaat. Ook dit jaar was het vervoer in handen van Jeroen van Vught en zijn vader. Aangezien de weergoden meewerkten konden de duiven om 14:15 uur in vrijheid gesteld worden.
Op het terrein voor het hokje dromden inmiddels de deelnemers en hun dames samen rond de statafels. Gezellig keuvelend over de duiven, het weer en andere beslommeringen. Natuurlijk onder het genot van een hapje en een drankje. Alles was keurig verzorgd. In de grote partytent werden de voorbereidingen getroffen voor de latere barbecue. Ondertussen verstreek het verwachte aankomstuur van de optimistische melkers. Om 15:30 uur geen duif, om 16:00 uur nog geen duif, om 17:00 uur nog steeds geen duif. Het duurde langer dan andere jaren voordat een van de deelnemende duiven de weg naar huis had gevonden.
De barbecues rookten al fors en de muziek schalde uit de speakers toen de eerste duif zich om 17:13 uur boven het hok meldde. Ondanks de drukte en de rook landde het diertje na een aantal rondjes. Verzorger Harry deed zijn uiterste best om het diertje goed op de klep te krijgen maar het klokken wilde helaas niet lukken … Na verloop van tijd schrok de duif in kwestie en ging op het dak van een naburige schuur zitten …. Enige minuten later draaide er een tweede duif. Deze had meer moeite om te landen dan nummer een. Echter juist voordat nummer twee zich ook op het dak van de schuur wilde neervlijen streek de eerst aankomende duif weer neer op het hok. Ondanks een haperend constateer systeem was duidelijk wie de winnaar was: Irving van Oss, van de combinatie Rien van Oss & zoon uit.
Na verloop van tijd arriveerden er meer duiven. Het vallen liet echter te wensen over. Debet hieraan was rook van de barbecues. Toen de barbecues verplaatst waren kwamen vrijwel alle duiven direct naar beneden en konden de prijzen verdeeld worden. Slechts de asduiven lieten op zich wachten. Normaal gesproken wordt de asduif vastgesteld op de reguliere vluchten maar dit jaar stonden er twee gelijk. Hierdoor was de eindrace beslissend. Het leek wel of de duiven het wisten want toen ik vertrok rond 19:00 uur waren ze nog niet gearriveerd. Of niet geklokt want op dat moment zaten er nog drie op de daken van de omliggende gebouwen. In het totaal waren er op moment van mijn vertrek 15 van de 18 terug.
Ik had een prima dag. 5 uur buiten in lekker weer, niet te warm en niet te koud. Pratend over mijn favoriete hobby met sportvrienden die ik niet dagelijks spreek en ondertussen zagen we de laatste wedvluchtduiven van het seizoen 2013 vallen. Het kan slechter op een zaterdagmiddag in september. Volgend jaar ben ik waarschijnlijk weer van de partij en hopelijk halen mijn deelnemende duiven dan wel de eindrace. Het leven was goed in het Brabantse land ….
Een aantal foto’s om een impressie te geven!
OP EIGEN HOK
Is de rust wedergekeerd. De veren stuiven in de rondte. Slechts de echte late jongen komen nog buiten. Enkelen maken voorzichtig hun rondjes, de meesten zitten nog op het dak. Komende week zal ik mij eens buigen over de selectie voor volgend jaar. Een vervelende klus die er echter bij hoort.
Intussen heb ik een aantal nieuwe aanwinsten opgehaald zodat ze tijdig kunnen wennen aan de omstandigheden op mijn hokken … Klaarmaken voor de kweek maar dat duurt gelukkig nog even ….
Voor het overige weinig nieuws.
Tot volgende week!
Michel Beekman