Onrust en onzekerheid
Zondag 4 december 2016. Some days after the night before had ik ook als titel van dit weekstuk kunnen gebruiken. De slechte tijding die ik afgelopen donderdag op het werk kreeg heeft geleid tot veel onrust en onzekerheid. Letterlijk maar op dit moment vooral in mijn hoofd. Sinds dat bekend is geworden dat de bankbiljettenproductie in ons bedrijf gestopt wordt maalt mijn hoofd aan één stuk door over de consequenties en keuzes die gemaakt moeten worden. Of in omgedraaide volgorde, wat betekenen keuzes die binnenkort gemaakt (moeten) worden voor mijn/ons bestaan. Qua werk, gezinsleven en welvaartsniveau maar ook qua hobby.
Mijn leven is namelijk momenteel gestoeld op drie pijlers te weten werk, gezin en hobby i.e. duiven. Alle drie hebben hun plaats en de situatie was de laatste jaren ondanks veel hectiek behoorlijk in evenwicht. Met bij tijd en wijlen een beetje kunst en vliegwerk paste alles net en kon ik door veel passie, drive en inzet de drie ballen in de lucht houden. Op het werk goed presteren, een behoorlijke man/vriend/vader proberen zijn en de duiven zo goed mogelijk verzorgen en dus laten vliegen.
Het besluit van afgelopen donderdag zet dus mijn hele wereldje op totaal zijn kop. Op twee van de drie fronten is er namelijk onrust en onzekerheid. Met ons gezinsleven zal het wel loslopen maar hoe gaat het verder met werken en hoe passen duiven in deze toekomst? Moeilijke vragen waar een control-freak als ik moeite mee heeft. Ik ben van de zekerheid, van de vastigheid, van de weloverwogen stappen en het goed nadenken voordat er gehandeld wordt.
Het lastige is dat het verstand en de emotie elkaar bij dit nadenken in de weg zitten. Het verstand zegt dat ik rustig moet blijven. Voor de zeer korte termijn is er waarschijnlijk nog een tijdje werk want de zaak wordt gecontroleerd gesloten. De ratio zegt dus dat het in deze periode gewoon een kwestie is van de goede, dus logische, stappen zetten. In dit kader ga ik vanmiddag maar mijn CV aanpassen en vertalen. Hoe eerder deze up to date is hoe sneller er weer naar de toekomst gekeken kan worden.
De emotie zet dit verstand echter voortdurend onder de druk. Allereerst is er de teleurstelling over het verloren gaan van de oude situatie. De meeste mensen die mij een beetje kennen weten dat ik altijd helemaal ga voor mijn werk. Ik ben in alles wat ik doe zeer gedreven en zeker voor wat betreft mijn werk. Voor mijn familie was het niet altijd leuk maar ik ben het type dat 24 uur per dag met zijn werk bezig is. Natuurlijk niet letterlijk maar wel qua gedachten en bijvoorbeeld qua bereikbaarheid en het lezen van mails. Op de bank, in bed en zelfs in het duivenhok.
Daarnaast was ik gewoon elke werkdag in Haarlem (als ik niet in het buitenland zat). In de ruim zes jaar dat ik bij mijn huidige werkgever werkzaam ben verzuimde ik tot op heden nog geen enkele dag! Dit was ook niet zo moeilijk omdat ik op dagen dat mijn gestel mij een beetje in de steek liet toch naar de duiven moest. Eenmaal opgang ging het dan meestal wel en stapte ik gewoon in de auto.
Dit was ook weer niet zo moeilijk omdat ik de laatste jaren een drukke maar vaak wel buitengewoon leuke baan had. Zeer afwisselend en bovendien met zeer leuke en goede contacten in binnen- en buitenland. Dit alles zal binnenkort verdwijnen en dit maakt mij, hoe pathetisch dit mag klinken, een beetje verdrietig. Collega’s en leveranciers met wie goede contacten werden opgebouwd zullen waarschijnlijk niet meer worden gezien. Natuurlijk komt hier wat nieuws voor in de plaats maar de vraag is nog even wat en wanneer ….
Ook voor de nodige emotie zorgt de situatie in mijn “duivenleven”. Het verstand weet dan duiven op de derde plaats komen maar de emotie en betrokkenheid vechten ook hier tegen. Op dit moment staat alles qua duiven behoorlijk op de rails maar de vraag is of dit zo zal blijven. Waar gehoopt werd op een “oogstjaar” in 2017, na het “bouwjaar” 2016, is het de vraag of er überhaupt nog wel sprake kan zijn van oogsten.
Wat er namelijk de komende maanden ook gebeurt, de belangrijkste bijzaak in mijn leven staat onder druk. Als ik voor aanvang van het seizoen onder de pannen ben bij een nieuwe bedrijf is het namelijk nog maar zeer de vraag of er voldoende tijd besteed kan worden aan mijn gevleugelde vrienden.
Als ik niet onder de pannen ben staat het dan beschikbare budget duiven houden op de wijze zoals de laatste gedaan werd bijna niet meer toe. In dit kader denk ik er sterk over om mijn eerste ronde van dit jaar te koop aan te bieden. Tegen een redelijke prijs (ik denk aan €75 euro per duif) waardoor ik twee vliegen in een klap kan slaan. Ten eerste financier ik bij enige belangstelling een deel van mijn duivenseizoen van de oude duiven en ten tweede zorg ik ervoor dat de hokken niet vroegtijdig helemaal vol lopen waardoor er gewoon meer tijd en ruimte is om eventuele ingrijpende beslissingen te nemen of bepaalde keuzes te maken. Zoals bijvoorbeeld de simpele keuze ga ik met Kerst koppelen of niet. Of koppel ik niet alle kweekduiven?
Serieuze belangstellenden kunnen zich dan wat mij betreft vanaf nu melden. Via de sociale media of via de mail mbt@caiway.nl.
Voor alle duidelijkheid het gaat om allround programma duiven afkomstig van tophokken als Ad Schaerlaeckens (nog een beetje), Willem de Bruijn, de Combinatie van Wanrooij, Cor Buis Jr, Embregts-Theunis, de Gebroeders Fanger, Leo Heremans (niet rechtstreeks maar via o.a. Piet Rol, Doldersum en Zoon ), Jan de Ruiter, Mees Doornekamp, Tjipke en Auke Bosma, de combinatie Atema en nog enkele anderen. Gewoon een gemixt kweekhok, waar de laatste jaren vrijwel ieder jaar een paar topduiven het daglicht zagen.
OP EIGEN HOK
De problemen op mijn werk zorgen er voor dat mijn hoofd niet helemaal naar duiven staat. Ik verzorg ze nog net zo goed als voor afgelopen donderdag maar toch is het een beetje anders.
Heel veel te melden is er overigens ook niet. De kweekduiven en de zomerjongen hebben de Paratyfusenting met de levende entstof weer goed doorstaan. Dit is op mijn hok eigenlijk vanaf de start van het enten met deze entstof gebruikelijk. Waar ik van anderen altijd hoor over een terugval na een enting waarbij duiven het erg moeilijk hebben, merk ik eigenlijk niets na een enting. Dit jaar werden ze zelfs niet nuchter geënt maar van voer opgeven was geen sprake. Ook hadden ze de avond na de enting een prima eetlust. De andere dag was zelfs de mest prima en zaten de duiven gewoon strak in de schappen. Gelukkig maar eigenlijk.
Om mijn gedachten wat te verzetten werd op zaterdagmorgen nog even naar Den Helder gereden om een bezoek te brengen aan Peter Crans. De afspraak stond al en dus kwam het mooi uit om in deze toch wel moeilijke tijd even te genieten van zo’n gedreven melker. De details volgen binnenkort in het Kerstnummer van Het Spoor, maar het was inspirerend en motiverend om de kampioen uit Den Helder te horen spreken over zijn duiven en zijn methode! Duivensport op de vierkante centimeter bovendien want alle vliegduiven huizen op een hok van drie meter (of ietsje meer). De komende week zal ik het stuk in de avonduren uitwerken. Dan zorgt het ook weer voor een beetje afleiding!
Voor nu wil ik het hierbij laten. Eerst de duiven verzorgen en dan aan de slag met de toekomst! Veel zin heb ik er nog niet in maar het moet gebeuren!
Tot volgende week!
Michel Beekman