Opwinding
18 december 2016. Iedere zondag stel ik mijzelf de vraag wat doe ik eerst? Schrijf ik eerst het weekstuk of doe ik eerst de duiven. Een blik op het huis van mijn buren zorgde er voor dat het toch het eerste wordt. Het is nog volledig donker en de auto’s staan nog voor de deur, kortom ze liggen nog te slapen. Een zondagsrust die ik niet graag verstoor. Een goede relatie met de buren is als duivenmelker ook van belang om deze mooie hobby te kunnen bedrijven.
Mijn verstandhouding met de buren is na enkele jaren waarin we wel in opgewonden toestand tegenover elkaar stonden de laatste jaren sterk verbeterd en dat betekent dat de vloeren maar vuiler zijn als in plaats van om 8:00 uur pas om 10:00 uur het hok betreden wordt. Dit is namelijk wat mij betreft het enige nadeel van het een uurtje (of twee uurtjes) later het hok schrappen. Het is simpelweg wat meer werk. Dit geldt zelfs voor het seizoen, want enige invloed op de conditie of vorm door de zondagmorgenverzorging later uit te voeren is er door mij nooit vastgesteld.
In duivenland was er de laatste weken ook weer de nodige opwinding vooruitlopend op de NPO vergadering van afgelopen maandag (11 december). Ik schreef er vorige week al over. Voor degenen die dit niet gelezen hebben hieronder nog de passage over het onderwerp dat de meeste stof doet/deed opwaaien, het afschaffen van de invliegduiven.
Een ander thema dat op beide dagen aan de orde kwam was het beleid van de NPO. In Aalsmeer ging het vooral over het verbieden van invliegduiven. De overnachtfondspelers vroegen zich af hoe het nu verder moest met hun jaarlingen die ze als invliegduif speelden op de jonge duivenvluchten. Nu ze “over de antenne moeten” lijkt dit officieel niet meer te kunnen. Persoonlijk vind ik dit een slechte zaak want naar mijn mening zou je iedere week van het jaar de duiven moeten kunnen spelen die je wenst te spelen. Zeker als je helemaal niet wilt klokken. Hetzelfde geldt doet zich overigens voor bij het in het ritme houden van de programmaduiven. Dit is nu mogelijk door ze in te manden op de jonge duivenvluchten op het moment dat je ze niet wilt spelen op de dagfond, maar deze mogelijkheid verdwijnt ook als ik de nieuwe regelgeving tenminste goed interpreteer.
Naar mijn bescheiden mening is bovenstaande een slechte zaak die om aanpassing van het vliegprogramma op afdelingsniveau vraagt. Niet qua stations maar qua mogelijkheden om oude duiven toch te spelen op de jonge duivenvluchten. Gewoon door net als een paar jaar geleden op de jonge duiven vluchten U of X vluchten te organiseren. Niet zo zeer voor de punten maar gewoon om de duiven in het ritme te houden op het moment dat ze formeer over de plank moeten. Dit alles om niet nog meer liefhebbers naar karretjes of andere alternatieve vluchten te leiden …..
De vergadering van 11 december keek ik afgelopen maandag via de livestream. Niet alleen voor bovenstaande maar ook en vooral uit nieuwsgierigheid hoe één en ander zou verlopen. Veel goede moed had ik er niet op want in het verleden bezocht ik ooit, eenmaal, een NPO vergadering en deze ging zo ongeveer alleen maar over het overnachtfond gebeuren en andere wat mij betreft onbelangrijke randzaken. Zaken die het merendeel van de gewone liefhebbers (programmaspelers met een middelgroot hok die hobbymatig spelen) niets aangingen.
De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat het deze vergadering niet zo heel veel anders was. Het merendeel van de punten op de agenda ging over zaken die melker die iedere week gewoon zijn duifjes komt brengen niet of nauwelijks raakt. Natuurlijk hebben deze melkers ook te doen met vlieglijnen en commissies die het kruisen gaan voorkomen maar als je bij ons in de club hierna zou vragen weet driekwart van de leden niet waarover het gaat. Het interesseert ze weinig. Er moet gelegenheid tot inkorven zijn en de duiven moeten gewoon thuiskomen. Bij voorkeur een beetje vlot en veilig, maar als het niet zo loopt slikken ze een paar keer en gaan ze weer over tot de orde van de dag. Een paar weken later zijn ze de verloren duiven al weer vergeten tenzij er toevallig een hele goede vlieger bij zat. Ze korven vervolgens bij dezelfde omstandigheden rustig weer in en zien wel weer.
Duivensport met een beperkte horizon, maar naar mijn mening is dit de wijze hoe het overgrote deel van de melkers in ons land onze sport bedrijft. Hier is tot op zekere hoogte ook niet zo veel mis mee. De duiven zijn er voor de hobby , de ontspanning en niet voor de opwinding. Ja de opwinding over een vroege duif maar niet de opwinding over moeilijke vergaderingen met besluiten over buitenlandse leden en commissies die dit en andere dispensaties gaan bepalen.
Ook windt het merendeel van de melkers zich niet op over het besluit over het afschaffen van de invliegduiven. Op de sociale media mag het anders lijken maar dit is slechts een zeer kleine groep! Die kleine groep schreeuwt wederom hard maar dat is gebruikelijk bij splintergroeperingen.
De vraag die bij mij opkomt als ik de uitingen van deze groep hoor is “wat is er nu zo erg om duiven over de inkorfantenne te halen”. Er zijn grotere problemen in het leven en ik kan het werkelijk niet bedenken wat er op tegen is om de duiven over de antenne te halen voor wat betreft het inkorven van oude fondduiven op oude duivenvluchten (voor het inkorven op jonge duivenvluchten zou zoals ik dus vorige week al schreef een oplossing gezocht moeten worden). Het rekengeld kan het niet zijn en ook geloof ik niet in het veel gehoorde argument over de concoursvervalsing. Wat maakt het een overnachtfondspeler nu uit of het concours op een programmavlucht wat langer openstaat? Of dat een commerciële liefhebber kan schrijven dat hij won tegen een X-aantal duiven of tegen Y-aantal duiven?
Wat mij betreft zijn het allemaal krokodillentranen. Het lijkt er op dat het een uiting is van een wat mij betreft typisch Nederlands verschijnsel. Als ons iets opgelegd wordt zijn we er tegen. Veel Nederlanders, dus ook een groep duivenmelkers wil niet beknot worden in haar vrijheid en dit doet ze in het geweer komen. De in de peilingen meest populaire politieke partijen voeren niet voor niets het woord vrijheid in hun naam. Deze partijen appelleren aan een gevoel onder de bevolking om de problemen vervolgens natuurlijk ook niet op te lossen. De echte oplossingen komen alleen door samenwerking in combinatie met gedragsveranderingen en duidelijke maatregelen tot stand.
In de duivensport is dit niets anders. We moeten terug naar meer “solidariteit” . We zijn immers een kleine groep die elkaar zo hard nodig heeft. De ikke-ikke-mentaliteit moet plaatsmaken voor een wij-mentaliteit. Wij als kleine groep moeten voor elkaar de sport mogelijk maken en niet belemmeren. Als een overnachtfondspeler zijn kleine club kan helpen om aan voldoende leden te komen moet hij dit gewoon doen! Wat maakt het hem nu eenmaal uit? Dat die inkorver iets meer werk heeft wordt dan vaak genoemd, echter de meeste ophaalwagens komen toch laat en de meeste inkorvers gaan toch niet direct naar huis als de laatste duif in de mand zit ….
Anderzijds betekent dit dat er bijvoorbeeld met het afslaan van de klokken ook meer rekening moet worden gehouden met de spelers van de lange toeren. De kunst is dat we met zijn allen het systeem nog gewoon een tijdje in stand houden. Niemand vindt het leuk om ver te rijden om te kunnen inkorven ….
Op vele plaatsen in het land gebeurt bovenstaande natuurlijk al. Dit hoor je niet op een vergadering als maandag en op de discussies op de sociale media. Dat bekt ook niet lekker. Is wat soft zelfs maar het is wel de enige wijze waarop we de sport nog een tijdje in stand kunnen houden. Samen genieten, met belangstelling en respect voor elkaar in plaats van met afgunst en (brood)nijd! Denken in kansen en niet in belemmeringen! Dus weg met al die opwinding over heel weinig. Gewoon op naar het nieuwe jaar met hier en daar een maatregel om het inkorven van oude duiven op jonge duivenvluchten mogelijk te maken om vervolgens lekker te spelen met de duiven!
OP EIGEN HOK
Is van enige opwinding nauwelijks sprake. De winterperiode kabbelt voort. De meeste vliegduiven bevinden zich in de laatste fase van de rui. Het aantal slagpennen dat gevonden wordt daalt zienderogen. Zaak is nu dat ze nog goed blijven door ruien om de oude dons helemaal kwijt te raken want helemaal klaar zijn ze nog niet. Niet alle nekken zijn al zo strak als ik ze graag zie. Vooral de wat oudere vliegduivinnen lopen nog wat achter op dit vlak.
Het is niet anders dan andere jaren maar toch zie ik het niet graag. Het verschil met de jonge duivinnen die in grote getalen in hetzelfde hok zitten is nog (te) groot. Deze zijn wel al helemaal klaar en stralen je tegemoet. Ditzelfde geldt voor de oude doffers. Deze heerschappen hebben natuurlijk een leven als een prins omdat ze niets voor de kost moeten doen. Dit mooie leventje vertaalt zich ook in een vlotte rui.
Komende week ga ik dan ook maar eens een weekje thee koken. Met twee waterkokers en het brouwen van een beetje concentraat is het slechts een kwartiertje werk per dag. Sinds dit najaar zet in namelijk één pot supersterke thee met de hierin de dosering voor bijvoorbeeld vier liter. Dit laat ik trekken en hierna verdun ik het concentraat met gekookt water. Vroeger zette ik de thee drinkbak voor drinkbak en dat was veel meer werk!
Dit alles om de duivinnen zo goed als mogelijk aan de start van het seizoen 2017 te krijgen. Ondanks dat er veel onzekerheid bestaat hoe dit seizoen voor mij persoonlijk gaat lopen doe ik er alles voor! Het is gewoon de aard van het beestje!
In dit kader ga ik ijs en weder dienende komende week vrijdag ook gewoon mijn kwekers koppelen. Inmiddels heb ik een behoorlijk aantal aanmeldingen van liefhebbers die geïnteresseerd zijn in mijn jonge duiven zodat het zinvol is om de kwekers te koppelen. Als ik er meer kweek dan er vraag is kan ik wellicht al wat bonnenkopers blij maken. Dit zijn er best veel dit jaar en aangezien ik niet weet wat de toekomst qua arbeid in 2017 brengt is dit een mooi alternatief voor mijn andere jongen van de eerste ronde. Eerst maar koppelen en kijken hoe het loopt.
Komende week ga ik hiertoe de koppels op papier zetten. In tegenstelling tot de afgelopen twee jaar wil ik weer eens gericht koppelen. Niet dat ik denk dat ik het beter weet dan moeder natuur maar vooral omdat ik veel duiven heb die voor het eerst in het kweekhok gekoppeld worden. Dit betreft vliegers en kweekduiven die ik had ondergebracht bij mijn vriend in Amsterdam Zuidoost. De meesten moeten hun broedhok nog bemachtigen. Om te voorkomen dat oude doffers te veel broedhokken gaan bezetten wordt het dus weer koppelen op de klassieke manier. Opsluiten en broedhok voor broedhok loslaten. Ik ben in de kerstweek vrij dus dat komt mooi uit!
Gelukkig zitten er al een aantal interessante koppelingen in mijn hoofd. Allemaal topkoppels ha, ha. Dit is echter het mooie van onze sport. De opwinding vooraf, die achteraf natuurlijk vaak een illusie bleek te zijn.
Tot de volgende week!
Michel Beekman