Rust in de tent
Zondag 5 oktober 2014. Deze week stond aan de Aalsmeerderweg niet bepaald in het teken van de duiven. Er zijn wel eens van die weken die door werk en/of andere bezigheden vrijwel zonder invloed van de duiven en de wereld er om heen verlopen. Afgelopen week was een week als hierboven beschreven dus rust in de tent qua duivensport.
De aandacht ging de eerste vier dagen van de week voor 100% uit naar het werk. Op dienstreis naar Wenen, of beter gezegd de fabricage-locatie van onze drukpersen zo’n 10 tot 15 kilometer ten Zuidwesten van de prachtige hoofdstad van Oostenrijk.
Maandag was een reisdag waarop bewezen werd dat niet alleen onze gevederde vrienden soms problemen hebben om op tijd te komen. Onze voormalige nationale trots had in de ochtenduren in Oslo een vertraging opgelopen die men niet meer kon goedmaken. Vervolgens volgden tweeëneenhalve dag van discussies over onze drukpersen met collegae en de leveranciers. ’s Avonds onder het genot van een smakelijk maaltijd. Overdag echter op elkaar gepakt in een te warme vergaderzaal. Een zware week dus. Mensen spreken altijd over snoepreisjes maar in de praktijk zijn het gewoon zware dagen. Vroeg op en laat erin en de hele dag in een vreemde taal proberen uit te drukken wat je van het één en ander vindt. Wel leerzaam en leuk natuurlijk (maar het blijft wel werk).
Dit gold ook voor de laatste uurtjes voor vertrek naar Nederland. Voor het eerst in tweeëneenhalve dag hadden mijn collega en ik een drietal uren die niet voor ons ingevuld werden. Een bezoek aan de historische binnenstad van Wenen was bij het prachtige weer bepaald geen straf. Een vijftal jaar geleden bezocht ik deze stad al eens na een beurs, echter toen goot het van de regen en nu was er sprake van stralend weer. Dit maakt niet alleen bij onze duiven een groot verschil want de stad toonde zich op deze wijze van haar mooiste kant. Ongelooflijk wat een gebouwen en paleizen.
De grandeur en macht die de dubbelmonarchie Oostenrijk – Hongarije had tot aan de eerste wereldoorlog straalde er vanaf. Opvallend was dat de klassieke gebouwen en paleizen goed beveiligd werden tegen mensen, maar ook tegen stadsduiven. Het nestelen in de vele hoeken en nissen werd middels netten onmogelijk gemaakt. Het aantal ‘vliegende ratten’ zoals stadsduiven in de volksmond ook wel genoemd worden was dan ook zeer beperkt.
Dit was eigenlijk één van de weinige momenten dat ik met duiven geconfronteerd werd. De dagen waren dusdanig gevuld dat ik er niet of nauwelijks aan gedacht heb. Dit was ook niet nodig want ze waren wederom in goede handen van sportvriend Henk die bij langere afwezigheid de verzorging op zich neemt. Bij één of twee dagen/nachten afwezigheid wordt volstaan met voldoende water en voer in de hokken, bij langere aanwezigheid wordt letterlijk echter ‘de bende’ te groot. Gelukkig kan ik bij dergelijke afwezigheden altijd een beroep doen op mijn clubgenoot.
Bij het eerste bezoek aan het hok op vrijdagmorgen zaten de duiven er dan ook prima bij. De vloer lag zoals bij een ieder bezaaid met veren. Wel nog even snel de puntjes op de ‘i’ gezet natuurlijk. Iedere melker heeft zo zijn eigen wijze van verzorgen en die heb ik dus ook. Dus even snel alle laadjes in de loketkasten schoongemaakt en de drinkbakken verschoond. Gewoon even lekker rommelen voor het vertrek naar het werk.
Ook afgelopen zaterdag stond nog maar beperkt in het teken van de duiven. Natuurlijk werd in de ochtenduren het wekelijkse groot onderhoud verricht. Daarnaast verwijderde ik het kloksysteem. De laatste paar jaar hing dit ’s winters ook gewoon op zijn plaats maar na de malheur van het afgelopen jaar (op de derde Vitesse vlucht weigerde het systeem) had ik mij voorgenomen dit niet meer te doen. Sinds enige tijd wordt dan ook de daad bij het woord gevoegd.
De rest van de dag stond in het teken van de familie. Eerst gingen we op schaatsen-jacht en na enkele andere boodschappen togen we richting Theater Amsterdam. In dit nieuwe theater aan het IJ (in de voormalige houthavens) speelt al enige tijd de voorstelling ANNE naar het beroemde dagboek van het beroemdste joodse meisje ter wereld. Het werd een perfecte avond. Een prima maaltijd gevolgd door een ontroerende voorstelling. In een prachtige zaal met een indrukwekkend decor. Toneel, normaal gesproken niet helemaal mijn ding, met een boodschap. Waar je ondanks de bekende afloop niet direct vrolijk van wordt. Bij het verlaten van de zaal en de terugweg naar huis overheerste dan ook het besef hoe goed we het eigenlijk hebben en hoe kostbaar onze vrijheid eigenlijk is. Ook doet het je realiseren dat we nog steeds weinig leren van onze geschiedenis omdat er heden ten dage nog steeds zinloos gevochten wordt ……
Een beetje vergevingsgezindheid en respect voor elkaars opvattingen zou veel helpen. Dit is natuurlijk ook van toepassing op de situatie in onze toch zo mooie sport. Al vele jaren vechten bestuurders op allerlei niveaus elkaar soms letterlijk de tent uit. Niet echt constructief en met onze sport gaat het er zeker niet beter door …
IETS ANDERS
Voor het schrijven van mijn wekelijkse bijdrage aan het leesvoer op het worldwide web bezocht ik bij toeval nog even de pagina van het Australian Pigeon Forum. Bij toeval eigenlijk, want ondanks het feit dat er afgelopen winter een paar keer gemaild werd met de beheerder hiervan was het nog nooit tot een feitelijke sitebezoek gekomen. Tot aan vanmorgen dus, wellicht door de contacten met mijn Australische collega deze week (die overigens niets met duiven heeft), klikte ik op de link op Facebook. Direct viel mijn oog op een uitslag van een vlucht die gisteren vervlogen werd. Het was een uitslag van de Victoria Homing Association.
Na enige google werk vond ik de site van deze bond (http://www.vha.asn.au/11532/HOME/). Hierop stond onder andere het vliegprogramma met 22 oude duivenvluchten oplopend van 160 tot 900 kilometer. Hiervan zijn de laatste 11 vluchten verder dan 560 kilometer. Wekelijks dus wordt er gevlogen op vluchten die voor ons tot de Dagfond of zelfs tot de ZLU categorie behoren. De laatste 3 wedvluchten hebben afstanden van respectievelijk 800, 800 en 900 kilometer. Het maakt mij nieuwsgierig hoe de mannen dit voor elkaar krijgen. De duiven komen namelijk best goed naar huis. De uitslag van gisteren leert dat de eerste duif 736 kilometer aflegt met een gemiddelde snelheid van 1366 mpm na een lossing bij windstil weer en blauwe hemel. De duiven komen vervolgens best vlot want van de ruim 2500 ingekorfde duiven arriveren er 100 binnen iets meer dan 30 minuten na de eerste duif. Dit alles ondanks de grote spreiding van de liefhebbers want de afstanden tot de losplaats variëren soms wel bijna 100 kilometer.
Hetgeen echter het meest in het oog springt is het geringe aantal duiven dat zich kan klasseren. Vliegen wij inmiddels in sommige afdelingen 1:3, in Victoria vliegt met 1:13 of zoiets. Kennelijk is men daar minder gehecht aan een staartprijs. Tenslotte valt de kwaliteit van de uitslag zelf op. Een brok aan informatie waar we in het ‘oude Europa’ nog iets van kunnen leren. http://results.vha.asn.au/results/80/1626 De komende weken blijf ik deze interessante site(s) volgen
OP EIGEN HOK
Valt nog steeds weinig te melden. Veren en veren. Ook werden nog een aantal zeer late jongen geringd uit een aantal betere koppels. Uit de vliegers zullen ook nog een paar jongen grootgebracht worden. Velen van u zullen vreemd opkijken. Zo laat nog kweken met vliegduiven? Veel uitmaken doet dit volgens mij niet. Vorig jaar werd dit ook gedaan maar werden de eieren overgelegd naar duiven die later geruimd werden. Bij toeval bracht echter een goed koppel zelf haar jongen groot (ik had de eieren niet weggegooid en zag dit pas toen de eieren waren uitgekomen). De duivin was in 2013 5e kampioensduif Midfond in rayon F dus het kon geen kwaad haar jongen te behouden. Op de prestaties van 2014 had het weinig invloed want de duivin in kwestie vloog gewoon als altijd (behoorlijk tot goed), met een 1e in het rayon (en 5e teletekst) op de mooiste Dagfond vlucht van het jaar vanuit Vierzon.
Komende week moet het daarnaast ook maar eens gebeuren, de eerste grote selectieronde van dit jaar. Veel duiven hoeven er eigenlijk niet weg. Ik houd u op de hoogte!
Tot volgende week!
Michel Beekman