Tussen de bedrijven door
Zondag 22 mei 2016. De klok wijst al weer ruim na acht uur. Acht uur ’s avonds wel te verstaan. De dag is weer voorbij gevlogen en eigenlijk geldt dit voor de hele week. Vooral in periodes met veel activiteiten lijkt de tijd voorbij te vliegen. Het was me dan ook wel weer het weekje wel. Het was feitelijk parttime duiven houden, tussen de bedrijven door.
Na de slechte vlucht en de gevulde zondag van vorig weekeinde volgde de maandag die in het kader stond van de voorbereiding op de zoveelste afwezigheid. De hele dag was ik bezig om de hokken voor te bereiden op een afwezigheid van ruim 48 uur. Maandagavond diende ik tussen de bedrijven door weer te vliegen voor het werk dus moest alles weer klaar staan voor mijn vervangers.
Aangemaakt voer, potjes met de juiste hoeveelheid SGR en andere producten voor door het voer en door drinkwater, etc. Ook de instructie moest aangepast worden aan de huidige stand van het seizoen. Een klusje dat altijd wat meer tijd kost dan je op voorhand bedenkt. Tussen de bedrijven door bracht ik nog wat jongen naar een clubgenoot. Hij had een slechte winter waardoor de duiven er een beetje bij hingen. De kweek was er ook bij ingeschoten dus kweek ik nu een twintigtal jongen om dit een beetje te compenseren.
Na de dagelijkse training van de weduwen en een snelle hap eten op naar Schiphol voor een vluchtje richting München. Door te reizen in de avonduren worden er kostbare uren daglicht bespaard. Het grappige was overigens dat we opstegen via de Aalsmeerbaan waardoor het mij eindelijk lukte een luchtfoto te maken waarop met enige moeite mijn hokken te onderscheiden zijn. Tijdens de vlucht las ik in het boek “Litmanen 10” waardoor het verblijf in het vliegtuig bijzonder aangenaam was. Dit gold voor de gehele vlucht en de taxirit van ruim een uur. Uiteindelijk was ik om half twaalf op mijn bestemming.
Na twee intensieve dagen werd op woensdagavond omstreeks half negen weer de thuisbasis bereikt. Hier kon ik direct twee weduwen die nog niet naar binnen waren gegaan binnen laten. Donderdagmorgen bleek dat mijn vervangers weer prima werk geleverd hadden. Ze worden dan ook steeds geroutineerder. Na een lange werkdag, want bij een afwezigheid blijven de mails gewoon binnenstromen, was het ’s avonds voor de eerste maal dit jaar op donderdag inkorven.
Dit had natuurlijk feitelijk de tweede maal van het seizoen moeten zijn gezien het transport debacle van vorige week. Gek genoeg heeft het bestuur het niet nodig gevonden om zich te verantwoorden voor het volledig de plank misslaan inzake het inmanden op vrijdag. Nu weet ik dat de dragende krachten binnen het bestuur ook tussen de bedrijven door tijd moeten vinden voor het faciliteren van onze hobby maar dit neemt niet weg dat men zich voor missers als vorige week gewoon moet verantwoorden.
Met de openheid en communicatie over lossingen, losplaatsen, vluchtverloop en dergelijke zijn we sinds het vertrek van de vorige losser weer terug in de vorige eeuw. Jammer en eigenlijk niet van deze tijd ….. De omerta die er ooit was rond de vluchten lijkt weer te zijn teruggekeerd. Hopelijk verbetert dit nog de komende weken.
Naast voordelen voor de duiven heeft de inkorving op donderdag ook grote voordelen voor de liefhebbers. Op vrijdag staan er hokken leeg plus dat er sprake is van een vrije vrijdagavond. Een leuke gelegenheid om bijvoorbeeld met moeder de vrouw uit eten te gaan of gewoon eens gezellig samen een vrijdagavond op de bank door te brengen ……
Op zaterdagmorgen viel het weer ten opzichte van de voorspellingen toch wat tegen. Op voorhand leek het een bijzonder mooie en makkelijke vlucht te worden maar op de vlucht dag hadden de weergoden besloten dat de wind toch meer uit Zuidelijke richtingen blies en dat de hemel vrijwel geheel bewolkt was op grote delen van het vliegtraject tussen Noord Frankrijk en Nederland. Omdat het weer op de losplaats goed was zorgden deze omstandigheden niet voor een late lossing. Om 9:00 uur werden de duiven in vrijheid gesteld. Gezien de windrichting zou het een snelle vlucht worden.
Tussen de bedrijven door was er nog wat tijd om iets van het achterstallig onderhoud te doen. Heel veel tijd hiervoor was er echter ook weer niet omdat bij een snelheid van 2000 meter per minuut de duiven al om 11:45 uur thuis zouden kunnen komen. Uiteindelijk viel de snelheid van de duiven iets tegen, de winnende duif in onze afdeling vloog 1901 mpm op een beetje warrig verlopende vlucht.
De winst kwam enigszins onverwacht terecht bij Rob Robbers uit Amsterdam Zuid Oost. Zijn jaarling duivin bleef een jaarling van Piet Valk net voor. Piet Valk woont tegenwoordig in Julianadorp maar was vroeger een crack in onze afdeling toen hij nog in het Zaanse woonde. In 2006 haalde ik er jongen uit zijn kwekers en toevallig of niet de afdelingswinnares werd gekweekt uit één van deze duiven. De inmiddels tienjarige doffer werd gekoppeld aan een duivin die ik in 2014 haalde bij Jan de Ruiter uit Teuge en deze kruising bracht Rob Robbers de tweede afdelingsoverwinning uit zijn carrière.
Leuk en prettig voor liefhebbers die zoveel voor de sport doen. Samen met zijn vrouw Tiny, die al 9 jaar afdelingssecretaris is, doet Rob al vele jaren goed werk voor onze sport en dan is het altijd prettig dat zulke mensen af en toe beloond worden voor hun. Doordat bij Robbers mijn reservekweekhok staat, waarop de winnares werd geboren, gaf de vroege duif mij ook nog een beetje voldoening …..
De winnende liefhebbers per rayon:
Rayon A: Piet Valk, Julianadorp, 1899 mpm
Rayon B: Mart Knap, Heemskerk, 1871 mpm
Rayon C: H. Loor, Wijdewormer, 1862 mpm
Rayon D: F & F Sikkelerus, Zwaag, 1844 mpm
Rayon E: Rob Robbers, Amsterdam ZO, 1901 mpm
Rayon F: Dirk Baars, Kudelstaart, 1869 mpm.
Na het uitslaan toog ik snel naar huis. De jonge duiven dienden te trainen. Tussen de bedrijven door keek ik na een prachtige bergetappe in de Giro d’Italia. Een etappe met een excellerende Nederlander in de vorm van zijn leven. Uniek. De prachtige en beklijvende rit en dito prestatie van Kruiswijk zorgde voor een enigszins verlate verzorging maar er zijn nog meer dingen in het leven dan duiven.
’s Avond toog ik nog even naar het dorp waar ik zoveel voetstappen heb liggen maar waar ik eigenlijk nooit meer kom. Diemen. Doel was de plaatselijke vereniging alwaar ik mijn datalogger diende op te halen. Deze datalogger was tijdens de update dit voorjaar “in de verkeerde doos” terecht gekomen. Gelukkig bij een bekende vereniging en in de buurt maar feitelijk niet minder slordig …. Eenmaal bij de Luchtpost aangekomen was er nog weinig veranderd sinds mijn vertrek als voorzitter van deze club, alweer bijna 14 jaar geleden. Qua omgeving was er echter niet veel meer als toen. Diemen Centrum is flink op de schop genomen en bijna onherkenbaar veranderd.
Ook de omgeving waar ik mijn datalogger uiteindelijk ophaalde had een metamorfose ondergaan. Tuin 53 aan de Noordzijde van het tuincomplex Ontspanning naar Arbeid was jarenlang de locatie waar ik mijn favoriete hobby bedreef. Sinds mijn verhuizing naar 2002 Aalsmeer kom ik er nog af en toe en verbaas mij vooral over de ontwikkeling van de natuur. De bomen en coniferen zijn inmiddels een fors aantal meters gegroeid, evenals de begroeiing van de spoordijk. Hoe anders zag het er uit ten opzichte van vroeger toen de spoordijk door de NS en tuinders gecultiveerd werd. De extra natuur maakte het verblijf op de volkstuin zo mogelijk nog fijner dan in de vele jaren die ik er doorbracht. Uiteindelijk vertrok in na een uurtje weer richting Aalsmeer.
Ook deze zondag was weer een dag al vele andere zondagen. ’s Morgens vroeg reveille om met enige spoed de duiven te verzorgen. De motor moest namelijk weer gestart worden want een van mijn jaarlingen die ik vorige week verspeelde was gestrand in Eefde. Gelukkig was het rustig op de weg en ondanks het altijd iets te late vertrek werd de bestemming 5 minuten na de afgesproken tijd bereikt. De duif was door de melder, de heer Wolf, meer dan uitstekend verzorgd! Het is en blijft altijd prettig dat er nog melkers de moeite nemen om duiven op te geven! Om dit nog iets makkelijker te maken zal ik komende winter weer telefoonstripjes bestellen ….
Omdat ik toch richting het Oosten van het land diende af te reizen kon dit mooi worden gecombineerd met het afleveren van een aantal jongen aan een bonnenkoper uit grofweg dezelfde regio. Enrico uit Almelo is ook een drukbezet man dus op deze manier konden we beiden veel tijd besparen. Nog nooit eerder zat ik zo lang in een Mc Donalds, want als twee fanatieke duivenmelkers in een geanimeerd gesprek raken vliegt de tijd. Het was weer een leuk en leerzaam gesprek, zoals eigenlijk altijd wanneer ik in gesprek raak met een hard spelende sportgenoot.
Op de terugweg was het aanzienlijk drukker dan op de heenweg dus duurde de thuisreis iets langer. Met Radio 1 op de achtergrond maakt mij dit niet zoveel uit. Uiteindelijk was ik nog ruim op tijd thuis om wederom een historische etappe van de Giro te aanschouwen. Net geen winst maar wel een enorme versterking van de leidende positie …. waar gaat dit eindigen? Volgende week om deze tijd weten we meer.
Na de boeiende tijdrit wachtte weer het onvermijdelijke werk in wat ik altijd gekscherend “mijn werkhuis in de achtertuin” pleeg te noemen. Pas ruim na achten was dit deels uitgestelde groot onderhoud weer klaar.
Op naar volgende week. Op het programma staan de eerste dagfondvlucht en de laatste vitessevlucht. Het echte seizoen kan beginnen. Deze week ben ik fulltime thuis (en aan het werk) dus even geen parttime duiven melken tussen de bedrijven door.
O, ja afgelopen week leverden mijn vervangers dus weer prima werk want het werd de beste vlucht van het seizoen qua uitslag (11e en 13e tegen 2.355 duiven en 20 prijzen van de 51 duiven) en alle duiven, inclusief jaarlingen, thuis.
Tot volgende week,
Michel Beekman