Tussen het schaatsen en andere sporten door
Zondag 9 februari 2014. Als echte sportfanaat staat bij mij thuis de televisie op dit moment zowat dag en nacht, of beter gezegd avond, op de Olympische Winterspelen. Ik kijk naar alles. Het gekke is dat tijdens het vierjaarlijkse evenement ook de sporten die anders niet zo interessant lijken dit nu wel blijken. Wellicht komt het door het hoge niveau waarop de sporten bedreven worden. Of door duidelijke verschillen tussen voor en tegenspoed. Het is drie medailles en daarna is het feitelijk allemaal niets.
Op het moment dat ik dit type wordt er na beschouwd na weer een Nederlands succes bij het schaatsen. Successen geboekt door favorieten lijken gewoon, echter dat is het alleszins. In het huidige mediatijdperk wordt de druk op voorhand zo hoog opgevoerd dat het niet eenvoudig is om daadwerkelijk tot het gewenste succes te komen.
Dat dit geen sinecure is blijkt uit andere sporten. Bij het skiën waren bijvoorbeeld de grote favorieten op de afdaling voor de mannen, Bode Miller en Aksel Lund Svindal, niet in staat om de verwachte gouden medaille binnen te halen. Iets dat alle grote namen al drie Olympiades niet lukt. Onder druk maken zelfs de grootste toppers fouten en op dit niveau heeft een klein foutje vaak grote gevolgen,
Ook bij de dames op het relatief nieuwe maar o zo spectaculaire nummer Moguls (volgens onze Vlaamse buren ‘bult skiën’) wist de grote kanshebster, Hannah Kearney de druk niet te weerstaan. Ondanks de winst op dit nummer op de vorige editie van de Spelen maakte de ervaren Amerikaanse te veel fouten op dit waanzinnig moeilijke onderdeel.
Hierin zit evenals wel vaker weer een overeenkomst met onze sport. Al in 1989 maakte ik als nog zeer jonge verslaggever een reportage bij een groot kampioen uit die tijd. Hij sprak toe al de magische woorden “wie de minste fouten maakt wordt kampioen”. Een uitspraak die in alle sporten opgeld doet maar zeker in onze sport. Immers waar atleten kunnen aangeven wat er mis is moeten wij duivenmelkers het hebben van onze waarnemingen en alertheid. Vaak geven duiven wel aan dat er iets niet honderd procent is maar vaak zien we het niet of te laat. Een fout is dan makkelijk gemaakt. Vrijwel alle liefhebbers kennen het verhaal van een topduif die net een week te veel gespeeld werd ondanks dat hij de week ervoor zich anders dan anders gedroeg.
Ook kent vrijwel een ieder het probleem dat er een week te laat wordt opgetreden bij een zwakker wordende gezondheid. Ook hebben velen van ons de neiging op een gegeven moment op de automatische piloot te handelen. Het ging goed en er wordt wanhopig geprobeerd dit week in week uit te kopiëren. Uiteindelijk realiseren ze zich te laat dat er toch iets niet helemaal goed is.
Afgelopen jaar had ik een dergelijk moment op de vlucht van Argenton. De duiven kwamen minder dan verwacht. Direct na het constateren vielen de schellen al van mijn ogen. Het was de hele week ervoor al zichtbaar maar ik had het op dat moment niet gezien. Het weer was omgeslagen en in plaats van vele uren zon regende het veel. Ik hield echter vast aan het systeem en plaatste ze in de volière zoals ik de succesvolle weken ervoor gedaan had. Ze vlogen wel iets minder maar ik realiseerde mij pas na de vlucht dat de klimaatverandering van invloed was op het vorm – en gezondheidspeil. Waar ik de weken ervoor nooit iets gaf tegen de Ornithose had ik als gevolg van de veranderde weersomstandigheden moeten in grijpen. Met een eendaags kuurtje of gewoon simpelweg door ze bij het natte en koude(ere) weer gewoon niet in de volière te laten. Echter ik maakte een fout. Ik zag het niet en anticipeerde niet.
Iets wat de echte grote kampioenen wel kunnen. Zij maken gewoon minder fouten. Ze hebben een plan en houden hier normaal gesproken aan vast. Echter zij grijpen ook op tijd in als er om gevraagd wordt. Dit betekent overigens niet altijd het gebruik van medicijnen. De grote kampioen uit Reeuwijk veranderde tijdens het seizoen zijn voersysteem voor de dagfondvluchten een klein beetje toen hij een aantal weken redelijk grof voorbij werd gevlogen door die andere, jonge, kampioen uit hetzelfde dorp. Het resultaat was direct zichtbaar, de onderlinge verschillen tussen deze beide fenomenen waren stukken kleiner.
Overigens kenmerken grote kampioenen in onze sport zich ook door een uitgelezen hok duiven. Zij hebben klasse in overvloed onder de pannen. Om klasse draait het natuurlijk altijd en zal het altijd blijven draaien. Het gezegde ‘van een ezel maak je geen renpaard’ is natuurlijk ook in de duivensport honderd procent waar. Kampioenen hebben vaak meerdere koppels waaruit regelmatig goede duiven worden gekweekt. Met meer aanleg en talent dan de gemiddelde duif waardoor het makkelijker is om te winnen.
Ook hier is er bij de ‘mensensport’ op de Olympische Spelen een leuke overeenkomst te vinden. Bij het Mogul skiën werd de regerende kampioene verslagen door twee Canadese zusjes die het goud en zilver voor zich opeisten. In de finale bevond zich ook nog het derde zusje uit het gezin Dufour Lapointe. Als de ouders Yves en Johane duiven waren geweest hadden we zeker gesproken over een topkweekkoppel want alle drie hun kinderen hadden het talent en de wilskracht om tot de absolute top in hun sport te behoren. Bij mensen lukt het vervolgens niet om dit talent nog verder te exploreren doordat het verschil in tijd tussen geboorte en prestatie veel te groot is. Bij duiven is dit veel makkelijker. De grote kampioenen leggen de eigenschappen onmiddellijk vast door direct zoveel mogelijk nazaten te kweken.
OP EIGEN HOK
Verhuisden vandaag weer eieren naar de broedmachine. Ditmaal van de betere vliegers. Op beter gezegd vliegsters. De broedmachine ligt inmiddels aardig vol met zo’n 35 eieren. Meer dan genoeg om onder te leggen onder de voedsterkoppels en de mindere/nieuwe kwekers.
Voor het overige is er weinig nieuws. Wind en regen maken het duiven houden wat minder leuk. De zomerjongen konden deze week slechts eenmaal de vleugels strekken. Ook zorgt de drukte op mijn werk voor iets te veel energieverlies. Dit neemt echter niet weg dat ik komende week de vliegers zal scheiden. Het weduwschap of de verkapte vorm hiervan kan beginnen.
Nog 8 weken en de eerste en enige oefenvlucht heeft al plaatsgevonden. Als het weer het toelaat zal ik dan ook vanaf komende week de duivinnen gaan loslaten! ’s Morgens naar buiten en via de spoetnik zelf naar binnen. Het is niet anders.
Tot volgende week!
Michel Beekman