ruime 24 uur missen. Debet hieraan was wederom een ‘trektocht’ om een duif te patrouilleren. Ook nu moest ik weer de nodige kilometers maken om mijn duif, in dit geval een doffer, terug te halen. Het was weer ver, heel ver en mogelijk wel te ver want de doffer in kwestie was gestrand in La Louvière (Wallonië). Hij zat bij een dame zonder duiven die de moeite had genomen de duif te melden via de internetsite van de NPO. Een handig systeem want een mailtje komt altijd aan, in tegenstelling tot een telefoontje. Maar goed, dus zondagmorgen vroeg de motor van Dinky (de troetelnaam voor onze Fiat Panda) gestart en samen met de dames naar het in dit geval zonnige Zuiden getogen.
Na een voorspoedige reis over de toch wel vaak slechte Belgische snelwegen (qua asfalt) trof ik de geblesseerde doffer in blakende conditie aan. Wellicht door zijn verblijf in een ruime vogelkooi met volop voer en schoon water was hij volledig hersteld. Opmerkelijk want hier kwam geen medicijn of wat dan ook aan te pas. Zouden wij duivenmelkers het toch te ver zoeken en is slechts een verblijf in een draad volière met volop zuurstof en voldoende eten (fijn en vet voer) en drinken al voldoende om in een goede conditie te raken.
Op de weg naar huis maakten we van de denkbeeldige nood een deugd met een toeristisch uitstapje. Een bezoek aan het zogenaamde Hellend vlak van Ronquières bleek meer dan de moeite waard. Zeker een aanrader voor degenen die toevallig in de buurt zijn. Enkele foto’s om een impressie te geven van het imposante bouwwerk en haar functie (plaatsen lukt nog niet, ik zet ze wel op Facebook).
Iets minder ver maar nog steeds aanzienlijk was de reis die mijn vader afgelopen week maakte om een duivin weer thuis te brengen. Hij reed naar Grootegast om daar bij sportvriend Pieter Gast (what’s in a name) een van mijn betere jonge duivinnen op te pikken. De sportvriend uit het Hoge Noorden had op zijn beurt ook nog een aantal kilometers gereden want het duivinnetje strandde nog een stukje Noordelijker. In Lauwersoog liep zij in de loods van een visverwerkingsbedrijf. Zoals ik afgelopen winter al schreef de kameraadschap binnen onze sport is ongekend groot.
Een ander voorbeeld hiervan was de actie van Marten van Urk. Hij las op Facebook dat er een doffer van mij gestrand was in zijn geboorteplaats die hij enige tijd geleden verruilde voor een bestaan in het Zuidwesten van ons land. Hij meldde dat hij zaterdag op Urk zou zijn en bood spontaan aan de doffer mee te nemen en in de buurt van Amsterdam weer los te gaan. Na wat Facebook verkeer en telefoontjes was het geregeld. Zaterdagavond arriveerde de gestrande doffer in goede gezondheid weer op zijn hok. Klasse!
Wederom ver weg zit een doffer die eergisteren op het appel ontbrak. Hij was ingemand voor Nijvel maar besloot zijn reis te verlengen tot in Vollenhove. Dit dorpje ligt in de kop van Overijssel. Hij vloog dus minimaal 100 kilometer te ver! Ongelooflijk met een dergelijke tegenwind! Ik weet niet wat er dit jaar aan de hand is want ondanks dat dit seizoen gekenmerkt wordt door veel (en harde) tegenwind zaten er dus al duiven van mij in Wilhelmshaven, Groningen, Lauwersoog, Urk en nu dus Vollenhove. Dit gaat bovendien alleen om de ‘gemelde’ duiven.
Een andere gemelde duif, maar dan op de voorhand, besloot dat hij liever op het meldadres woonde dan op het hok waarop hij geboren was. Wat het echter pas echt bijzonder maakt is dat de jaarling dit deed na twee keer te zijn opgehaald. Daags nadat hij de laatste keer Aalsmeer per auto bereikte vloog hij zelf terug naar het adres in Moerkapelle waar hij werd opgevangen. Dit is door de lucht toch al gauw zo’n 40 kilometer. Tegen de richting in bovendien. Best ver, als je het mij vraagt en als je het zou willen kreeg je het niet voor elkaar.
Ook te ver was het afgelopen zaterdag voor veel duiven die vlogen op de dagfond. In mijn afdeling stond Orleans op het programma en dit bleek een zware dobber voor veel duiven. De verschillen in aankomsttijden waren groot. Ook de aankomsten op de (top)hokken lagen ver uit elkaar. De duif die met voorsprong de omstandigheden het best de baas kon was de NL2012-1507739 van gerry Lotterman Junior uit Heemskerk. De 12-739 vloog maar liefst 12 mpm sneller dan de eerstvolgende duif hetgeen een voorsprong betekent van maar liefst 6.093 meter. In tijd komt dit neer op ruim 5 minuten!
Opvallend groot is ook het snelheidsverschil tussen de eerste duif in Noord en de eerste in Zuid. Ruim 30 meter per minuut. Ook vallen ze stukken dikker in Zuid! Eens te meer een bewijs dat de laatste loodjes het zwaarst wegen bij harde wind op de kop.
De winnaars per rayon
Rayon A: Sander de Graaf, Limmen
Rayon B: Gerry Lotterman Jr., Heemskerk
Rayon C: Combinatie Molenaar, Koog aan de Zaan
Rayon D: Graham Sakey, Abbekerk
Rayon E: Ton Snoek, Volendam
Rayon F: Combinatie van Ackooy, Hoofddorp
In de ochtenduren stond alweer de laatste Vitessevlucht van dit seizoen op het programma. Ondanks de geringe afstand lagen de duiven ook hier ver uit elkaar. De duiven kwamen iets Westelijk van het midden van de afdeling ‘door’. Kudelstaart en Aalsmeer lagen gebeiteld gezien het grote aantal vroege duiven. In rayon F vallen dan ook de snelste duiven van het hele concours. Slechts in de Zaanstreek (ook op de route) konden de duiven dit geweld volgen. De eerste en tweede waren hier voor vader Peter en zoon Ronald Molenaar. Hiermee behaalden ze de tweede rayonoverwinning van de dag! Dit zelfde kunstje werd ook uitgehaald door Sander de Graaf uit Limmen maar dan in rayon A. Dat is pas topvorm.
Wederom de winnaars per rayon.
Rayon A: Sander de Graaf, Limmen
Rayon B: Piet Schot, Santpoort Noord
Rayon C: Combinatie Molenaar, Koog aan de Zaan
Rayon D: Anne van Meerkerk, Beets
Rayon E: Harry Reith, Landsmeer
Rayon F: Ron Nederveld, Aalsmeer
Zo’n kleine 2 uur voor de aankomst van de duiven van Orleans arriveerden ook de duiven van de lange adem. De eerste Marathonvlucht van het seizoen werd ‘een echte hanger’. De vroegste in Noord Holland viel in Wormerveer bij Margreet Koeman – Kok, een gekende naam in de Noord Hollandse fondwereld. Gek genoeg kwamen de duiven traag (886 mpm voor nummer 1) maar feitelijk wel mooi regelmatig naar huis. Er vallen geen grote gaten in het concours.
De winnaars per rayon:
Rayon A: Cor Schermer, Castricum
Rayon B: Combinatie de Vries, IJmuiden
Rayon C: Margreet Koeman – Kok
Rayon D: Theo Sentveld, Enkhuizen
Rayon E: Combinatie van der Burg, Amsterdam
Rayon F: Combinatie Verweij – de Haan
Op eigen hok
Was opnieuw sprake van ambivalente gevoelens ondanks twee 1e plaatsen in de club. Op Nijvel toonde Delicia (10-915) weer eens haar klasse. Ze klasseerde zich als 6e tegen 1607 duiven in rayon 5 en won haar vijfde 1e prijs in de club. De rest van de meute lag echter wat te ver achter. Dit werd nog eens versterkt door wat haperingen tijdens het vallen en wat verstoringen uit de omgeving maar toch vind ik een gat van 4 minuten (en in kloktijd 6 minuten) een beetje te groot gezien aantal het door mij ingemande duiven (88 stuks). Van deze 88 klasseren er zich 35 binnen de prijzen. Niet genoeg, maar nog steeds blijven de doffers hier schuldig aan. Van de 39 duivinnen vlogen er namelijk 21 in de prijzen.
Op Orleans was het prijspercentage goed (genoeg). 15 van de 24 dames vlogen binnen de tijdsduur naar huis. Helaas was de kop wat te ver weg (1e in de club maar ‘slechts’ 27e tegen 1307 duiven in rayon F). Mijn duiven zijn ogenschijnlijk niet helemaal geschikt voor dit type Dagfondvlucht. Het ontbreekt ze aan de echte macht. Deels is dit mijn schuld. Op de een of andere manier lukt het mij vrijwel nooit om ze tot en met de laatste dag goed te laten eten. Het andere deel is aanleg. Mijn speurtocht naar duiven voor dit soort vluchten leidt al jaren niet tot het gewenste succes. Volhouder als ik ben zal ik niet rusten voor het mij lukt om ook op dit soort vluchten vroege duiven te draaien. Het kan wel even duren maar eens zal het lukken … afwachten maar weer wanneer dit zal zijn!