Vergankelijk en melancholiek
Zondag 27 september 2015. Het is een dag voor mijn 49e verjaardag. 49 alweer… Ik voel en gedraag me best jong, al zeg ik het zelf. Het lichaam piept en kraakt wat meer en is na een inspanning wat stijver maar voor de rest doet het nog altijd wat ik wil. Gelukkig voor iemand met zoveel drive als ik. De teller is echter onverbiddelijk en dat maakt mij best een beetje melancholiek. De beste helft zit er inmiddels natuurlijk wel op. Hopelijk kan het huidige niveau nog een tijdje worden vastgehouden.
Bovenstaande was ook een thema op zaterdagavond. Het was “mannen-avond”, d.w.z. mijn jeugdvriendengroep van weleer ging weer eens op stap om de vriendschap onder het genot van een hapje en een drankje te onderhouden. Dit doen we de laatste jaren regelmatig en op deze wijze blijft de vriendschap die zo’n 33 jaar geleden ontstond in tact. Aan tafel zaten ditmaal een viertal mannen van middelbare leeftijd, de jongste 45 jaar, de oudste, ik , bijna 49 jaar. De 5e vriend van het gezelschap had zich afgemeld zoals ook wel vaker in zijn jonge jaren. Wat resteerde was de zogenaamde “harde kern” met wie ik vanaf mijn 17e tot mijn 25e levensjaar zo ongeveer alle weekeinden doorbracht.
De avond ontvouwde zich heel verrassend. Heel attent hadden mijn vrienden een cadeau, een flesje “godendrank”, voor mijn aanstaande verjaardag meegenomen. Dit deed ons gesprek anders beginnen dan gebruikelijk. Waar de gespreksthema’s normaliter de echte “mannenzaken” uit het leven betreffen, zoals auto’s, computers, telefoons, werk (veel werk) en in mindere mate vrouwen, zorgde mijn aanstaande verjaardag voor zwaardere gespreksstof.
Ondanks dat we als kwajongens een beetje zaten te geinen met de leuke serveerster, die met gemak onze dochter had kunnen zijn, realiseerden we ons maar al te goed de vergankelijk van het bestaan. Als oude mannen keken we terug op de jaren die ons best goed gezind bleken qua werk, gezondheid, gezin en familieleven. Lachend klopten we op ongelakt hout om dit maar zo te houden. Echter met in het achterhoofd ook de realiteit dat dit natuurlijk niet meer eeuwig kan duren. Gelukkig kwam ons gesprek hierna snel weer over op de thema’s die gebruikelijk ons samenzijn beheersen en was het toch al weer snel laat!
Luchtpost Diemen
Vergankelijk is ook onze duivensport. Gisteren hoorde ik namelijk dat mijn oude vereniging, De Luchtpost Diemen, uit de gelijknamige plaats, na 33 seizoenen ophoudt te bestaan. Eigenlijk waren dit 34 seizoenen als het jaar dat “in ballingschap” bij de Luchtpost uit Weesp werd doorgebracht meegeteld wordt.
Ook dit stemt mij best een beetje melancholiek. Immers van deze vereniging was ik 20 seizoenen lid en zelfs een aantal jaar voorzitter. De vereniging werd bovendien door mijn vader opgericht. “Na bonje op het duivenplatje”, zoals het inmiddels ook al lang geleden ter ziele gegane lokale sufferdje ooit kopte, richten mijn vader en een aantal andere echte Diemenaren een tweede (!) vereniging in Diemen op.
Met dubbeltjes en kwartjes werd de boel opgebouwd. De eerste jaren vanuit een klaslokaal van een oude school die voor diverse culturele activiteiten werd gebruikt. Later werd verhuisd naar een leegstaand speeltuingebouwtje. Een bouwval die door veel zelfwerkzaamheid werd tot een prachtig clublokaaltje. Een lokaaltje dat al spoedig te klein bleek (!) en daarom voorzien werd van een zelf gefinancierde aanbouw. Het kon aan het eind van de jaren tachtig en het begin van de jaren negentig eigenlijk niet op qua Duivensport. Volop deelnemers en volop gezelligheid want de bierpomp liep altijd.
Niemand die het zich toen echt realiseerde maar in die jaren was het natuurlijk ook al zorgelijk dat de aanwas die er wel kwam nooit structureel bleek. Vele jonge en mindere jonge liefhebbers starten in die tijd met duiven om niet veel latere hun stofjas weer aan de wilgen te hangen. Er werd toen (evenals in deze tijd) vrijwel niets gedaan om deze nieuwe leden voor de sport te behouden. Al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat een bepaalde categorie mensen niet te helpen was.
Het aantal Diemenaren met duiven daalde hierdoor gestaag, en door het natuurlijke verloop natuurlijk. Gelukkig bleef het ledenbestand in Diemen nog aardig op peil doordat veel verenigingen in Amsterdam Oost het hoofd financieel niet boven water konden houden.
De laatste jaren, sinds mijn verhuizing naar Aalsmeer, volgde ik het op afstand. Ondanks dat er regelmatig nieuwe leden kwamen (en veelal ook weer gingen) zag je dat het met het jaar moeilijker werd om de vereniging in stand te houden. In de winter van 2014 leek het doek al te vallen. Door de lage lasten en grote inspanningen van enkele leden werd het seizoen 2015 nog volgemaakt maar al in het seizoen was duidelijk dat de situatie qua inkorvende leden onhoudbaar was geworden.
Na 70 jaar (want De Luchtpost Diemen ontstond uit PV de Vredesduif die zich in 1945 in Diemen vestigde) is het dus gedaan met de duivensport in Diemen. De enkele Diemenaren met duiven (terwijl Diemen toch een gemeente is met bijna 27.000 inwoners is) verdwijnen naar de paar resterende verenigingen in de regio. In die regio is het aantal verenigingen overigens ook al gedaald tot een zorgwekkend niveau. Immers in vrijwel alle dorpen is de duivensport op verenigingsniveau verdwenen. Wat resteert is een enkele vereniging in Amsterdam en in enkele omliggende gemeenten (Ouderkerk, Amstelveen, Landsmeer, Aalsmeer, etc).
Vliegprogramma 2016
Het is duidelijk dat er iets moet gebeuren om de duivensport te behouden voor de toekomst. De vraag is alleen wat? Wellicht moet er toch eens goed gekeken worden naar de wijze waarop de duivensport bedreven moet worden. Een seizoen van bijna 6 maanden zonder onderbreking is niet meer van deze tijd. Waarom wordt er bijvoorbeeld geen vakantiestop gepland, al dan niet in combinatie met aftrekvluchten. Ik en anderen maakten alternatieve jonge duivenprogramma’s waarin dit mogelijk is, maar er is niets van terug te vinden in het Vliegprogramma dat het bestuur voorstelt voor het seizoen 2016.
Een gemiste kans als je het mij vraagt want het inmiddels bijna één jaar zittende bestuur is op een aantal punten naar mijn bescheiden mening best goed bezig qua vernieuwingen. Ook in het vliegprogramma. Zo juich ik de latere start van het oude duivenseizoen op 16 april van harte toe. Eindelijk hebben de werkende liefhebbers na het ingaan van de zomertijd 3 weken de tijd om hun duiven op punt te zetten. Ook het feit dat St Job in het Goor geprogrammeerd wordt als eerste vlucht vind ik positief want dit is bijna 20 kilometer verder dan de traditionele opening vanuit Meer.
Tenslotte is het naar mijn bescheiden een goede zaak dat er langer in groepen wordt gelost met de junioren, al had ik liever gezien dat het enkele weken geleden door mij gepubliceerde (en door het bestuur opgevraagde) programma was overgenomen.
Jammer daarentegen vind ik de keuze om ten tijde van de navluchten geen jonge duivenvluchten meer te organiseren. Als liefhebber wordt je dan gedwongen om je jonge duiven door te spelen op de navluchten omdat de kaal vallende oude duiven niet op kunnen tegen de gladde jongen van de jonge duivenspecialisten. Ook is de opleiding voor de jonge duiven met slechts één keer twee nachten mand een beetje mager om het mild te verwoorden. Misschien is het een idee dat de Fondclub Noord Holland in dit gat springt en een tweetal extra vluchten organiseert, bijvoorbeeld in samenwerking met de afdeling Zuid Holland.
HABRUDAG, ZATERDAG 10 OKTOBER 2015
Aan het eind van dit weekstuk nog een positief onderwerp ter afsluiting want over de gang van zaken op eigen hok valt weinig te melden. Komend weekeinde, op zaterdag 10 oktober is namelijk weer de jaarlijkse Habrudag bij de gelijknamige fabrikant van spoetniks en volières in Doetinchem.
Zelf zal ik na een jaartje afwezigheid ook weer van de partij zijn bij dit altijd informatieve en bij tijden zelfs leerzame forum want Hans Bruns slaagt er ieder jaar weer in om een aanlokkelijk pallet gasten/sprekers naar zijn bedrijf te lokken. Dit keer zijn het Albert Derwa, Henk Scheffel, Raf Herbots en Reind Breman. Spreekstalmeester is zoals gebruikelijk Gert-Jan Beute die zich altijd bijzonder goed kwijt van deze taak.
Bijkomend voordeel is de prima ruimte, want de ruime werkplaats is omgebouwd tot een plaats waar het goed toeven is. Rookvrij, met prima geluid en een goede verzorging van de inwendige mens. Tenslotte staan de prachtige Habruproducten uitgesteld zodat iedere melker zich er ook weer een beetje het kleine jongetje in de snoepwinkel voelt. Iets om naar uit te kijken dus!
De “zaal” aan de Transportweg 6 in Doetinchem is open vanaf 11:00 uur, het forum begint omstreeks 12:30 uur! http://habruduivensport.nl/nl/duivendag.html
Tot volgende week!
Michel Beekman